بریده‌هایی از کتاب ایهام

یا نور الله فی ظلمات الارض ای نور خدا در تاریکی های زمین...

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست که این رسم دلبری‌ست هر کس گذشت از نظرت در دلت نشست! تنها گناه آینه‌ها زودباوری‌ست مِهرت به خلق بیشتر از جِور بر من است سهم برابر همگان نابرابری‌ست دشنام یا دعای تو در حق من یکی‌ست ای آفتاب هر چه کنی ذره‌پروری‌ست ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت سزای سبک‌سری‌ست

می‌دانی! قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت

محبت اصیل، آنی به‌دست نمیاد که! آروم آروم... رفته رفته... استثنا هم داره ها. اما این استثنا ها هم با آدمای استثنایی شکل گرفته. مثال بارزش وجود مقدس پیامبره که اگر کسی خوش‌دل بود، همون لحظهٔ اول محبت رسول اکرم (ص) می‌نشست به دلش! به فدای وجودش...

خدا وقتی ببینه توی خونه‌ش چیزایی رو راه دادید، کسایی رو راه دادید که خوشش نمیاد، تعارف نداره آقا! می‌ذاره می‌ره از اون خونه. انگار راحت نباشه... می‌ره! حالا تو هزاری هم برو دنبالش! نمیاد دیگه جانم... برنمی‌گرده تا وقتی‌که خونه‌ش رو خالی کنی از هرچی بدش میاد...»

من هیچ‌وقت آدم عجیبی نبوده‌ام. الان هم نیستم؛ اما لابد وقتی تو می‌گویی، هستم! یعنی گاهی می‌فهمم که عجیب شده‌ام! اما عجیب به تعبیر تو. من اسمی برایش نمی‌گذارم چون توصیف‌پذیر نیست. یعنی می‌دانی؛ احساس می‌کنم تفاوت منِ عادی با منِ عجیب (به تعبیر تو) همین توصیف‌ناپذیرهاست! اسم بهتری برایش نیست؟! باید باشد... مثلاً ناگفته‌ها، بله این بهتر است. منِ عجیب، پر از ناگفته است نسبت به منِ عادی.

بعضی از محبت‌ها هستند که یه اوجی دارند و یه فرودی! یهو میان، به‌هم می‌ریزند، همون قدر هم یهویی می‌رن! چشمت رو باز می‌کنی می‌بینی عه! من که تا دیروز خاطرخواهش بودم! چرا عادی شد همه چی؟! حالا تا بخواهی از این محبت‌ها داریم. اصلاً جنس محبت دنیایی همینه! تاریخ‌مصرف داره. هرچی هم باشه، بعدش عادی می‌شه. می‌خوای چیز جدیدتری رو کشف کنی!

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم!...

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم!... ... به‌گمانم سعدی بعد از سرودن این بیت، ساعت‌ها گریه کرده باشد...

ما بدین در نَه پی حشمت و جاه آمده‌ایم! از بدِ حادثه این‌جا به پناه آمده‌ایم...

این همه مدت... این همه روز... درست در زمانی که من و دلم جای دیگری بودیم، تو در حاشیهٔ داستانِ من بودی و من در بطنِ داستانِ تو!... دلم به‌هم ریخته‌است... چقدر در نظرم بالا رفته‌ای...

حتی برای یک حرف «م» هم ذوق کرده‌ام! آنجایی که آخرین کلمه را گفتی: ممنونم! می‌توانستی بگویی ممنون. می‌توانستی بگویی ممنونیم! به هرحال یک تیم هستید دیگر. اما این کلمه، یک کلمهٔ شخصی است... مالکیت دارد. یعنی من ممنون هستم! به هر حال طرفت یک آدم ادبیاتی است! هر واژه و هجایی برای خودش معنایی دارد! اصلاً به این چیزها فکر می‌کنی؟!...

از من ای آرام جان، احوال صائب را مپرس خاطر آسوده‌ای داری، چه آزارم تو را؟!...

بعضی از محبت‌ها هستند که یه اوجی دارند و یه فرودی! یهو میان، به‌هم می‌ریزند، همون قدر هم یهویی می‌رن!

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب مهرم به جان رسید و به عیّوق بر شدم مهر این‌جا دوتا معنی داره! یکی خورشید، یکی محبت و عشق! خب این‌جا اگر معنای خورشید رو در جمله جایگزین کنیم، بیت معنای درستی نخواهد داشت: خورشید من به جان رسید! نادرسته! اما همین واژه با «آفتاب» و «عیّوق» (نام یک ستاره) تناسب داره و آرایهٔ مراعات نظیر رو می‌سازه... یه مثال دیگه بزنم تا کامل متوجه بشید! ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی‌ست بغض می‌کنم... خب این‌جا ماه دو معنی داره! یکی ماه آسمان که استعاره از معشوقه، یکی هم ماه تقویم! منظور شاعر معلومه که معشوقشه. اما ماه، با هفته و سال هم تناسب داره. یعنی معنایی که مورد نظر نیست، با چند کلمه تناسب داره...

دعای آن حضرت در اقرار به گناه

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست که این رسم دلبری‌ست هر کس گذشت از نظرت در دلت نشست! تنـها گنـاه آینـه‌ها زودباوری‌ست مِهرت به خلق بیشتر از جِور بر من است سهـم برابر همگان نابرابری‌ست دشنام یا دعای تو در حق من یکی‌ست ای آفتـاب هر چه کنی ذره‌پروری‌ست ساحل جواب سرزنش موج را نداد

تلاشی نمی‌کنم. دست‌وپا هم نمی‌زنم. واقعاً آرام‌تر شده‌ام. احساس می‌کنم اصلاً این آخرین مکالمهٔ ما خواهد بود. هرچند که دلتنگی تو برایم سخت است. کاش بودی و می‌دیدی که چطور محبت تو دلم را تنگ و چشمانم را تر کرده است. اما خودم را کنترل می‌کنم تا حالم بدتر از این نشود.

تلاشی نمی‌کنم. دست‌وپا هم نمی‌زنم. واقعاً آرام‌تر شده‌ام. احساس می‌کنم اصلاً این آخرین مکالمهٔ ما خواهد بود. هرچند که دلتنگی تو برایم سخت است. کاش بودی و می‌دیدی که چطور محبت تو دلم را تنگ و چشمانم را تر کرده است. اما خودم را کنترل می‌کنم تا حالم بدتر از این نشود.

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم!... ... به‌گمانم سعدی بعد از سرودن این بیت، ساعت‌ها گریه کرده باشد...