بریده‌هایی از کتاب سنگ

هر کسی از آن سفر بازگشته بود، به آن چیزی که می‌خواست، نرسیده بود. از حکومت ری تا چند سکهٔ سیاه. همه‌شان شبیه قطره‌هایی در یک بیابان تفتیده، از بین انگشتان خون‌آلودشان بر زمین ریخته بودند و الی‌الابد محو شده بودند.

مرمر مثل آدم است؛ پیش از آنکه دست‌به‌کار شوی باید هرچیزی را که در خودش پنهان کرده است بدانی.

به هر طرف رو می‌کنی، حسین است.

حسین چگونه این آدم‌ها را به سمت خود می‌کشد؟ همه‌شان شجاع، پرهیزگار و آبرومند، مثل قطرات آب، جذب حسین می‌شوند و در او حل می‌شوند و اثری از آن‌ها باقی نمی‌ماند.

«انگار دنیا با حسین قسمت شده بود. دنیای پس از حسین، می‌سوخت برای دنیای با حسین. و من از کسانی بودم که شمشیر به ماه آسمان کشیدم و دنیا را به دونیم کردم. من حسین را کشتم. بعدِ تیری که به صورتش پرتاب کردم، در همهٔ نیزه‌هایی که به پهلویش پرتاب شد، در همهٔ شمشیرهایی که بر فرقش فرود آمد و در همهٔ سنگ‌هایی که به پیشانی‌اش خورد، شریک بودم. مدت‌ها بود تشنهٔ چنین روزی بودم. مدت‌ها بود. مدت‌هاست تشنه‌ام. آب! چرا هیچ‌کس آبی به دست‌هایم نمی‌رساند؟ آب...»

حسین دست کشید، روی دست‌های عباس. حسین دست کشید، روی چشم‌های خون‌بار عباس. حسین دست کشید، روی فرق شکافتهٔ عباس. حسین دست کشید، روی پهلوی شکافتهٔ عباس.

خدایا، او را نیامرز و تشنه بمیران.

«کجایید مسلم و هانی؟ کجایید حبیب و زهیر؟ برخیزید و یاری‌ام کنید.» صدا صدای حسین بود، با طنینی که صدای علی را داشت. - کیست مرا یاری کند؟

«امیری حسین و نعم الامیر»

بزرگی و شکوه بنی‌هاشم با حسین است.

آن روز جوانی به میدان آمد، بلندبالایی که گیسوان سیاهش دور گردن حلقه شده بود. مثل الماسی که که از هر سو نگاهش کنی، نوری متفاوت می‌بینی. لطافت و مردانگی، حیا و سلحشوری از وجودش می‌تراوید.

هر طرف را نگاه می‌کنی حسین را می‌بینی. حرِ حسین، زهیرِ حسین، عابسِ حسین، حبیبِ حسین، علی‌اکبرِ حسین، قاسمِ حسین، عباسِ حسین! - به هر طرف رو می‌کنی، حسین است.

همه‌شان شجاع، پرهیزگار و آبرومند، مثل قطرات آب، جذب حسین می‌شوند و در او حل می‌شوند و اثری از آن‌ها باقی نمی‌ماند.

می‌گفتند هرکس صدای او را بشنود و یاری‌اش نکند، اهل آتش است.

لعنت به آن لحظه‌ای که حسین را دروغگو خواندم.

سوگند می‌خورم. قسم می‌خورم به اجداد دلاورم که یادت را محو خواهم کرد.

فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انحَر. سر عون از تنش جدا شد. دوباره دست‌ها را بالا برد. سر قاسم از تنش جدا شد. دست‌ها را بالا برد. سر عباس از تنش جدا شد. یادش آمد. دست‌ها را دیگر بالا نبرده بود، از وقتی که سر حسین از تنش جدا شده بود.

ابن‌عقیل گفت: «شما برای چیزی که خدا برای ما مقرر کرده بود به نزاع برخاستید، نه ما.»

«ترسیده‌ای پسر عقیل؟» مسلم نگاهی انداخت. - برای خود گریه نمی‌کنم. می‌گریم برای مردی که با زنان و کودکانش به سوی این مردم فریب‌کار می‌آید.

حر انکار فضایل را مردانگی نمی‌داند.