بریده‌هایی از کتاب فواره ها

فردا تمام می‌شود اسفند بر درخت فردا درخت می‌شود آغاز در زمین فردا که آشیانه گنجشک پُر شود خواهیم داشت یک سبد آواز در زمین ای شعر پای‌کوب من! آرام‌تر برقص خوابیده است حافظ شیراز در زمین

ما در کلاس شعر، شلوغ نمونه‌ایم شکر خدا که بیست نشد انضباط ما!

در این احساس بی‌پایان دلتنگی چه باید کرد که دیدی از غزل هم برنیامد بیش از این کاری؟

خدای من از آنچه حرف می‌زنم فراتر است خدای من جداست از خدای سختگیرشان مرا کسی که آفریده، یک خدای دیگر است کریم‌تر، بزرگوارتر از او ندیده ام خدای من از آنچه گفته‌اند مهربان تر است

همیشه می‌خواست این دل من که جانب مشهدت بیاید فقط به شوق رضا برای زیارت مرقدت بیاید همیشه می‌خواست این دل من تو را بجوید، تو را ببیند چرا که باید به خدمت، آقا! کسی که می‌خواهدت، بیاید

من نیز چون تو خسته از این خشکسالی‌ام

بر گرد، عشق! و شهر دلم را خراب کن آماده‌ام، به زلزله سوگند می‌خورم

مدام زمزمه کردیم: «ما عزیزتریم» چنان که باورمان شد سرآمد بشریم تمام راه چنین بود و ما نپرسیدیم که با کدام دلیل از تمام خلق سریم؟ درنگ روشن و تلخی است این سؤال که ما در این جهان به کدام اعتبار معتبریم؟ ببین، نه رومی رومیم ما، نه زنگی زنگ معلقیم، شترمرغ‌های بی‌ثمریم عجب لطیفه بی‌لطف و کهنه‌ای است که ما به آنچه بوده ولی نیستیم، مفتخریم

ولی امروز هم مانند دیروز است تقدیرم ولی امروز هم تقدیر می‌خواهد سرازیرم تو باور می‌کنی وقتی که من امروز می‌گویم نیامد هیچ گاه از آنچه دیدی بیشتر گیرم؟ همین دیروز، آن مردی که می‌دانی و می‌دانم برای لقمه‌ای نان، پیش مردم کرد تحقیرم همین دیشب زنم تا سفره را آورد، خوابیدم و گفتم: «بچه‌ها بی نان نمی‌خوابند، من سیرم» اگر یک روز همدردان دیروز مرا دیدی بگو این روزها از دست ایشان سخت دلگیرم بگو از شانه‌های لاغرم خون می‌زند بیرون بگو دیگر گذشت از استخوان صبر، شمشیرم اگر دیروز شوق «صبح فردا» یم جوان می‌کرد ولی امروز «شوقی نیست دیگر» می‌کند پیرم

ما در کلاس شعر، شلوغ نمونه‌ایم شکر خدا که بیست نشد انضباط ما!

اگر دیروز شوق «صبح فردا» یم جوان می‌کرد ولی امروز «شوقی نیست دیگر» می‌کند پیرم

اگر یک روز همدردان دیروز مرا دیدی بگو این روزها از دست ایشان سخت دلگیرم

جز شعر در بساط دلم نیست، نازنین! افسوس، زخم داری و من دست خالی‌ام

ناگهان پیش آمدند از پشت پرچین، داس‌داران پس، درو کردند ما را، پیش بهت پاس‌داران داس‌ها رقصید و گل‌ها گریه شد بر دار و بستند گوشوار از کاسه‌های خون خود گیلاس‌داران روی دست باغ‌ها داغ شهیدان ماند و تنها خنجری تا دسته‌اش در سینه میراث‌داران گفت: «شاعر! بی‌خیال مرگ و مردم باش، وقتی نیست غیر از زود مردن قسمت احساس‌داران» گفت: «وقتی زندگی بازی است، کاری کن نبازی دیده‌ام من مفت می‌بازند غیر از آس‌داران» گفت و گفت و گفت، گفتم: «کاش حق با من نباشد کاش من هم شاعری باشم از این وسواس‌داران»

رفتند یکایک همه باده‌فروشان تا شاد شود خاطر سجاده‌فروشان این‌سان که اسیرند دلیران همه، فردا آزاد نبینی مگر آزاده‌فروشان از مردم این شهر به جز ریش چه دیدیم؟ دلخون شدم از مردیِ این ماده‌فروشان

یادش به‌خیر حال و هوای دهات ما آن روزها که روی تو بود التفات ما آن عصرهای چایی و لبخند و اختلاط همسایه هم حیاط شما و حیاط ما... هر شب کنار پنجره‌ها خواب می‌شدیم با هیچ کار، تیره نشد ارتباط ما

به اعتقاد من، خدا یگانه‌ای مکرّر است یگانه‌ای که با شمار بندگان برابر است به اعتقاد من خدا همان که فکر می‌کنیم درست مثل اعتقاد ماست، شکل باور است گروهی از میان ما خدایشان بزرگ نیست خدایشان درست مثل شخصشان محقر است گروهی از میان ما خدای پرغرورشان همیشه کینه‌ورز و اخم‌کرده و ستمگر است گروهی از میان ما خدای پرغبارشان شبیه دیدن از ورای شیشه‌ای مشجر است ولی خدای من خدای عاشقی که روز و شب میان چشمه تبسمش دلم شناور است خدای من بزرگ‌تر از آن که فکر می‌کنند خدای من از آنچه حرف می‌زنم فراتر است

در شهر ما ریال و ریا حکم می‌کنند

می‌خواستم که راه تو باشم به سمت سبز حالا ببین که دستخوش پایمالی‌ام ای باغ، انتظار تو را گم نکرده‌ام من نیز چون تو خسته از این خشکسالی‌ام

خون دل است آنچه اگر چای دیده‌اید غم خوردن است اینکه اگر قند می‌خورم این لکه‌های روی لبم خنده نیستند معلوم می‌کنند که لبخند می‌خورم طوری که درد موی سرم را سپید کرد دیگر به درد کوه دماوند می‌خورم بر گرد، عشق! و شهر دلم را خراب کن آماده‌ام، به زلزله سوگند می‌خورم