بریده‌هایی از کتاب ایهام

«بی‌من تو در کجای جهانی که نیستی»؟!

تو را نادیدن ما غم نباشد که در خیلت به از ما کم نباشد...

بهار با تو بودن ها چه شد؟ پاییز دلتنگی‌ست کجایی صبح من؟ شام ملال‌انگیز دلتنگی‌ست...

مرا چشمی‌ست خون‌افشان ز دست آن کمان ابرو جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

مرحوم آیت‌الله فاضل لنکرانی. ایشون می‌گفتند من ۵۰ ساله دارم اسلام می‌خونم. بذار خلاصه‌اش رو برات بگم: واجباتت رو انجام بده، به جای مستحبات، تا می‌تونی به کار مردم برس! کار مردم رو راه بنداز. اگر قیامت کسی از تو سؤال کرد، بگو فاضل گفته بود...! آقای فاضل... این مرد خدا...»

ما بدین در نَه پی حشمت و جاه آمده‌ایم! از بدِ حادثه این‌جا به پناه آمده‌ایم...

(چقدر یادت با من است)

هرچه محبتت پنهانی‌تر باشد، عیار عشقت هم بالاتر می‌رود. اصلاً از یک جایی به بعد،‌ دلت نمی‌خواهد او بفهمد چه برایش گذاشته‌ای! از یک جایی به بعد همه‌چیز سخت می‌شود و ضعیف‌شدن، از همه‌چیز سخت‌تر است. چون از طرفی درون آدم گُر گرفته است و سرتاپا شامل محبت معشوق شده‌است و از طرفی هم غرورش اجازهٔ انجام بعضی از کارها را نمی‌دهد... این کشمکش، روزی به پیروزی یکی از این دو منتهی می‌شود. عیارت اگر بالا باشد، اگر صادقانه محبت ورزیده‌باشی، درونت پیروز می‌شود...

چقدر فاصله است بین صحبت کردن در دنیای مجازی و خواندن همان صحبت‌ها! دلیلش واضح است. تایپ کردن زمان‌بر است. تصحیحشان هم. خواندن پیام طرف مقابل هم. فکر کردن و وقفه‌هایی که ایجاد می‌شود هم. مجموع این دلایل، بیشتر از آنکه صحبت‌های معقولی به‌جای بگذارد، قوهٔ تخیل آدم را قوی می‌کند! آن هم به‌صورتی نادرست! لحنِ طرفِ مقابل هم معلوم نیست. بعضی جملات سؤالی‌اند اما خبری خوانده می‌شوند. بعضی جملات شوخی‌اند، اما جدی تعبیر می‌شوند...

در ایهام، واژهٔ دارای این آرایه، ذهن مخاطب رو بر سر دو راهی قرار می‌ده که کدام معنی رو انتخاب کنه و در وهلهٔ اول، این انتخاب، اندکی دشوار به‌نظر می‌رسه و همین دشواری در انتخاب معنای درست‌تر، بیشترین لذت رو برای مخاطب به ارمغان میاره.

بعد از گذشتن دو سه ترم، فهمیدم که دانشگاه، پر است از عشق‌های یواشکی. مخصوصاً اگر عضو انجمنی، گروهی، کانونی جایی باشی!

هیچ صدایی جز صدای آواز و باران نمی‌آید. در این فضا، با این آواز، نمی‌شود عاشق نشوی. اصلاً راهی جز عاشقی نیست. حالا دلتنگی‌ها جایی برای نفس کشیدن نمی‌گذارند.

مگر می‌شود چشمت همه را ببیند و تو مشغول چشمان محبوبی نباشی؟!

قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت!

روباه گفت: ولی اگر تو مرا اهلی کنی، هر دو به‌هم احتیاج خواهیم داشت! تو برای من در جهان یگانه خواهی شد و من برای تو در جهان یگانه خواهم شد... شازده کوچولو گفت: کم‌کم دارم می‌فهمم. یک گل هست که گمانم مرا اهلی کرده باشد...

ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست... حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی‌ست...

قبل از دیدنت حداقل امیدی بود برای دیدار ولی الان نه! پس ندیدنت کلاً بهتر است؟!... پس حتماً پیام ندادنت هم بهتر است! چه جنگی درونم به پا شده‌است! دیدن یا ندیدن؟! مسئله این است!

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت تا چو خورشید نبینند به هر بام و دَرت جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش گر در آیینه ببینی برود دل زِ بَرت هیچ پیرایه زیادت نکند حُسن تو را هیچ مشاطه نیاراید از این خوب‌ترت...

این من بودم که گم شده‌بودم در جهانِ کوچکِ خودم. نیاز داشتم کسی پیدایم کند و به دفتر پیداشدگان ببرد! کسی که دستم در دستانش باشد و قلبم آرام بگیرد از حضورش.

ای که مرا خوانده‌ای راه نشانم بده!