بریده‌هایی از کتاب آسو

ما فقط یک خدا را نیایش می‌کنیم. شیموت با تعجب گفت: «یک خدا؟» -آری. مزدا قدرتی یکتا و آسمانی است. شیموت چینی به پیشانی انداخت: «یعنی این یک خدا به تنهایی همه جهان را اداره می‌کند؟» آسو با اشتیاق گفت: «او بی نیاز است. صفتی که او را خدا کرده، همین بی‌نیازی است.» شیموت که آن گفتگو برایش جالب می‌شد، دوباره پرسید: «آیا این خدای تنها، مانند سایر ایزدان، معابد و کاهنانی دارد که متولی هدایا و نذورات او باشند؟» -او نیازی به معبد و نذورات ندارد.

شیموت با مهربانی گفت: «شرمنده نباش پدرجان... گوش دادن خرج ندارد...»

اما آن چیزی که از مردن بدتر است، ناامیدی است. لحظه‌ای را به خاطر آورد که اندیشه یاری خدا را رها کرده و بر برکه خشکیده فرو افتاده بود. اما آیا خدا هم او را رها کرده بود؟

مرز ناامیدی تا امید، چقدر نزدیک بود.

ایمه‌سو دستی بر شانه‌اش زد: «حرفها با تو دارم پسر! اما اول بگو کدام شاخه درخت سرنوشت را گرفتی و آمدی تا در وسط این صحرا به من رسیدی؟»

دستان زمختش، ماهر و توانا بود؛ از نجاری و ساختن حصارها، تا لایروبی جویها و روفتن گیاهان هرز و سرکشی درختان

گذشت زمان همه چیز را بهتر خواهد کرد. آری. حتما بهتر خواهد کرد.

«نه... او یاور ستمگران نیست.»

او از بهترین شاگردانی بوده که تا به امروز داشته‌ام.

استاد بی‌مقدمه پرسید: «آماده سفر شده‌ای؟»

-شرمنده نباش! اگر آنچه انجام می‌دهی نیک است و اگر آنچه می‌گویی راست است، هرگز از آن شرمنده نباش!

مدرسه بدون آسو یا با آسو، همانی بود که همیشه بود.

«من هرچه دارم از آموخته‌های شماست...»

گفت: «تو حالا هم سربلندش کرده‌ای. آنچه در این دو سال آموختی با چیزی که بسیاری شاگردان شاید در سالهای زیادی بیاموزند برابری می‌کند. وقتی به تو نگاه می‌کنم به خود می‌بالم که اگر مرگ، جسمم را بپوساند، در دانسته‌های شاگردانی چون تو، زنده خواهم بود.»

-اگر اندیشه انسان نیکو باشد، خدا هم یاری‌اش خواهد کرد. پدرم می‌گفت کسی که به نیکی کوشا، باشد، سرانجام آرزو و خواستش برآورده می‌شود.

«انسان اگر نیک باشد، سرانجامش هم به نیکی خواهد بود.»

سوگند که به خاطر تو زنده خواهم ماند...»

- جایگاه او در قلب بندگانش است

شیموت که بر چین پیشانی‌اش افزوده شده بود گفت: «خدای عجیبی دارید. بدون کمک، همه کارها را می‌کند

«او بی نیاز است. صفتی که او را خدا کرده، همین بی‌نیازی است.»