بریده‌هایی از کتاب واژه‌هایی در اعماق آبی دریا

تو نباید این‌قدر نگران این باشی که مردم چه فکری می‌کنند. نصف مشکل تو به‌همین‌خاطر است.

«دیگه نمی‌خوام بیشتر از این گریه کنم. احساس می‌کنم همه‌چی برای من به انتها رسیده، ولی بعد می‌فهمم خیلی جاها مونده که باید برم. امشب خیلی جاها بود که باید می‌رفتم.»

تو باید هم ناراحت باشی. توی این شرایط خیلی طبیعیه. ناراحتی در این شرایط یک واکنش کاملاً طبیعیه.

انگار هرکدامشان نیمهٔ دیگری‌ست و محکومند به اینکه همیشه باهم دوست باشند.

«برای اینکه ازش خوشت بیاد نیازی نیست معنی‌ش رو بفهمی. تو فکر می‌کنی شعر زیباییه. همین کافیه.»

تو چیزی فراتر از فکری! تکه‌ای از وجود منی، تکه‌ای از خودم.

شخصی که در تکاپوست تا روزهای وحشتناک را دوست بدارد.

من واقعاً در سکوت احساس راحتی بیشتری دارم.

نمی‌فهمم چرا دلم برایش تنگ شده. حتی الان هم که این رفتار را با من می‌کند دلم برایش تنگ می‌شود.

من کلاً عاشق کتاب هستم.

نمی‌شود با کسی که تو را فراموش کرده دوباره دوست شوی. تا آخر عمر همیشه نگران خواهی بود که بازهم مثل دفعهٔ پیش تو را فراموش کند.

من کتاب‌فروشی را دوست دارم. زیاد کتاب می‌خوانم.

«زندگی دوباره شروع می‌شه.»

من جوئل، مسافرت، دانشگاه و آزادی می‌خواستم.

گذشته همراه من است؛ زمان حال اینجاست. آینده هم نامشخص و قابل‌تغییر است. آیندهٔ ما در تصوراتمان قبل‌از ما در مسیر زمان معلق است. هوا با نور خورشید کاملاً روشن است، سپس رنگ آسمان به آبی تیره تبدیل می‌شود و درنهایت هم تاریکی همه‌جا را فرامی‌گیرد.

گاهی یک پایان شروعی جدید را رقم می‌زند.

روح همهٔ ما در چیزهایی‌ست که از خود به‌جا می‌گذاریم.

ما همان کتاب‌هایی هستیم که خوانده‌ایم و چیزهایی که دوستشان داریم.

می‌خواستم از او بخواهم که عشقش را به من ثابت کند. ولی بعد به این نتیجه رسیدم که اثبات این موضوع زیاده‌روی بوده و احتمالاً غیرممکن است. این کار باعث می‌شد که حس خوب آن لحظه خراب شود-لحظه‌ای که مدتی بسیار بسیار طولانی در انتظارش بوده‌ام.

باید بگم که یک نامهٔ عاشقانه نباید تاریخ مشخصی داشته باشه وگرنه چه معنی داره که من بخوام بگم تو رو دوست دارم، ولی فقط همون لحظه این حرف رو بزنم و بعدش تاریخ عشقم منقضی بشه؟ مشکل جهان هستی با واژهٔ «تا ابد» چیه؟