بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

«هیچ چیزی قدرتمندتر از ایده‌ای نیست که وقت اجرایش فرا رسیده است».

مرحلهٔ ۱: وقتی واقعاً مقصودمان روشن است، باعث می‌شود تلاش‌هایمان به موفقیت منجر شوند. مرحلهٔ ۲: وقتی به موفقیت می‌رسیم، ما را به‌عنوان فردی «کاربلد» می‌شناسند. «[فلان] آدم خوبِ باتجربه» می‌شویم که هر وقت نیازش دارند در دسترس است و گزینه‌ها و فرصت‌های بیشتری نصیب‌مان می‌شود. مرحلهٔ ۳: گزینه‌ها و فرصت‌های بیشتر در واقع اسم رمز درخواست زمان و انرژی‌مان است و به توزیع تلاش‌هایمان منجر می‌شود. و باید بیشتر و بیشتر به خودمان فشار بیاوریم. مرحلهٔ ۴: از چیزی که اگر سرمان شلوغ نمی‌شد اولویت شمارهٔ یک‌مان بود، غافل می‌شویم. تأثیر موفقیت‌مان همان شفافیتی را از بین می‌برد که در وهلهٔ اول باعث این موفقیت‌ها شده است. عجیب این‌جاست که دنبال کردن موفقیت می‌تواند تسریع‌کننده شکست باشد

بازی، که تعریف من از آن هر چیزی است که فقط برای لذت خودش انجامش می‌دهیم و نه برای رسیدن به یک هدف، حالا می‌خواهد بادبادک هوا کردن باشد یا گوش دادن به موسیقی یا ورزش، شاید کاری غیرضروری به نظر برسد. اغلب، برداشت‌مان این است. ولی در واقع بازی در بسیاری از جنبه‌ها ضروری است

بهترین دارایی‌مان برای اثربخشی در دنیا خودمان هستیم. اگر خودمان را دست‌کم بگیریم، منظورم ذهن‌مان، بدن‌مان و روح‌مان است، دقیقاً به همان ابزاری آسیب می‌زنیم که برای بالاترین سطح اثربخشی‌مان به آن نیاز داریم.

دانستن چه کسی، چه چیزی، چه وقت و کجا کافی نبود؛ باید منظور خبر و علت اهمیت داشتنش را می‌فهمیدیم.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

معیارهای طراحی دیتر را می‌توان به اصل ذاتاً مختصری خلاصه کرد که به زبان آلمانی فقط در سه کلمه بیان می‌شود: Weniger aber besser. یعنی: کمتر ولی بهتر. پیدا کردن تعریفی بهتر برای اصل‌گرایی سخت است.

اصل‌گرایی چگونگی انجام کارهای بیشتر نیست، بلکه به معنای انجام کارهای درست است. به معنای انجام کارهای کمتر فقط محض کمتر بودنشان هم نیست. بدین معناست که برای فعالیت در بالاترین سطح اثربخشی‌مان تا می‌توانیم عاقلانه زمان و انرژی‌مان را فقط روی انجام کارهای ضروری سرمایه‌گذاری کنیم. اصل‌گرایی یعنی خلق سیستمی برای رسیدگی به کمد زندگی‌مان.

شهامت یعنی تحت فشار مؤدب بودن.

اگر شفافیت و هدف وجود نداشته باشد، دنبال کردن چیزی فقط به دلیل خوب بودنش دلیل کافی برای داشتن اثربخشی بالا نمی‌شود. همان‌طور که رالف والدو امرسون گفته است: «خطای مهلکی که انسان‌ها و دولت‌ها را به ورطهٔ سقوط می‌برد مربوط به نحوهٔ کار کردن است، یعنی منحرف شدن از طرح اصلی‌مان برای اینکه هر جا شد مفید باشیم

«اگه این فرصت در اختیارم نبود، برای به دست آوردنش چه کارهایی می‌کردم؟

اصل‌گرایی یعنی یاد بگیریم کارهای کمتری انجام دهیم، ولی بهتر انجام‌شان دهیم تا بتوانیم در هر لحظهٔ گران‌بها از زندگی‌مان، به بالاترین بازدهی ممکن برسیم.

به‌جای اینکه در یک میلیون مسیر، یک میلی‌متر پیشرفت کند، نیروی عظیمی را روی انجام کارهایی متمرکز کرد که واقعاً حیاتی بودند.

برای اینکه بتوانیم معدود چیزهای حیاتی را از میان انبوه چیزهای کم‌اهمیت تشخیص دهیم، به فضایی برای فرار کردن از مشغله‌ها نیاز داریم

اصل‌گرا می‌داند که وقتی حق انتخاب‌مان را واگذار می‌کنیم، نه تنها به دیگران قدرت می‌دهیم، بلکه به‌صراحت به آن‌ها اجازه می‌دهیم به‌جای‌مان انتخاب کنند.

انتخاب همان اساس اصل‌گرایی

انتخاب یعنی نه گفتن به یک یا چند چیز و این کار شاید حس باختن در افراد ایجاد کند

این وسواسی که برای بیشتر کار کردن دارند پرده‌ای سیاه است که حقیقت را پوشانده است. این افراد باور ندارند برای پذیرش فرصت‌ها، وظایف یا دشواری‌ها حق انتخاب دارند. باورشان این است که «باید همهٔ کارها را انجام دهند».

«انتخاب می‌کنم»، «فقط چند کار واقعاً اهمیت دارند» و «از پس هر کاری برمی‌آیم، ولی نمی‌توانم همهٔ کارها را با هم انجام دهم»

امروزه فناوری باعث شده مردم با اعلام نظرشان راحت‌تر برای‌مان تعیین تکلیف کنند.