بریده‌هایی از کتاب آن‌جا که جنگل و ستاره‌ها به هم می‌رسند

فکر نکنم خودش هم احمق باشه. دختربچه باهوشیه...» «بیش‌تر دیوونه‌ها باهوشن.»

زبان به اندازه‌ای که فکر می‌کنیم پیشرفته نیست. ماها هنوز هم همون میمون‌هایی هستیم که سعی دارن افکارشون رو با خرخر کردن بیان کنن، اما باز هم بیش‌تر حرف‌شون تو ذهن‌شون می‌مونه

گیب کم‌کم داشت مثل اورسا زندگی می‌کرد. در زمان حال بی‌انتهایی که ارتباطش با گذشته و آینده قطع شده بود.

ما آدم‌ها همیشه بدترین منتقدهای خودمونیم.

خاکستری یه جورهایی رنگ غم و ناراحتی به حساب می‌آد.»

«یه سری آدم‌ها هستن که می‌تونن تو هر مشکلی که برات پیش اومده، کمکت کنن.»

«می‌دونی چیه، تنها بودن تو دنیا شوخی نیست. باید بری خونه پیش کسی که بهت اهمیت می‌ده.»

«با تو حالم خیلی بهتره. فکر می‌کنی این حال خوبم موقتیه؟»

«وقتی می‌دونستم تا چند ماه دیگه مادرم می‌میره، دوتا راه داشتم...» نگاهی به گیب انداخت. «می‌تونستم از اون درد فاصله بگیرم یا این‌که بهش نزدیک‌تر بشم. شاید چون پدرم رو بدون این‌که فرصت داشته باشم بهش بگم چه‌قدر برام ارزشمنده، از دست داده بودم، تصمیم گرفتم به اون درد نزدیک‌تر بشم. آن‌قدر بهش نزدیک شدم که درد و ترس مادرم شد درد و ترس خودم. چنان عشق و همه چیز رو با هم سهیم می‌شدیم که وقتی مرگ ازمون دور بود، چنین کاری نمی‌کردیم. درنهایت، بخشی از من همراه مادرم مرد. حتی هنوز هم اون بخش از وجودم خوب نشده، اما آگاهانه تصمیم گرفتم همراه مادرم پا به تاریکی بذارم. هرکسی رو که می‌شناسم و کسی رو از دست داده، ابراز پشیمونی می‌کنه... همه‌شون آرزو می‌کنن این‌کار یا اون‌کار رو می‌کردن یا بیش‌تر همدیگه رو دوست داشتن. من پشیمون نیستم. اصلاً.»

جنگل اطراف کلبهٔ کینی با شکوه و محشر بود. هر برگ و شاخه‌اش از قطرات باران که به خاطر خورشید طلایی شبیه جواهرات شده بودند، برق می‌زد.

خیله خب، بسه دیگه. بهتره براش دلسوزی کنیم. آدم‌هایی به بداخلاقی لیسی معمولاً برای کارهاشون دلیل دارن.

وقتی آدم می‌خواد حرفی رو درست بیان کنه، حرفش در قالب کلمات نمی‌گنجه.

زندگی به تنهایی بدون رنجش‌ها و دلخوری‌ها باز هم به اندازهٔ کافی سخت است.

«یه سری آدم‌ها هستن که می‌تونن تو هر مشکلی که برات پیش اومده، کمکت کنن.»

تنها بودن تو دنیا شوخی نیست. باید بری خونه پیش کسی که بهت اهمیت می‌ده.

به نظر من زبان به اندازه‌ای که فکر می‌کنیم پیشرفته نیست. ماها هنوز هم همون میمون‌هایی هستیم که سعی دارن افکارشون رو با خرخر کردن بیان کنن، اما باز هم بیش‌تر حرف‌شون تو ذهن‌شون می‌مونه

به نظر من زبان به اندازه‌ای که فکر می‌کنیم پیشرفته نیست. ماها هنوز هم همون میمون‌هایی هستیم که سعی دارن افکارشون رو با خرخر کردن بیان کنن، اما باز هم بیش‌تر حرف‌شون تو ذهن‌شون می‌مونه.»

می‌خواست خودش انتخاب کنه نه این‌که براش انتخاب کنن.»

«آدم‌هایی که صداشون به جایی نمی‌رسه به کسایی نیاز دارن که جاشون حرف بزنن.»

«کاش مدادهام این‌جا بودن. یه ایده برای نقاشی به ذهنم رسیده.» «چی؟» «یه حشرهٔ دوست‌داشتنی. یه حشرهٔ صورتی با خال‌خال‌های بنفش. چشم‌هاش باید بزرگ باشن و شاخک‌های بلندی داشته باشه.»