بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

و اگر به‌عنوان درمان‌گر چیزی یاد گرفته باشم این است که بیشتر افراد به قول درمانگرها «راوی غیرقابل اعتمادند». این حرف به این معنا نیست که آنها از عمد داستان را تحریف می‌کنند. بیشتر این است که هر داستان خط‌های متعددی دارد و افراد دوست دارند خطوطی را که با دیدگاهشان همخوانی ندارند، حذف کنند.

یک تناقض جالب در فرایند درمان: درمانگرها برای اینکه کارشان را انجام دهند سعی می‌کنند بیماران را همان‌گونه که واقعاً هستند ببینند که به معنای توجه به آسیب‌پذیری‌ها و الگوهای تثبیت‌شده و چالش‌هایشان است. بیمارها البته می‌خواهند بهشان کمک شود، اما این را هم می‌خواهند که دوست داشته شوند و تحسین شوند. به بیان دیگر می‌خواهند نقاط ضعف و الگوهای تثبیت‌شده و چالش‌های خود را پنهان کنند. این به این معنا نیست که درمانگرها دنبال نقاط قوت بیمار نمی‌گردند و سعی نمی‌کنند آنها را پر و بال دهند. این کار را می‌کنیم. اما زمانی که می‌خواهیم کشف کنیم چه چیزی درست کار نمی‌کند، بیماران اجازه می‌دهند توهم ادامه پیدا کند تا مانع شرم شوند – تا منسجم‌تر از چیزی که واقعاً هستند به نظر برسند. هر دو طرف ماجرا سلامتی بیمار را در نظر دارند، اما اغلب با نیت‌هایی متقابل در خدمت هدفی مشترک کار می‌کنند.

به او توضیح دادم که حتی در بهترین رابطهٔ ممکن، گاهی آزرده خواهی شد، و هرقدر هم که کسی را دوست داشته باشی، باز هم ممکن است گاهی او را آزرده کنی، نه به این خاطر که می‌خواهی بلکه چون انسانی. به ناچار همسرت، والدینت، بچه‌هایت، دوست صمیمی‌ات را آزرده خواهی کرد، و آنها هم تو را آزرده خواهند کرد – چون اگر تقاضای رابطه‌ای صمیمانه داشته باشی، آزرده شدن بخشی از قرارداد است.

اعتقاد ندارد آدم‌ها از بین می‌روند، بلکه چیزی در درون ما جاودانه است و باقی می‌ماند

رابطه‌ها در زندگی واقعاً پایان نمی‌یابند، حتی اگر دیگر هرگز آن آدم را نبینی. هر کسی که به او نزدیک بوده‌ای جایی در درونت زندگی می‌کند

رابطه‌ها در زندگی واقعاً پایان نمی‌یابند، حتی اگر دیگر هرگز آن آدم را نبینی. هر کسی که به او نزدیک بوده‌ای جایی در درونت زندگی می‌کند

«یک فرقی بین درد و رنج کشیدن هست. تو قرار است درد را حس کنی – همه گاهی درد را حس می‌کنند – اما لازم نیست این‌قدر زیاد رنج بکشی. تو درد را انتخاب نمی‌کنی، اما رنج‌کشیدن را انتخاب می‌کنی.»

چیزی که آدم‌ها دوست ندارند در موردش فکر کنند این است که می‌توانی همه چیز را درست انجام بدهی – در زندگی و در پروتکل درمان – و همچنان بدشانسی بیاوری.

«با همدردی-کنارت-نشستن» یکی از تجربه‌های نادری است که آدم‌ها در فضای امن اتاق درمان دریافت می‌کنند، اما خیلی سخت است که بیرون از آن تجربه شود

مطمئناً همهٔ ما معیارهایی داریم که قرارداد را به هم می‌زنند. اما وقتی که بیماران مرتباً خود را درگیر این نوع تحلیل می‌کنند، گاهی می‌گویم «اگر ملکه بیضه داشت، شاه می‌شد.» اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید. در ابتدا بیماران به‌خاطر بی‌پرده بودنم جا می‌خورند، اما در نهایت این بی‌تعارفی آنها را از ماه‌ها مشاوره نجات می‌دهد.

روان‌شناس برجستهٔ سوئیسی کارل یونگ گفته است: «مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.»

در طول چند جلسهٔ بعدی اطلاعاتی را که برای فرم پذیرش کلینیک لازم دارم به دست می‌آورم اما برایم واضح است که همه‌اش همین است – یک فرم. مدتی طول می‌کشد که داستان یک نفر را بشنوی و او داستانش را بگوید، که مانند بیشتر داستان‌ها – ازجمله داستان خودم – کاملاً نامنظم و آشفته است تا زمانی که بفهمی پیرنگش واقعاً چیست.

اختلال‌های شخصیتی از الگوهای پایدار و فراگیر رفتاری تشکیل می‌شوند که بیشتر بخشی از شخصیت فرد است. به عبارت دیگر اختلال‌های شخصیتی خود – همساز (مقبول ایگو) هستند یعنی رفتارهایی هستند که با تصویر فرد از خود، هماهنگی دارند؛ در نتیجه افرادی که این اختلال‌ها را دارند اعتقاد دارند که دیگران در زندگی‌شان مشکل ایجاد می‌کنند.

هدف سؤال‌وجواب دربارهٔ والدین بیمار این نیست که همراه با آنها والدینشان را سرزنش کنیم، قضاوت کنیم یا از آنها انتقاد کنیم. در حقیقت، مسئله اصلاً والدینشان نیست. مسئله تنها درک کردن این است که تجربیات اولیهٔ آنها چطور دربارهٔ بزرگسالانی که هستند به ما اطلاعات می‌دهند تا آنها بتوانند گذشته را از زمان حال جدا کنند (و لباس‌های روانی‌ای که دیگر اندازه‌شان نیست را نپوشند).

هدف سؤال‌وجواب دربارهٔ والدین بیمار این نیست که همراه با آنها والدینشان را سرزنش کنیم، قضاوت کنیم یا از آنها انتقاد کنیم. در حقیقت، مسئله اصلاً والدینشان نیست. مسئله تنها درک کردن این است که تجربیات اولیهٔ آنها چطور دربارهٔ بزرگسالانی که هستند به ما اطلاعات می‌دهند تا آنها بتوانند گذشته را از زمان حال جدا کنند (و لباس‌های روانی‌ای که دیگر اندازه‌شان نیست را نپوشند).

هدف سؤال‌وجواب دربارهٔ والدین بیمار این نیست که همراه با آنها والدینشان را سرزنش کنیم، قضاوت کنیم یا از آنها انتقاد کنیم. در حقیقت، مسئله اصلاً والدینشان نیست. مسئله تنها درک کردن این است که تجربیات اولیهٔ آنها چطور دربارهٔ بزرگسالانی که هستند به ما اطلاعات می‌دهند تا آنها بتوانند گذشته را از زمان حال جدا کنند (و لباس‌های روانی‌ای که دیگر اندازه‌شان نیست را نپوشند).

«مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.»

مرگ، تنهایی، آزادی و پوچی، چهار نگرانی غایی هستند.

«به نظرم ما می‌خواهیم دنیا منطقی باشد و این روش او برای کنترل داشتن بر عدم قطعیت زندگی است. وقتی حقیقتی را می‌دانی، نمی‌توانی ندانی‌اش، اما هم‌زمان برای اینکه از خودش در برابر این دانستن محافظت کند، خود را متقاعد می‌کند که امکان ندارد دوباره

آزادی مستلزم مسئولیت‌پذیری است و در اغلب ما بخشی هست که مسئولیت‌پذیری را ترسناک می‌داند.