بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.

اگه فراموش شدن حتمیِ بشر نگرانت می‌کنه، تشویقت می‌کنم که به‌ش توجه نکنی. فقط خدا می‌دونه آدم‌های دیگه چه کار می‌کنن.»

تقریباً همهٔ آدم‌ها وسواس دارند که یک نشانه و نماد در دنیا بگذارند. باقی گذاشتن یک میراث. به درازا کشاندن مرگ. همهٔ ما می‌خواهیم به یاد بمانیم. من هم همین‌طور. چیزی که بیش‌تر از هر چیز دیگری آزارم می‌دهد، این است که یکی از تلفات فراموش‌شدهٔ نبرد قدیمی و ننگین با بیماری باشم.

حس می‌کردم همه نگاه‌مان می‌کنند و در فکرند که مشکل ما چیست. این‌که ما در حال مرگ‌ایم و چه مادر قهرمانی داریم و خیلی چیزهای دیگر. این بدترین قسمت داشتن سرطان بود. گاهی شواهد جسمی بیماری، ما را از بقیهٔ مردم جدا می‌کرد.

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.»

«بعضی توریست‌ها خیال می‌کنن که آمستردام شهر گناهه، اما حقیقت اینه که این‌جا یه شهر آزاده و بیش‌تر آدم‌ها توی آزادی گناه رو پیدا می‌کنن.»

نگرانی از الآن تا آن روز بی‌فایده بود. بااین‌حال، همچنان نگران بودم.

به نظر تو آتشفشان‌ها باابهت هستن؟ این رو به ده هزار جسدِ جیغ‌کشانِ شهر پومپئی بگو.

نقاشی‌های زیادی از مُرده‌ها می‌بینی. عیسی‌مسیح رو روی صلیب می‌بینی و شخصی که چاقو تو گردنش فرورفته و آدم‌هایی که توی دریا در حال مُردنن. همین‌طور آدم‌هایی که در نبرد و در حال رژهٔ شهادتن، ولی حتی یه بچهٔ سرطانی بین اون‌ها نمی‌بینی. حتی یه نفر مبتلاها به طاعون یا تب زرد یا هر بیماری دیگه‌ای رو نقاشی نکرده، چون هیچ افتخار و عظمتی توی بیماری نیست. هیچ معنایی توی اون نیست. مُردن از بیماری افتخار نیست.»

من یک شلوار جین کهنه پوشیده بودم که یک وقتی به تنم می‌چسبید و حالا گشاد و آویزان بود. با یک تی‌شرت زرد تبلیغاتیِ یک گروه موسیقی که دیگر دوستش نداشتم. مویم هم به همین شکل؛ موی پسرهای پادو که حتی زحمت شانه کردنش را به خودم نداده بودم. تازه، گونهٔ مسخره و تپلِ موش‌خرمایی‌ام هم بود؛ یک عارضهٔ جانبی درمان. شبیه یک آدم معمولی متناسب بودم با یک کله شبیه بادکنک. هنوز حتی از ورم زانو و ساق پایم چیزی نگفته‌ام. هر چند دیگر نگاهش نمی‌کردم، چشم‌هایش همچنان روی من قفل شده بود.

آدم‌هایی که حالا بعد از مرگش، فضیلت‌های او را تحسین می‌کردند. می‌دانستم که آن‌ها در چند ماهِ گذشته او را ندیده‌اند و هیچ تلاشی هم برای دیدن او نکرده‌اند.

«بدون درد، چگونه می‌توانیم شادی را بشناسیم؟»

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.

عشق از روزهای سخت متولد می‌شود.

پیدا کردن دوست خوب دشوار و فراموش کردنش غیرممکن است.

خانه جایی است که دل آدم آن‌جاست.

بیاییم آن‌گونه که دوست داریم و می‌خواهیم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم، با این پیام که زندگی مال زنده‌هاست و فرصت اندک.

«زندگی زیباست / زندگی آتشگهی دیرینه پابرجاست / گر بیفروزیش، / رقصِ شعله‌اش در هر کران پیداست.»

آگوستاس بدون این‌که نگاهم کند، گفت «هَزِل گریس، با حرف‌هات شورواشتیاقم رو می‌کُشی. دارم سعی می‌کنم تا وسط انبوه زشتی‌ها نظاره‌گر شکوه و جلال یه عشق تازه باشم.»

«گاهی آدم‌ها قول می‌دن، ولی معنای قول‌شون رو نمی‌فهمن.»