بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

انتخاب فراطبیعی، موجب سستی می‌شود و انسان را از کسی که باید باشد، پست‌تر نشان می‌دهد. انتخابی را می‌پذیرم که انسان را به بیشتر از آنچه باید باشد، تبدیل کند.

ناامیدی یعنی هزینه‌ای که هرکس باید برای خودآگاهی بپردازد.

برملا کردن همه رازهای فرد برای سایر افراد، مقدمه‌ای برای خیانت کردن است و خیانت کردن هم نفرت به دنبال دارد

«معتقدم که انسان می‌تواند با انتخاب مسیری که بر میزان فشار زندگی اضافه می‌کند، ناخواسته بیماری خود را برمی‌گزیند. پس از رسیدن این فشار به مرحله حاد و مزمن شدن، تعدادی از اندامهای در معرض آسیب بدن، هدف قرار می‌گیرند. هدف میگرن، عروق است. درک می‌کنید که از گزینش غیرمستقیم حرف می‌زنم. انسان بیماری خود را به طور مستقیم انتخاب نمی‌کند، بلکه فشار را انتخاب می‌کند و همین فشار، سبب انتخاب بیماری می‌شود!»

«پیمان زناشویی امری مقدس است، ولی شکستن این پیمان، بهتر از شکسته شدن توسط آن است!»

خوب زندگی کردن، یعنی نخست اراده برای تحقق ضروریات و سپس، دوست داشتن آنچه اراده شده!

اشکها می‌گفتند رهایی چه خوب است! مدت چهل سال در برکه‌ای راکد ماندیم و عاقبت، پیرمرد خانه را پاک کرد. مدت زیادی پیش آرزو داشتیم فرار کنیم، ولی راهی نداشتیم تا اینکه یک پزشک وینی، دروازه زنگزده را برای عبور ما باز کرد!

رشد، مهمتر از راحتی است.

راهنما باید ریسمانی در جریان سیلاب باشد، نه چوب زیر بغل.

فرصتی پیدا کرده‌ام تا روی خاکستر خویشتن گذشته، خویشتن دیگری بسازم.

«جمع اضداد! تنهایی، فقط در تنهایی معنا دارد و اگر آن را با دیگران سهیم شویم، ذوب می‌شود.»

ما ترکیبی از بخشهای مختلف هستیم که هریک می‌خواهد ابراز وجود کند. ما فقط در مقابل مصالحه و نتیجه نهایی مسؤول هستیم و نه در مقابل حرکات خودسرانه هریک از این این بخشها.

«برای زایش ستاره رقصنده، باد آشفتگی و شوریدگی در درون داشت.»

«هرجا مرگ باشد، من نیستم. هرجا من باشم، مرگ نیست. پس دیگر چه دلیلی برای نگرانی من وجود دارد؟»

انسان، دوستان خود را سخت‌تر از دشمنان می‌بخشد

اگر زندگی دوباره داشته باشم، همین کارها را تکرار و همین اشتباهات را می‌کردم.

ما تحت سلطه مشیت خدایان نیستیم، بلکه خواسته‌های زمان به ما فرمان می‌دهند

فرد آگاه، اهداف زندگی را تعیین نمی‌کند. اهداف، رشد تاریخی هستند

اگر به انگیزه‌های خود توجه کنید، خواهید دید که هرگز هیچ انسانی کاری را تنها به خاطر افراد دیگر انجام نمی‌دهد. همه اعمال انسانها، مدار خاصی دارند. همه تنها در خدمت خود و عاشق خود هستند. می‌بینم که حرفهایم، شما را متعجب کرده، درست است؟ شاید بتوانید افرادی را که دوست دارید، در نظر بیاورید، ولی با تفکر بیشتر می‌بینید که آنها را دوست ندارید، بلکه احساس مطبوعی را دوست دارید که از دوست داشتن آنها حاصل می‌شود. شما اشتیاق را دوست دارید، نه کسی که اشتیاق را ایجاد می‌کند.

چه حد می‌توان حقیقت را تحمل کرد؟