بریده‌هایی از کتاب فقط ده ساعت

هر چیزی، تا زمانی که زورت به‌ش نرسه و راه مقابله باهاش نداشته باشی، می‌شه تقدیر. تقدیر یعنی ناتوانی ما برای مقابله با دشواری

و آن‌گاه به سوی گورم خواهم رفت با حسرت هیچ‌چیز مگر ترانه‌ای نیمه‌تمام بر لبانم... ناظم حکمت

هر وقت توی شعرها صحبت از عشق می‌شد می‌گفت زیاد احساساتی نشید. این‌که می‌بینید یارو داره خودش رو هلاک می‌کنه به معشوق برسه به خاطر سیخیه که طبیعت به‌ش می‌زنه که بره جلو و تولیدمثل کنه. اگر این‌جوری نبود الآن کُرهٔ خاکی خالی از انسان بود. این لعاب و زلم‌زیمبوِ عشق رو که پاک کنی می‌رسی به هستهٔ اصلیش، اون هم تولیدمثله و بس

وقتی می‌گویند چیزی بوی مرگ می‌دهد یعنی چه؟ مرگ چه بویی دارد؟ من بوی مرگ را نه با بینی که با سلول‌های بدنم احساس می‌کنم. وقتی هاله لیوان آب را می‌آورد طرفم و من فکر می‌کنم کیلومترها از من دور است و کِی قرار است برسد پیشم و لیوان را به دستم بدهد، یعنی بوی مرگ. وقتی وسط حرف‌ها و شیرین‌زبانی‌های سهراب که دارد از مدرسه و تیم فوتبال‌شان می‌گوید خوابم می‌برد ــ شاید هم از حال می‌روم ــ و نمی‌دانم او با دیدن این صحنه چه حالی پیدا می‌کند، یعنی بوی مرگ. سهراب از هاله پرسیده دایی کِی خوب می‌شود و هاله گفته به‌زودی. این یعنی بوی مرگ؛ یعنی دایی به‌زودی خواهد مُرد..

آدم عاشق در واقع باید از منطق و عقل کناره گرفته باشد که می‌تواند از یک فرد معمولی، موجودی فرامعمولی و فوق‌انسان بسازد و شیفته‌اش شود.

یکی نوشته بود که به دنیا آوردن انسانی دیگر در حوزهٔ اختیار ماست اما مرگ را، از وقتی که می‌دانیم هستیم، بی‌اختیار به دوش می‌کشیم. شاید انسان تنها موجودی باشد که با آگاهی از نیستی، به هستی‌اش ادامه می‌دهد و این سرنوشت تراژیک بشر است.

و آن‌گاه به سوی گورم خواهم رفت با حسرت هیچ‌چیز مگر ترانه‌ای نیمه‌تمام بر لبانم... ناظم حکمت

«خیلی مسخره‌ست؛ وسط راه جلوِ آدم رو بگیرند بگن بسه دیگه، جلوتر نرو، از این جمع جدا شو، همه‌چیز رو بذار پشت‌سرت رو هم نگاه نکن، بپر تو تاریکی... انصاف نیست.»

عشق تملک نیست. درست برعکس، رهایی از هر چیزیه که بوی مالکیت می‌ده. عشق واقعی یعنی آزادی واقعی، یعنی بی‌تکلفی... یعنی احساس کنی همدوش یک انسان دیگه‌ای که با بودنش بهتر می‌تونی با زندگی کنار بیای و احساس لذت کنی

عشق واقعی یعنی عشقی که هیچ تحمیلی بر دیگری نداشته باشه. اوج آزادی و اختیار. چیزی فراتر از غرایز انسانی. نیاز واقعی به انسانی دیگه که بتونه پناه تو باشه و تو بتونی تکیه‌گاهی براش باشی

هر چیزی، تا زمانی که زورت به‌ش نرسه و راه مقابله باهاش نداشته باشی، می‌شه تقدیر. تقدیر یعنی ناتوانی ما برای مقابله با دشواری.

و آن‌گاه به سوی گورم خواهم رفت با حسرت هیچ‌چیز مگر ترانه‌ای نیمه‌تمام بر لبانم... ناظم حکمت

بوی مرگ هست و خودش نیست.

وقتی می‌گویند چیزی بوی مرگ می‌دهد یعنی چه؟ مرگ چه بویی دارد؟ من بوی مرگ را نه با بینی که با سلول‌های بدنم احساس می‌کنم. وقتی هاله لیوان آب را می‌آورد طرفم و من فکر می‌کنم کیلومترها از من دور است و کِی قرار است برسد پیشم و لیوان را به دستم بدهد، یعنی بوی مرگ. وقتی وسط حرف‌ها و شیرین‌زبانی‌های سهراب که دارد از مدرسه و تیم فوتبال‌شان می‌گوید خوابم می‌برد ــ شاید هم از حال می‌روم ــ و نمی‌دانم او با دیدن این صحنه چه حالی پیدا می‌کند، یعنی بوی مرگ. سهراب از هاله پرسیده دایی کِی خوب می‌شود و هاله گفته به‌زودی. این یعنی بوی مرگ؛ یعنی دایی به‌زودی خواهد مُرد..