بریده‌هایی از کتاب خدای خوب ابراهیم

بدانید که در قرآن، علم آینده و حدیث روزگاران گذشته هست. قرآن، شفادهنده دردها و سامان دهنده امور فردی و اجتماعی شماست»

انفاق و بخشش مال برایش سخت نبود. چون اینجا را مانند مسافرخانه می‌دانست. او دنیا را به اهلش بخشیده بود.

خیلی به والدینش احترام می‌گذاشت. دیده بود که در قرآن در چند مورد، بلافاصله پس از اطاعت از خدا، دستور به تبعیت از والدین داده شده. برای همین، زمانی که ابراهیم از جبهه بر می‌گشت، اگر نیمه شب به منزل می‌رسید، درب خانه را نمی‌زد. چون مادر و خانواده‌اش خواب بودند، حتی در سرما پشت در می‌خوابید تا آن‌ها برای نماز بیدار شوند. او می‌دانست دعای والدین عامل سعادت انسان است. وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَهًِْ وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا کمَا رَبَّیانِی صَغِیرًا و پر و بال تواضع خویش را از روی محبّت و لطف، در برابر آنان (پدر و مادر) فرود آر. و بگو: «پروردگارا! همان گونه که آن‌ها مرا در کودکی تربیت کردند، مشمول رحمتشان قرار ده. (اسراء/۲۴)

وقتی در منطقه گیلان غرب حقوقش را می‌گیرد، دوستش را صدا می‌زند و سه آدرس برای او می‌نویسد که حقوق را بین این خانواده‌های نیازمند تقسیم کند. می‌خواست دیگری این کار را انجام دهد که باعث شرمندگی و منت نیازمندان نشود.

روزی که دوستانش از جبهه برای دیدار با حضرت امام راهی تهران شدند، ابراهیم با آن‌ها نیامد! او در جبهه کارهای مهمی داشت. در جواب دوستانش گفت: ما ولی فقیه را برای مشاهده و زیارت نمی‌خواهیم. ما امام را برای اطاعت می‌خواهیم.

نشسته بود پشت موتور. از توی آینه دیدم داره گریه می‌کنه! کنار خیابان توقف کردم و گفتم: آقا ابراهیم، برا چی گریه می‌کنی؟ ناراحتی؟ گفت: یاد اون پیر مرد افتادم. پیرمردی که از ما تقاضای کمک کرد و واقعاً محتاج بود. ما می‌خواستیم بهش کمک کنیم اما هیچکدام پول نداشتیم. گفتم: خوبه خودت هم می‌گی پول نداشتیم. اگه پول بود بهش می‌دادیم. گفت: من ناراحتم که چرا توفیق نداشتیم کمکش کنیم.

یکی از دوستانش موهای زیبا و خوشحالتی داشت. همیشه از موهایش در جمع تعریف می‌کرد. یک بار ابراهیم آهسته به او گفت: نعمتی که خداوند به تو داده، به رخ دیگران نکش. ابراهیم می‌دانست تمام آنچه داریم، نظیر فرزند و اموال و زیبایی و... وسیله آزمایش است و خوشا به حال کسی که از این آزمایش سربلند بیرون بیاید. وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُکمْ وَأَوْلَادُکمْ فِتْنَهٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ و بدانید اموال و فرزندان شما، وسیله آزمایش است. و (برای کسانی که از عهده امتحان برآیند،) پاداش عظیمی نزد خداست. (انفال/۲۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از اموال (خوب و) پاکیزه‌ای که به دست آورده‌اید، و از آنچه از زمین برای شما خارج ساخته‌ایم انفاق کنید. و برای انفاق، به سراغ بی ارزش آن نروید در حالی که خودِ شما، حاضر نیستید آن‌ها را بپذیرید. مگر از روی (اجبار و) کراهت. و بدانید خداوند، بی نیازو ستوده است. (بقره/۲۶۷)

لِّعِبَادِی یقُولُوا الَّتِی هِی أَحْسَنُ إِنَّ الشَّیطَانَ ینزَغُ بَینَهُمْ إِنَّ الشَّیطَانَ کانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوًّا مُّبِینًا به بندگانم بگو: سخنی بگویند که بهترین (سخن) باشد. چرا که شیطان (به وسیله سخنان ناروا) میانشان فتنه و فساد می‌کند. زیرا (همیشه) شیطان دشمن آشکاری برای انسان بوده است. (اسراء/۵۳)

سَلَامٌ عَلَیٰ إِبْرَاهِیمَ * کذَٰلِک نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ * إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ سلام بر ابراهیم این گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم. چراکه او از بندگان با ایمان ما بود. (صافات/۱۱۱ - ۱۰۹)

هر کس تقوای الهی پیشه کند، (و به خاطر خدا گناهی را ترک کند) خداوند راه خروج (از گرفتاری) برای او فراهم می‌کند. و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد و هر کس بر خدا توکّل کند، خدا برای او کافی است. خداوند فرمان خود را به انجام می‌رساند و خدا برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است!

نفس انسان اگر مهار نشود حتماً انسان را زمین می‌زند. اینکه می‌بینی برخی از آدم‌های خوب، عاقبت به خیر نمی‌شوند به خاطر بی‌توجهی به خواهش‌های نفس است.

وَ جَعَلْنَا مِن بَینِ أَیدِیهِمْ سَدّاً وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَأَغْشَینَاهُمْ فَهُمْ لَا یبْصِرُونَ در پیش روی آنان سدی قرار دادیم و در پشت سرشان سدی و چشمانشان را پوشانده‌ایم، لذا نمی‌بینند. (یس/۹)

از صبح تا عصر به ادارات مختلف شهرمان رفتم اما مشکل من حل نشد. با اینکه از جانبازان جنگ بودم، اما اینقدر عصبانی شدم که به تمام مسئولین فحش دادم و گفتم: کاش داعش می‌آمد و شما را ... آخرشب،‌ فرزندم که از شرایط من ناراحت بود گفت: بابا، من امروز یک کتاب جالب خواندم. خیلی آرامش به من داد. بیا شما بخوان. بعد کتابی را که تصویر یک شهید روی آن بود به من نشان داد. کتاب را انداختم آن طرف و گفتم: «همش دروغه.» و بعد خوابیدم. جوان خوش سیمایی بالای سرم آمد و گفت: دوست عزیز، چرا اینقدر ناشکری؟! چیزی نشده. مشکل شما را اگر خدا صلاح بداند حل می‌کند. خدا را به خاطر این همه نعمتی که داده شکر کن. نعمت‌ها را بیشتر می‌کند و... از خواب پریدم. خودش بود. همان جوانی که تصویرش روی جلد کتاب قرار داشت. کتاب را از گوشه اتاق برداشتم. نوشته بود: سلام بر ابراهیم. خاطرات شهید ابراهیم هادی. او به من این کلام الهی را یادآور شد: لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ ... اگر شکرگزاری کنید (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود و اگر ناسپاسی کنید، مجازاتم شدید است!(ابراهیم/۷)

براهیم یادآور شد که: من نبودم. این یاد خدا بود که آرامش ایجاد کرد: أَلَا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ آگاه باش که تنها با یاد خدا دلها آرام و مطمئن می‌گردد. (رعد/۲۸)

أَلَیسَ اللَّهُ بِکافٍ عَبْدَهُ آیا خدا برای بنده‌اش کافی نیست؟ (زمر/۳۶)

وَأَقِمِ الصَّلَاهًَْ طَرَفَی النَّهَارِ وَزُلَفًا مِّنَ اللَّیلِ إِنَّ الْحَسَنَاتِ یذْهِبْنَ السَّیئَاتِ ذَٰلِک ذِکرَیٰ لِلذَّاکرِینَ

أَلَا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

پیروزی از آن شماست، فقط یک شرط دارد،‌ آن هم مؤمن بودن است.

دین واقعی، بعد از قبول کردن یگانگی خدا و اطاعت از او، این است که جلوی هر ظالمی مثل شاه بایستیم. برای همین در سال ۵۷ و برای پیروزی انقلاب بسیار تلاش کرد و چند بار تا مرز شهادت رفت.