بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

حسادت‌هایت را دنبال کن. نشانت می‌دهد که چه می‌خواهی.

«معنای آرامش این نیست که جایی باشی بی‌سروصدا، بدون مشکل یا سختی. معنایش این است که وسط تمام اینها در دل آرام باشی

بین انتقاد و شکایت تفاوت هست، اینکه اولی حاوی قضاوت است اما دومی دربردارندهٔ یک درخواست.

چقدر آسان می‌توان قلب یک نفر را شکست، حتی وقتی خیلی مراقبی که این کار را نکنی

زندگی، نرخ مرگ‌ومیر ۱۰۰ درصدی دارد. تک‌تکمان خواهیم مرد و بیشترمان هیچ نمی‌دانیم چطور یا کی این اتفاق می‌افتد. در حقیقت هر ثانیه که می‌گذرد، همگی‌مان در روند نزدیک‌تر شدن به مرگ نهایی‌مان هستیم. به قول معروف، هیچ‌کدام ما زنده از اینجا بیرون نخواهد رفت.

آدم‌ها هنگام هجوم اولیهٔ درد دوست دارند حمله‌ور شوند، یا به دیگران یا به خودشان، تا خشم را به سمت بیرون یا درون جهت دهند.

این یک افسانه است که درمانگرها طوری آموزش دیده‌اند که خنثی و بی‌طرف باشند، اما چطور می‌توانیم؟ ما هم انسانیم، روبات نیستیم. در حقیقت به جای اینکه بی‌طرف باشیم، ما درمانگرها تلاش می‌کنیم احساسات کاملاً جانبدارانه و تعصبات و نظراتمان را (که آنها را انتقالِ متقابل می‌نامیم) بشناسیم، تا بتوانیم فاصلهٔ خود را حفظ کنیم و بفهمیم که با آنها چه کنیم. به‌جای اینکه احساساتمان را سرکوب کنیم از آنها استفاده می‌کنیم و برای هدایت درمان ازشان بهره می‌گیریم.

به ناچار همسرت، والدینت، بچه‌هایت، دوست صمیمی‌ات را آزرده خواهی کرد، و آنها هم تو را آزرده خواهند کرد – چون اگر تقاضای رابطه‌ای صمیمانه داشته باشی، آزرده شدن بخشی از قرارداد است.

چطور راحت کنار کسی می‌خوابی و برای زندگی با او برنامه‌ریزی می‌کنی، درحالی‌که مخفیانه با این قضیه درگیری که ترکش کنی؟ (پاسخ ساده است – مکانیسم دفاعی رایجی به نام بخش‌بخش کردن.

اما اغلبمان بارها در طول حرفه‌مان روی مبل یک نفر دیگر می‌نشینیم، بخشی به این خاطر که جایی داشته باشیم که از تأثیر عاطفی و هیجانی حرفه‌مان حرف بزنیم، بخشی به این خاطر که زندگی در جریان است و درمان کمک می‌کند بتوانیم با شیاطینی که به سراغمان می‌آیند، مقابله کنیم. و حتماً به سراغمان می‌آیند چون همه شیاطینی دارند – بزرگ، کوچک، کهنه، تازه، ساکت، پرسروصدا، همه‌جور.

دور باطل را با چرخه‌ای سالم و مؤثر عوض کنید

و به مرد چهل‌ساله‌ای گوش می‌کنم که روبه‌رویم نشسته و برایم از تمام آدم‌های زندگی‌اش می‌گوید که همگی «ابله» هستند. می‌خواهد بداند چرا دنیا پر از این همه ابله شده است؟ اینها از شکم مادر ابله بوده‌اند؟ بعداً ابله می‌شوند؟ با اعجاب می‌گوید شاید مربوط به مواد شیمیایی مصنوعی باشد که به غذاهای امروزی اضافه می‌شود. می‌گوید «به‌خاطر همین سعی می‌کنم غذاهای ارگانیک بخورم تا تبدیل به ابلهی مثل بقیه نشوم.»

نمی‌دانستم که اگر تنها چیزی که تمام روز نگهت می‌دارد این باشد که بدانی به «تلویزیون روشن‌کردنِ بعد از شامت» می‌رسی، افسرده هستی.

اریک فروم روان‌کاو، بیش از پنجاه سال قبل این نکته را مطرح کرده: «انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش.

بین انتقاد و شکایت تفاوت هست، اینکه اولی حاوی قضاوت است اما دومی دربردارندهٔ یک درخواست. اما یک شکایت می‌تواند تحسینی بیان‌نشده هم باشد

آدم‌ها اغلب روایت‌های اشتباه می‌سازند تا کاری کنند خودشان در لحظه احساس بهتری پیدا کنند، حتی با اینکه باعث می‌شود در طول زمان احساس بدتری داشته باشند – و اینکه گاهی نیاز دارند کسی دیگر مابین خطوطشان را بخواند.

جک کورنفیلد است: «دومین ویژگی روح بالغ مهربانی است. مهربانی بر باور بنیادین پذیرش خویشتن استوار است.» هدف ما در روان‌درمانی رسیدن به همدردی با خود (آیا من انسانم؟) در مقبل عزت‌نفس (یک قضاوت: من خوبم یا بد؟) است.

می‌دانم مثلاً افرادی که متوقع، انتقادگر و خشمگین هستند معمولاً از تنهایی شدید رنج می‌برند. می‌دانم فردی که این‌گونه رفتار می‌کند هم می‌خواهد دیده شود و هم از دیده شدن می‌ترسد.

اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید

«حقیقت بر اساس توانایی ما برای هضم کردنش تغییر نمی‌کند.»