بریده‌هایی از کتاب شکوفه‌های عناب

«گوش بدهید. ما شما مستبدان را خطاب کرده می‌گوییم، سینهٔ خود را مقابل تیرهای شما می‌گیریم... و با بدن‌های خود زیر سم اسبان آزادی‌خواهان را مفروش و با خون گلوی خود را زینت می‌دهیم. ماییم پیش‌صفان راه آزادی، حامیان دین مبین اسلام و ماحضر هستی را بر طبق اخلاص نهاده‌ایم.» خندید. «مماشات از این بیش‌تر؟ ما که رسوای جهان‌ایم، غم عالم...»

تو این مملکت اصلاً نباید غافل‌گیر شد. اگه صبح از خواب بیدار شدین و دیدین آسمون به زمین اومده هم تعجب نکنین

خیال آدم که راحت نباشه، همهٔ لذتای عالم زهرش می‌شه

در حلق رعیت کرده بودند که پادشاه سایهٔ خداست و رعیت هم به حکم خداوند زیردست به دنیا آمده، و اِلّا چرا فلان رعیت به جای فلان شاه و شازده قرار نگرفته؟ لابد حکم الاهی است. استدلالات، قضاقورتکی‌تر از این نمی‌شد اما وقتی اکثر قریب‌به‌اتفاق چنین استدلالاتی را می‌پذیرفتند، آیا وظیفهٔ من بود که عقاید آن‌ها را تغییر دهم؟ مگر چه‌کارهٔ مملکت بودم که نخورده‌ونبرده گرفتار درد شوم؟

صد سال دیگر هیچ‌یک از ما نیستیم و نامی هم از ما نمانده... حتی در خاطره‌ها... گورِ پدر این دنیا... در دل‌سپاری، همیشه آن کس که بیش‌تر مایه می‌گذارد بازنده است.

خیال آدم که راحت نباشه، همهٔ لذتای عالم زهرش می‌شه.

می‌دانید خوردن لقمه با خون جگر چه طعمی دارد...

کجا به دنبال تو باشم؟ کجای این عالم؟

غریب ماندم در این شهر پُرخصومت که از ابتدا به آن دل ندادم. این شهر خشک‌چنارهای قجری، پُرکینه. من از شهر سَروها و بهارنارنج‌های همیشه‌بهار آمده بودم. شهری که رود خشکش در زمستان و بهار پُرآب می‌شد و دسته‌دسته مرغان دریاییِ دریاهای دور، در ساحلش می‌چرخیدند، وقتی مِه شهر را در خود غرق می‌کرد، وقتی باران می‌بارید و عطر بهارنارنج شهر را مست می‌کرد، وقتی گربه‌های نوروزی رنگارنگش پیش از استحاله سرخ و زرد، سبز و زرد و سرخ و سیاه و لیمویی و عنابی، پیش از پروانه شدن و پرواز، بوته‌های صحرایی تازه‌رسته را رنگارنگ می‌کردند. این شهر برابر بود با هزاران شهر جهان. شهر کاشی‌های گرم و دلنوازِ زند... در کوه‌های باغ تخت که می‌ایستادی در بهار و خزان، بهشت زیر پایت بود. سَروهای جاودانه این‌سو، آن‌سو دروازهٔ متبرک، آن‌سوتر آرامگاه چهل تن، باغ عنابیه، حافظیه، و آخرسر سعدیه را می‌دیدی. شاید به سبب آن آرامش بود که همیشه ته فکرم صلا می‌داد مرا آن شهر که بازآ به سویم.

وقایع زندگی مثلِ کلاف زنجیر به هم متصله.

پستی و رذالت آدما این‌جور مواقع رو می‌شه. نون‌ونمک کسی رو بخوری و سر بزنگاه به‌ش پشت کنی...

نیستی ما را همین هستی رقم خواهد زد

می‌بینی اولگا، چه‌طور در یک لحظه دنیایی که ساختیم ویران می‌شود.

تنهایی تألم بزرگی است. دردومرض می‌آورد.

وقتی‌اَ‌م که کیسه‌ت پُر باشه، هر طرف که بری عزت‌تپونت می‌کنن. همه عاشق بند کیفِتَن.

نمی‌گم دزدی از گنده‌ها درسته. دزدی دزدیه. آدم نمی‌تونه قاضی باشه و سرخود حکم صادر کنه

حالا شهرفرنگی پیشِ رویم بود پُر از تصاویر سیاه و خاکستری اما نه سفید. اواخر فقر. انتهای ناامیدی به همراه اندکی امید. ته رذالت که در آن، گاه معصومیت هم می‌دیدی. پایان آدمیت، گرچه فریبنده و بزک‌کرده اما چرک.

وقتی خیلی خسته باشم به‌زور یکی دو ساعت می‌خوابم. بعد بی‌خوابی مثل سیل از راه می‌رسه. هی به سقف خیره می‌شم و پلک می‌زنم، از این دنده به اون دنده می‌شم، فایده نداره. خاطره پشت خاطره، یاد رفتگان، یاد جوونی...

بر روی پیراهن و زیرپیراهنیِ شما سوراخی خونین بود. نیش خنجری که دمِ آخر در تن‌تان فروبرده بودند... آن دمِ واپسین، بر شما چه گذشت؟ درد بی‌امان... درد پاره شدن پوست و گوشت و خفقان... بسته شدن راه نفس‌تان... حسرت یک جرعه هوا، یک نیم‌نفس

یاد آر ز شمع مرده