بریده‌هایی از کتاب رهبر انگیزه‌بخش

می‌خواهند جای دیگری باشند. می‌دانند که باید کار متفاوتی انجام دهند تا به آنجا برسند. اما برداشتن آن قدم اول، که خیلی هم مهم است، به تلاش زیادی نیاز دارد.

اگر دنبال نتیجهٔ دیگری هستیم، باید یک کار دیگری بکنیم تکلیف آن آدم‌هایی که تمام عمرشان هر چه زور زده‌اند نتوانسته‌اند چندرغاز پس‌انداز کنند چیست؟ فکر نمی‌کنید وقتش است کارشان را عوض کنند؟

داستان پسر بچه‌ای را می‌گفت که همیشه یادش می‌رفت پایین پیراهنش را توی شلوارش بگذارد. هر چقدر مادرش گلایه می‌کرد، باز هم پیراهن پسرک از شلوار بیرون می‌ماند. مادرش با یک کار ساده این مشکل را حل کرد. تصمیم گرفت یک تکه تور چین‌دار مخصوص لباس‌های زنانه را به دنبالهٔ لباس پسرش بدوزد. به این ترتیب پسرش انگیزه پیدا کرد که دیگر هیچ‌وقت اجازه ندهد لبهٔ پیراهنش از شلوارش بیرون بیفتد. چرا؟ به خاطر ترس از شرمندگی.

خیلی وقت‌ها ترس از باخت خیلی بیشتر از میل به برنده شدن به آدم انگیزه می‌دهد. آدمیزاد است دیگر.

آدم‌هایی که رنگ شخصیت آنها قرمز است عاشق رقابت هستند. جایزه برای‌شان بی‌معناست. افتخار و اعتباری که از برنده شدن به دست می‌آورند برای‌شان ارزشمندتر است.

ترس از شکست، ترس از شرمندگی، و ترس از جا ماندن. همهٔ اینها هنگام رویارویی با مشکلات انگیزه‌های زیادی ایجاد می‌کنند.

ترس از جا ماندن در همهٔ مراحل زندگی مؤثر است بعدها در مدرسه، معلمان می‌دانند در ذهن‌تان طرح «نمی‌خواهم جا بمانم» نقش بسته. معلم شما را کنار می‌کشد و می‌گوید «اگر مشق‌هایت را ننویسی، هم‌کلاسی‌هایت به کلاس بالاتر می‌روند و تو عقب می‌افتی.» ناگهان انگیزه پیدا می‌کنیم تکالیف درسی خود را انجام دهیم

می‌تونید با این مشکلات موقتی کنار بیاید. بعد می‌تونید به دوست و آشناهای منفی‌باف‌تون بگید «بهت گفته بودم! گفته بودم اگه تلاش کنم می‌تونم زندگیم رو بهتر کنم.» همین صحنهٔ کوچک که در ذهن‌مان باشد می‌تواند در موقعیت‌های دشوار به ما انگیزه دهد.

می‌توانید هر از چند گاه این را بگویید، طوری که افراد زیرمجموعه صدای‌تان را بشنوند: هر وقت بخواید می‌تونید انصراف بدین. بعدش برمی‌گردین پیش دوست و آشناهای منفی‌باف‌تون و کاری می‌کنین که بگن «بهت گفته بودم! گفته بودم این کارها احمقانه‌ست. بچسب به همین زندگی. آقا می‌خواد برامون پیشرفت کنه! آخ آخ آخ.

یکی از عوامل اصلی محرک ترس «اجتناب از اشتباه» است. یعنی سخت‌تر کار می‌کنیم، با موانع دست و پنجه نرم می‌کنیم، و صبر و تحمل خود را بالاتر می‌بریم. چرا؟ تا مجبور نشویم سرافکنده پیش آن آدم‌های منفی‌باف برگردیم و اعتراف کنیم حق با آنها بوده.

وقتی مردم چند انتخاب مختلف جلوشان باشد، شاید ترس عامل انگیزشی خوبی نباشد.

برخی افرد در سر کار خود با ترفند انگیزه‌بخشی با ترس مواجه هستند. ممکن است رئیس بگوید: «اگر این کار را نکنی، اخراجی!» فکرش را بکنید. اگر کسی برای شما از روش انگیزه‌بخشی با ترس استفاده می‌کرد، چه حسی داشتید؟ بی‌انگیزه می‌شدید؟ عصبانی می‌شدید؟ دلخور می‌شدید؟ یا با خودتان می‌گفتید «حق رئیس را کف دستش می‌گذارم»؟

جایزه و مسابقه مؤثر است، پس سرگرم تهیه و تدوین طرح‌های انگیزشی شوید.

وقتی مسابقه فقط چند روز یا چند هفته طول می‌کشد بیشتر ایجاد هیجان می‌کند. اگر مسابقه‌ای یک سال طول بکشد باید دائماً آن را به اعضای سازمان یادآوری کنیم و دوباره به آنها انگیزه بدهیم.

ارزش بالای آن به چشم بیاید. سفر به لاس‌وگاس بیشتر از دریافت معادل نقدی هزینهٔ آن به چشم می‌آید. صرف شام با رئیس شرکت ارزشمندتر است تا دریافت همان ۲۰ دلار پول شام.

. اگر جایزهٔ ما کسل‌کننده و غیرجذاب باشد، انتظار نداشته باشید مردم برای به دست آوردن آن سر و دست بشکنند.

همه از رفتن به یک سفر تفریحی رایگان هیجان‌زده می‌شوند. و مسلماً عاشق این هستند که یکی دیگر پولش را بدهد.

درماندگی انگیزهٔ زیادی ایجاد می‌کند.

امیدواری موقت بهتر از ناامیدی مطلق است.

پاداش مثل رشوه است. پیامی که می‌رساند این است: «اگر آن کار را بکنی، این را به تو می‌دهم.» این یعنی آنها حق انتخاب دارند. متأسفانه، مردم معمولاً آسان‌ترین و بی‌دردسرترین گزینه را انتخاب می‌کنند.