بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

اما از چه‌چیز این‌قدر می‌ترسیم؟ قرار نیست به گوشه‌های تاریک‌تر خانه سرک بکشیم، چراغ را روشن کنیم و چند تا سوسک پیدا کنیم. کرم‌های شب‌تاب هم عاشق تاریکی‌اند. در این مکان‌ها زیبایی هم هست. اما باید به درونشان نگاه کنیم تا این زیبایی را ببینیم.

«به‌هرحال، سی یا چهل یا پنجاه ساله می‌شوید، چه ساعت‌هایتان تمام شوند چه نه. چه اهمیتی دارد که وقتی این اتفاق می‌افتد چندساله باشید؟ در هر صورت، امروز را نمی‌توانید برگردانید.»

تو به کلمهٔ معنا، معنا می‌دهی و مثل همیشه، دوستت دارم «بی‌نهایت به توان بی‌نهایت.»

اما اگر موضوع اضطراب یا افسردگی یا احساس درمان‌ناپذیرِ غم و اندوه را پیش بکشید خواهید دید که حالت چهرهٔ کسی که بهتان نگاه می‌کند چنین پیامی دارد: فوراً مرا از این مکالمه معاف کن. اما از چه‌چیز این‌قدر می‌ترسیم؟ قرار نیست به گوشه‌های تاریک‌تر خانه سرک بکشیم، چراغ را روشن کنیم و چند تا سوسک پیدا کنیم. کرم‌های شب‌تاب هم عاشق تاریکی‌اند. در این مکان‌ها زیبایی هم هست. اما باید به درونشان نگاه کنیم تا این زیبایی را ببینیم.

جنبهٔ مثبت بچهٔ درمانگر بودن این است که هیچ چیزی زیر فرش مخفی نمی‌شود؛ جنبهٔ منفی‌اش این است که به‌هرحال کاملاً داغان می‌شوی

چیزهایی که به آنها بیشترین اعتراض را می‌کنیم اغلب همان‌هایی هستند که باید بهشان نگاه کنیم.

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.»

چیزی هست که به اندازهٔ اینکه از کسی بپرسیم از من خوشت می‌آید آسیب‌پذیرمان کند؟

ما ممکن است بخشش دیگران را بخواهیم، اما این از ارضای نفس ناشی می‌شود؛ ما بخشش دیگران را برای اجتناب از کار سخت‌ترِ بخشیدن خودمان می‌خواهیم.

اصطلاحی برای ترس غیرمنطقی از شادی هست: خوشی‌هراسی (چروفوبیا (چرو واژه‌ای یونانی به معنای «شادی» است)). افرادی که چروفوبیا دارند در رابطه با لذت مثل ظروف تفلون هستند – نمی‌چسبند (البته کیک رنج بهشان مثل ظرفی که چرب نشده باشد می‌چسبد).

«همه چیز را می‌توان از انسان گرفت، جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسانی – اینکه انسان نگرشش را در هر مجموعه شرایطی انتخاب می‌کند.»

به این فکر می‌کنم که چطور ندانستن همهٔ ما را عذاب می‌دهد. ندانستن اینکه چرا نامزدت ترکت کرد. ندانستن اینکه بدنت چه مشکلی دارد. ندانستن اینکه آیا می‌توانستی پسرت را نجات دهی. در نقطه‌ای معین، همگی ما باید امر ناشناخته و ناشناختنی را بپذیریم. گاهی هرگز نمی‌فهمیم چرا.

می‌توانم بگویم که جان چیزی را حس می‌کند که درمانگرها غرق‌شدگی می‌نامند، به این معنا که از دستگاه عصبی‌اش بیش از اندازه کار گرفته شده، و زمانی که آدم‌ها احساس می‌کنند آب از سرشان گذشته، بهترین کار این است که کمی صبر کنیم. ما این کار را با زوج‌هایی می‌کنیم که یکی‌شان به‌شدت تحت‌تأثیر خشم است یا آسیب دیده که تنها می‌تواند سخت و خشن انتقاد کند یا ساکت شود. این آدم چند دقیقه زمان نیاز دارد تا دستگاه عصبی‌اش از نو به کار بیفتد بعد می‌تواند چیزی را بپذیرد.

اینترنت می‌تواند هم تسکین‌دهنده باشد و هم اعتیادآور، راهی است برای ساکت کردن درد (تسکین) و درعین‌حال هم‌زمان ایجاد آن (اعتیاد).

«یاد کاریکاتوری معروف افتادم. از یک زندانی است، میله‌ها را تکان می‌دهد، مستأصلانه می‌خواهد بیرون بیاید – اما سمت راست و چپش، باز است، بدون میله.»

زمانی که بدانیم چه احساسی داریم، می‌توانیم دربارهٔ اینکه می‌خواهیم با آنها به کجا برسیم، تصمیم بگیریم. اما اگر آنها را لحظه‌ای که پدیدار می‌شوند به عقب برانیم، اغلب به سمتی اشتباه منحرف می‌شویم و دوباره در سرزمین آشوب گُم می‌شویم.

هروقت یکی از افراد نظام یک خانواده شروع می‌کند به تغییرکردن، حتی اگر تغییرات سالم و مثبت باشند، غیرعادی نیست که اعضای دیگر در این نظام هر کاری می‌توانند انجام دهند تا شرایط موجود را حفظ کنند و امور را دوباره هم‌ایستا کنند. اگر معتادی، مثلاً نوشیدن را متوقف کند، اعضای خانواده اغلب ناخودآگاه بهبود آن فرد را تخریب می‌کنند، به این خاطر که برای بازگشت هم‌ایستایی در نظام، یک نفر باید نقش فرد مشکل‌دار را پر کند. و چه کسی این نقش را می‌خواهد؟ گاهی افراد حتی در برابر تغییرات مثبت در دوستانشان مقاومت می‌کنند: چرا این‌قدر می‌روی باشگاه؟ چرا نمی‌توانی تا دیروقت بیدار بمانی – احتیاج به خواب بیشتر نداری! چرا این‌قدر برای آن ترفیع تلاش می‌کنی؟ دیگر باحال نیستی! اگر همسر جان کمتر افسرده باشد، جان چطور می‌تواند نقشش را به‌عنوان فرد معقول زوج حفظ کند؟

رابطه‌ها در زندگی واقعاً پایان نمی‌یابند، حتی اگر دیگر هرگز آن آدم را نبینی. هر کسی که به او نزدیک بوده‌ای جایی در درونت زندگی می‌کند. عاشق‌های قدیمی‌ات، پدر و مادرت، دوستانت، آدم‌هایی که مرده‌اند و آنهایی که زنده‌اند (نمادین یا واقعی)، همگی‌شان خاطرات را تداعی می‌کنند، آگاهانه یا ناخودآگاه. اغلب نشان می‌دهند که رابطه‌ات با دیگران و خودت چگونه است. گاهی توی سرت با آنها حرف می‌زنی؛ گاهی آنها توی خواب با تو حرف می‌زنند.

مردم دوست دارند رویا ببافند بدون اینکه کاری انجام دهند، مرگ همچنان فرضی باقی می‌ماند.

بیشتر تغییرات بزرگ از صدها قدم کوچک و تقریباً نامحسوسی که در طول مسیر برمی‌داریم، حاصل می‌شوند. در فاصلهٔ یک قدم چیزهای زیادی می‌تواند رخ دهد.