بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

موضوع عجیب دربارهٔ همهٔ خانه‌ها این است که هر چند دربرگیرندهٔ بیش‌تر زندگی ماست، تقریباً همیشه انگار هیچ اتفاقی در آن نمی‌افتد. در فکر بودم که شاید این یکی از خصوصیات طراحی آن‌هاست.

خانه جایی است که دل آدم آن‌جاست

معلم‌مون، آقای مارتینز پرسید دوم‌یکی از ما دربارهٔ زندگی کردن روی ابرها رؤیاپردازی کرده‌یم و همه دست‌شون رو بالا آوردن. بعد آقای مارتینز برامون گفت که بالای ابرها، بادی با سرعت دویست و پنجاه کیلومتر در ساعت در حرکته و دمای اون‌جا سی و پنج درجه زیر صفره و بدون اکسیژن، طوری که ظرف چند ثانیه همهٔ موجودات زنده می‌میرن.» «چه معلم مهربونی!» «هَزِل گریس، بذار این رو بگم که اون متخصص کشتن رؤیاها بود.

که دنیا برای بشر ساخته نشده، بلکه ما برای دنیا ساخته شده‌ایم.

بیش‌تر آدم‌ها توی آزادی گناه رو پیدا می‌کنن.»

(این پیام به‌خصوص آزرده‌ام کرد. چون مفهوم ضمنی‌اش ابدیت کسانی بود که زنده مانده بودند: تو تا ابد در حافظهٔ من زنده‌ای؛ چون من تا ابد زندگی خواهم کرد. حالا من خدای تواَم، دوست مُردهٔ من. من مالک تواَم. فکر کردن به این هم که نخواهی مرد، یک عارضهٔ جانبی دیگر مُردن است.)

برخی نامحدودها بزرگ‌تر از نامحدودهای دیگه‌ن.»

به این فکر افتادم که چه‌قدر عجیب است آدم در جایی زندگی کند که تقریباً همه‌چیزش را مُرده‌ها بنا کرده باشند.

«دلتنگی عارضهٔ جانبی سرطانه

دنیا کارخانهٔ تحقق آرزوها نیست

خانه جایی است که دل آدم آن‌جاست.

خدایا، به من آرامش بده تا چیزهایی را که قادر به تغییر آن نیستم بپذیرم؛ و شجاعت تغییر چیزهایی که قادر به تغییر آن هستم و دانایی درک تفاوت این دو را.

بیاییم آن‌گونه که دوست داریم و می‌خواهیم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم، با این پیام که زندگی مال زنده‌هاست و فرصت اندک.

خورشید کودک نوپایی بود که مصرانه از رفتن به رخت‌خواب طفره می‌رفت.

شاعر می‌گوید هر طلوعی غروبی دارد. هیچ‌چیز طلایی ماندگار نیست.

آن هم داشتن یک بچهٔ سرطانی است.

در این دنیا نمی‌توانی انتخاب کنی که آسیب ببینی، ولی می‌توانی انتخاب کنی چه کسی به تو آسیب برساند.

غم و اندوه آدم رو تغییر نمی‌ده؛ بلکه شما رو افشا می‌کنه.»

ترس از فراموش شدن چیز دیگه‌ایه. ترس از این‌که نتونم چیزی رو با زندگیم عوض کنم. اگه برای این زندگی نکنیم که در خدمت یه خوبی مطلق باشیم، بهتره لااقل برای یه خدمت کردن به خوبی مطلق بمیریم. می‌فهمی؟ و می‌ترسم که زندگی و مرگم هیچ‌کدوم مهم و معنادار نباشه.»

در گذر زندگی هم می‌توانیم آگاهانه و مستقل انتخاب کنیم و هم به شکلی ناآگاهانه و غیرارادی انتخاب شویم. انتخاب‌های خارج از اراده و بدون اعمال سلیقهٔ ما از جمله زمان و محل تولد، پدر و مادر، و موارد مؤثری چون بیماری‌های لاعلاج و اختلالات یا چگونگی ترکیب ژن‌ها است. اما می‌توان از سهم انتخاب‌های ارادی درست و سنجیده استفاده کرد و با گزینش‌های سنجیده و جذاب به زندگی عمق و کیفیت و کمیت بخشید.