بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ‌دراز

آن‌ها چنان به خوشی‌ها عادت کرده‌اند که احساساتشان فلج شده است

می‌خواهید بدانید اتاقم را چطور مبله کرده‌ام؟ مخلوطی از رنگ زرد و قهوه‌ای. رنگ اتاق نخودی است و من پرده و پشتی‌هایم را زرد درست کرده‌ام و یک میز آلبالویی (دست دوم به یک دلار خریده‌ام) یک صندلی چوب ماغون، یک قالیچه‌ی قهوه‌ای که وسطش یک لک جوهر دارد ولی من صندلی را طوری روی آن می‌گذارم که معلوم نشود. پنجره‌ها خیلی بلند است و به‌طور عادی نمی‌شود بیرون را دید لذا من آئیینه پشت میز توالت را باز می‌کنم ورده آن را می‌کشم و می‌گذارم پای پنجره و در موقع لزوم کشوها را جلو می‌کشم و از آن مثل یک پلکان بالا می‌روم راحت و پاکیزه! سالی به من کمک کرد تا این اثاثه را در یک حراجی ارزان خریدم. بالاخره سالی در خانواده بزرگ شده و از این چیزها سر درمی‌آورد. شما نمی‌دانید خرید کردن برای من چقدر خوش‌آیند است که شخصاً یک پنج دلاری بدهم و بقیه را پس بگیرم. برای این‌که من هیچ‌وقت بیش از چند سنت پول نداشته‌ام. آه بابا جونم! من قدر این ماهانه را خوب می‌دانم.

شاید قبلاً می‌توانستم بی‌خیال و سبک‌سر و بی‌پروا باشم، زیرا چیز گرانبهایی در زندگی نداشتم که از دست بدهم. ولی حالا... دلواپسی بزرگی تا آخر عمر با من همراه خواهد بود. هر وقت از من دور باشی خیال می‌کنم هر چه اتومبیل است تو را زیر گرفته و هر چه میکروب است به تو حمله کرده است. آرامش فکر از من سلب شده است. حالا در مقابل تو را دارم، آرامش توخالی هم لطفی ندارد.

«آسمان بالای سر من به هر رنگی باشد، من برای هر گونه سرنوشتی حاضرم.»

آدم هوس چیزهایی که مزه‌اش را نچشیده هرگز نمی‌کند، ولی بعد از این‌که یک بار مزه‌ی نعمتی را چشید آن‌وقت دیگر محرومیت از آن مشکل است.

تنها عاملی که مانع از قورباغه جمع کردن من می‌شود اینست که در این‌جا هیچ قانونی جمع کردن قورباغه را منع نکرده است.

من با خود فکر می‌کردم که اثری به ادبیات آمریکا اضافه کرده‌ام. باور کنید، می‌خواستم قبل از پایان دانشکده‌ام یک کتاب حسابی بنویسم و باعث تعجب شما بشوم. موضوع را سال پیش، عید کریسمس که منزل ژولیا بودم جمع کردم، ولی حق به جانب ناشر است دو هفته کافی نیست که آدم به آداب و عادات شهر بزرگی آشنا بشود. دیروز وقتی که رفتم قدم بزنم کتاب را با خود بردم و همین که به ساختمان دستگاه حرارت مرکزی رسیدم رفتم تو و از متصدی پرسیدم که: «‌آیا می‌توانم چند لحظه از کوره استفاده کنم؟» وی مؤدبانه در کوره را باز کرد و من با دست خود کتاب را در کوره انداختم، مثل این‌که بچه‌ام را به دست خود سوزانده باشم! دیشب با دلی شکسته به رختخواب رفتم و با خود فکر کردم که عاقبت هم چیزی نمی‌شوم و شما پول خود را برای هیچ دور ریخته‌اید، ولی باور کنید که صبحی با طرح تازه‌ای از خواب بلند شدم و امروز هرجا که رفتم و هر کار که کردم به فکر بودم و شخصیت‌های داستانم را می‌ساختم و خرم و خوشحال بودم. کسی نمی‌تواند مرا متّهم به بدبینی کند. اگر شوهر و ۱۲ بچه‌ام در اثر زلزله در عرض یک روز زیر خاک بروند، روز بعد با قیافه‌ای باز و متبسّم عقبِ شوهر دیگر می‌گردم.

بابا، من معتقدم که مهم‌ترین خصوصیت آدمی قوه‌ی تخیل و تصور است، برای این‌که آدم می‌تواند خودش را به جای دیگری فرض کند. این خصوصیت آدم را مهربان و دلسوز و فهمیده می‌کند و من معتقدم که باید این صفت را در اطفال تقویت کرد ولی در مؤسسه ژان گریر اگر کوچک‌ترین اثری از آن نمودار می‌شد خفه‌اش می‌کردند تنها حسی را که در اطفال تشویق و تقویت می‌کردند وظیفه‌شناسی بود. به نظر من بچه‌ها باید یاد بگیرند که هر کاری را با عشق و علاقه انجام دهند نه به خاطر وظیفه‌شناسی.

امروز صبح اسقفی برای ما صحبت کرد. حدس می‌زنید چه گفت؟ «حکمت بزرگی که انجیل به ما تعلیم داده است اینست، فقرا از این جهت خلق شده‌اند که برای دیگران مجال نیکوکاری به وجود آید!»

اگر شوهر و ۱۲ بچه‌ام در اثر زلزله در عرض یک روز زیر خاک بروند، روز بعد با قیافه‌ای باز و متبسّم عقبِ شوهر دیگر می‌گردم.

کاری لذت دارد که آدم بدان علاقه دارد و آن را به تمام کارهای دیگر ترجیح می‌دهد.

آدم وقتی که راجع به موضوعی که اطلاع دارد صحبت کند یا بنویسد می‌تواند حرف خود را به دیگران بقبولاند و مؤثر واقع شود.

آن‌ها چنان به خوشی‌ها عادت کرده‌اند که احساساتشان فلج شده است. اما من، هر لحظه خوشبختی خودم را احساس می‌کنم و یقین دارم که خوشبختم و هر واقعه‌ی نامساعدی هم که پیش آید، به این عقیده باقی خواهم ماند و به ناراحتی‌ها (حتی دندان‌درد) مانند تجربه‌ی جالبی می‌نگرم و این‌که از تجربه‌ی تازه‌ای غافل نمانده‌ام خوشحالم. «آسمان بالای سر من به هر رنگی باشد، من برای هر گونه سرنوشتی حاضرم.»

جوانی کاری به سال و ماه ندارد مهم اینست که انسان زنده‌دل و پرنشاط باشد

من از مردمی که می‌نشینند و رو به آسمان می‌کنند و چشم‌ها را در چشم‌خانه می‌گردانند و می‌گویند: «خواست خدا چنین بوده است» درحالی‌که یقین دارند چنین نیست خیلی عصبانی می‌شوم. افتادگی یا تسلیم و رضا یا هر چه می‌خواهید اسمش را بگذارید علامت سستی و درماندگی است. من پیرو مذهب زنده‌تر و مبارزتری هستم.

وای به وقتی که آدم همه چیز را بداند و هیچ واقعه‌ی غیرمنتظره‌ای روی ندهد! واویلا!

مسافرت و دیدن دنیا خود یک نوع تعلیم و تربیت است

آدم هوس چیزهایی که مزه‌اش را نچشیده هرگز نمی‌کند، ولی بعد از این‌که یک بار مزه‌ی نعمتی را چشید آن‌وقت دیگر محرومیت از آن مشکل است. برای این‌که آن‌وقت آدم خود را به داشتن آن نعمت ذیحق می‌داند.

به نظر من این کمال بی‌ادبی است که آدم دیگران را نادیده بگیرد و چنین وانمود کند که خودش تنها فرد قابل اهمیت است.

من سِرّ خوشبختی را پیدا کرده‌ام و آن اینست که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه حداکثر استفاده را کرد. من می‌‌خواهم هر ثانیه از زندگیم را خوش باشم و می‌خواهم وقتی که خوش هستم بدانم که خوش هستم.