بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

جاه‌طلبیِ سیری‌ناپذیر آدم‌ها هرگز با تحقق رؤیاها سیراب نمی‌شود

«بعضی توریست‌ها خیال می‌کنن که آمستردام شهر گناهه، اما حقیقت اینه که این‌جا یه شهر آزاده و بیش‌تر آدم‌ها توی آزادی گناه رو پیدا می‌کنن.»

«هَزِل گریس، فقط در اوج نیستم، ولی همه‌چی خوبه.»

و یک لحظه، عجیب‌وغریب خودم را دوست داشتم.

و به قول شاعر گران‌قدر سیاوش کسرایی: «زندگی زیباست / زندگی آتشگهی دیرینه پابرجاست / گر بیفروزیش، / رقصِ شعله‌اش در هر کران پیداست.»

من نمونهٔ کامل یه بچهٔ سفیدپوست ایندیانایی بودم. داشتم هنرِ ازبین‌رفتهٔ پرش پرتاب رو احیا می‌کردم، اما یه روز داشتم پرتاب آزاد می‌کردم؛ دقیقاً روی خط محوطهٔ جریمهٔ زمین دبیرستان ایستادم و یه ردیف توپ برای پرتاب داشتم. نفهمیدم که چرا یه‌دفعه، با یه روش خاص، یه چیز کروی رو به طرف یه چیز حلقوی پرتاب کردم. به نظرم رسید که احمقانه‌ترین کاری بود که می‌تونستم انجام بدم.

ن از فراموش شدن می‌ترسم. دقیقاً مثل مرد نابینایی که از تاریکی می‌ترسه

در شانزده‌سالگی، فقط یک چیز در دنیا مزخرف‌تر از داشتن سرطان است؛ آن هم داشتن یک بچهٔ سرطانی است.

هر وقت دفترچه‌های راهنما یا مطالب سایت‌هایی را می‌خوانید که دربارهٔ سرطان می‌نویسند، می‌بینید که افسردگی همیشه یکی از عوارض جانبی سرطان به شمار می‌رود، ولی افسردگی عارضهٔ جانبی سرطان نیست؛ افسردگی عارضهٔ جانبی مرگ است (سرطان هم یکی از عوارض جانبی مرگ است. همهٔ بیماری‌ها عوارض جانبی مرگ‌اند).

زندگی از آنِ زنده‌هاست. در این مسیر، باید با واقعیات فراوانی روبه‌رو شد و با آن‌ها کنار آمد. یکی از این‌ها مرگ است. مرگ به هر شکل و شمایل و در هر سن‌وسالی حقیقتی تلخ و انکارناپذیر است. برخی زندگی را سرگذشتی ازپیش‌تعیین‌شده می‌دانند که از بدو تولد و بدون دخل‌وتصرف ما نوشته و رقم زده شده است. و بعضی آن را چکیده و حاصل مجموعهٔ انتخاب‌های خودمان. اشتباه در ستاره‌های بخت ما ترکیبی از این دو اعتقاد را به تصویر می‌کشد.

«یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.»

مشکل واقعی رنج کشیدن و فراموش شدن نیست؛ بلکه بیهوده و بی‌معنا نشان دادن این چیزهاست.

پیدا کردن دوست خوب دشوار و فراموش کردنش غیرممکن است.

گفت «پیونددهنده، پنهان‌کننده و افشاگر، همین‌طور که بالاوپایین می‌رود با خودش همه‌چیز را می‌برد.» پرسیدم «این چیست؟» مرد هلندی پاسخ داد «آب و همین‌طور زمان.»

گفتم «مامان، مجبور نبودی این‌جا بمونی.» شانه‌اش را بالا انداخت و گفت «می‌دونم، ولی دوست داشتم. دوست دارم خوابیدنت رو تماشا کنم.»

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.»

می‌شه با درد هم زندگی کرد.»

پیرمرد، در این دنیا نمی‌توانی انتخاب کنی که آسیب ببینی، ولی می‌توانی انتخاب کنی چه کسی به تو آسیب برساند. من انتخاب‌هایم را دوست دارم. امیدوارم او هم انتخاب‌هایش را دوست بدارد.

غم و اندوه آدم رو تغییر نمی‌ده؛ بلکه شما رو افشا می‌کنه