بریده‌هایی از کتاب شکوفه‌های عناب

«صدها سال است که آباواجدادم در این قبرستان خفته‌اند. ببین چه آسوده‌اند. راحت. نه اندوهی، نه تشویش فردایی، نه سرما و گرسنگی و ناداری. ده‌هابار به دیار ما هجوم آورده‌اند و مادران و خواهران و همسران، مثل من و تو شیون سرداده‌اند، چهره خراشیده‌اند...

صدای اذان ظهر را می‌شنیدم. چه حس غریبی دارد صدای اذان همراه وزش باد. انگار صدای خداوند است؛ خداوندی که مهربانی است و صلا درمی‌دهد هوشیار باشید، یا خدایی که خشمناک شده.

تا آن لحظه تردیدی نداشتم که در زندگی موفق بوده‌ام، از وردستیِ یک عکاس دوره‌گرد، از حقوق ناچیز منشی‌گری به این‌جا رسیده بودم. اما این‌جا کجا بود؟ شهرت، ثروت فراوان، تیزبینی، فرصت‌طلبی... به شیک‌پوشی و سخاوت هم شهره بودم. خانواده‌های زیادی خواهان وصلت با من بودند. زنان زیادی به من چشم داشتند. دست‌ودل‌باز بودم، کاملاً عیان، و می‌بخشیدم، تا هم وجدانم را آسوده کنم و هم... مردم موفقیت را زمانی به شما می‌بخشند که آن را با دیگران هم تقسیم کنید.

نیستی ما را همین هستی رقم خواهد زد.

جهان را می‌بخشم و آدمیان را و آن شبح را، زیرا که من مادرم و جهان با زایش من معنا می‌گیرد و این حس در جانم دوید که عاقبت زندگی است که نیرومند است و سرایت می‌کند به جان آدمیان تا پایدار بمانند و بخشایش است که شر را دور می‌کند از جان‌مان و کینه را. جهان را بخشیدم. شاید حضور زخم‌خورده و خستهٔ ما زنده شود به مهر.

می‌گوید عصارهٔ رازیانه و اسطوخودوس است، همراه با شیرهٔ تخمیرشدهٔ انگور سیاه کوهی. می‌گوید «نظیرش را هیچ کجای دنیا پیدا نمی‌کنی!»

با خود گفتم که جهان را می‌بخشم و آدمیان را و آن شبح را، زیرا که من مادرم و جهان با زایش من معنا می‌گیرد و این حس در جانم دوید که عاقبت زندگی است که نیرومند است و سرایت می‌کند به جان آدمیان تا پایدار بمانند و بخشایش است که شر را دور می‌کند از جان‌مان و کینه را. جهان را بخشیدم. شاید حضور زخم‌خورده و خستهٔ ما زنده شود به مهر.

در یک تیمچهٔ درامان‌مانده از برف‌وبوران روز پیشین که سقف آن را چادر کشیده بودند، درختچه‌های آلوچه با شکوفه‌های ریز و سفیدِ معطر نویدِ ناپایدار بودن این سرمای نابهنگام را می‌دادند که دیگر دور، دورِ ما جوانه‌ها و شکوفه‌هاست و اعجاز زنده شدن زمین.

محض تنبه از گردش ایام مصدع اوقات شدیم. نگاهی به خودت بکن و یادی کن از گذشتگان... رفیق قدیمی...

چه می‌دانستم ما را به ارابهٔ تقدیر بسته‌اند؟

مرقد بزرگواری با ضریحی چوبی که شال سبز بر آن کشیده بودند. سرم را به دیوار مرقد گذاشتم و طلب سلامتی و شادی کردم. از نصایح پدرم بود که این دو خواسته برابر است با تختِ جمشید و تاجِ کیخسرو، که اگر نداشته باشی ثروت عالم به پشیزی نمی‌ارزد.

با خود گفتم که جهان را می‌بخشم و آدمیان را و آن شبح را، زیرا که من مادرم و جهان با زایش من معنا می‌گیرد و این حس در جانم دوید که عاقبت زندگی است که نیرومند است و سرایت می‌کند به جان آدمیان تا پایدار بمانند و بخشایش است که شر را دور می‌کند از جان‌مان و کینه را. جهان را بخشیدم. شاید حضور زخم‌خورده و خستهٔ ما زنده شود به مهر.

مگر مرگ چیست؟ جز نقل و تحویل؟ زندگی کدام است؟ جز میدان جنگ برای ما؟ غنیمت این میدان چه خواهد بود؟ شرف! ببینید سرهای ما چگونه بر اَبدان ما سنگینی می‌کند.

بوریس، نصیحت اولنین را بپذیر. به چیزی دل مبند. به هر چیز که دل بستی باخته‌ای. حالا بگیر و بنوش. زیاد هم بنوش تا به خوابی مثل مرگ فروروی و فردا که بیدار شوی انگار از نو به دنیا آمده‌ای. دردت را بگذار برای گذشته‌ها.

می‌دانستم که باید خود را از آن خانهٔ گِلی و چراغ‌موشی کم‌سو و زمستان‌های تاریک سرد و کرسیِ کهنه که بوی تن ده‌ها نفر آدمِ رفته را به خود گرفته بود نجات دهم. از قضا در مسیر ناجوری افتاده بودم

جهان را می‌بخشم و آدمیان را و آن شبح را، زیرا که من مادرم و جهان با زایش من معنا می‌گیرد و این حس در جانم دوید که عاقبت زندگی است که نیرومند است و سرایت می‌کند به جان آدمیان تا پایدار بمانند و بخشایش است که شر را دور می‌کند از جان‌مان و کینه را. جهان را بخشیدم. شاید حضور زخم‌خورده و خستهٔ ما زنده شود به مهر.

این‌همه بحر طویلو خوندم تا بدونین آدم در آنی می‌تونه بی‌رحم بشه و از خودش رذالت نشون بده. خیلی از حیوونا به آدم شرف دارن. هنوز نگاهی رو که داداش‌بیگ به من کرد از یاد نبردم. هنوز این عذابو به دوش دارم. اون نفر سوم من بودم. اما این همهٔ ماجرا نیست. بدتر از اینم کردم. گوش کنین.

بعضیامون از خناق و خوره و تب‌لازم نفله می‌شدن یا با کله می‌افتادن تو گاوچاه‌ها و فاضلابا و کسی هم خبر نمی‌شد. فوقش می‌گفتن حکمت خدا بوده و یه نون‌خور کم‌تر.

! در حلق رعیت کرده بودند که پادشاه سایهٔ خداست و رعیت هم به حکم خداوند زیردست به دنیا آمده،

مرگ مرگ است دیگر. همه تجربه‌های ما به خاک می‌رود همراه‌مان.