بریده‌هایی از کتاب چرا سوریه؟

. چه کسی جرئت می‌کند علیه ایران جنگ راه بیندازد؟ جنگ علیه ایران و سوریه تمام منطقه را فرا خواهد گرفت.

دغدغهٔ آمریکا هیچ‌وقت دموکراسی، آزادی و اصلاحات نبوده است. این‌ها همه نادرست است. مسئلهٔ آن‌ها این است که این نظام با ما هست یا نیست. در سوریه هدف، براندازی نظامی با این مواضع و آوردن نظامی با مواضع متفاوت است.

جایگزینی که غرب و جبههٔ مقابل می‌خواهند سوریه را به آنجا بکشانند، یا نظامی سرسپردهٔ آمریکاست که هرچه اسرائیل بخواهد، به او می‌دهد،

ما نیز از همهٔ این جوسازی‌ها، حرف‌ها و فضاها باخبر می‌شدیم. درهرحال، هرچه صورت گرفت، تلاش‌هایی بود برای ضربه‌زدن به موضع، نگاه، جایگاه، جنبش، رفتار، اراده، بصیرت، اعصاب، احساسات و عقل ما، ولی همه‌اش شکست خورد!

به‌طور خلاصه، ملت سوریه دو راه پیش رو دارد: یک راه اینکه در اصلاحات، تغییر و درمان مسائل از راه سیاسی جدیت بورزد. در این راه، فرصت مشارکت مردم با درنظرگرفتن واقعیِ دگرسانی‌ها وجود دارد و راه دیگر، عقل و دست ویرانگر طرف‌هایی هستند که حاضرند سلاح، پول، مواد منفجره و افراد انتحاری، در اختیار بگذراند.

حکومت‌هایی که همیشه به فلسطینی‌ها و همهٔ ما فشار می‌آوردند که دست از مقاومت بکشیم، از ظلم‌ها، چشم‌پوشی کنیم، از شرط‌ها بکاهیم و ته‌مانده‌ها را بپذیریم، امروز خود را فرماندهٔ جهان عرب جا می‌زنند، ولی فرماندهٔ کدام جنگ؟ جنگ علیه اسرائیل؟ نه! جنگ داخلی و فتنه در سوریه، عراق، لبنان یا هر کشور دیگری.

غرور و گستاخی را ببینید. اسرائیلی که کلاهک‌های هسته‌ای نظامی دارد، از جهان می‌خواهد به ایران فشار بیاورند و ایران را به حمله به تأسیسات مسالمت‌آمیز هسته‌ای‌اش تهدید می‌کند.

چند روز پیش در یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای عربی دیدم که با تعدادی از متخصصان و سیاست‌مداران به‌طور جدی دربارهٔ تقسیم یمن به چهار بخش صحبت می‌کردند.

روحیه‌ای که بوش و تونی بلر و همراهانشان آوردند، روحیه نابودکردن بود؛ نابودی سوریه، عراق، لبنان و ایران و نه براندازی نظام در این کشورها.

بعضی حقانیت و حقیقت ایدهٔ مقاومت را می‌پذیرند، اما آمادهٔ فداکردن جان، مال، عزیز و حتی آبرو نیستند و تحمل یک موضع‌گیری دشوار یا توهین را ندارند.