بریده‌هایی از کتاب برگی از یک زندگی

وصیت‌نامهٔ شهید برونسی می‌خوانیم: «من با چشم باز این راه را پیموده‌ام و ثابت‌قدم مانده‌ام. امیدوارم این قدم‌هایی که در راه خدا برداشته‌ام، خداوند آنها را قبول درگاه خودش قرار دهد و ما را از آتش جهنم نجات دهد. فرزندانم! خوب به آیات قرآن گوش کنید و این کتاب آسمانی را سرمشق زندگی‌تان قرار دهید. باید از قرآن استمداد کنید و باید از قرآن مدد بگیرید و متوسل به امام زمان (عج) باشید. همیشه آیات قرآن را زمزمه کنید تا شیطان به شما رسوخ پنهانی نکند.»

با لحنی جدی رو به من، آهسته گفت: «یه گلوله هست که روش نوشته برونسی. فقط اون گلوله می‌خوره به پیشونی زندگی من، نه هیچ گلوله دیگه. مطمئن مطمئنم!»

همیشه آیات قرآن را زمزمه کنید تا شیطان به شما رسوخ پنهانی نکند.

معمولاً فرمانده گردان در صف غذا نمی‌ایستاد، آن هم کنار بسیجی‌ها. اما وقتی دقیق نگاه کردم دیدم خودش است.

عبدالحسین دائم از این سو به سوی دیگر می‌رفت. گویا به دنبال چیزی می‌گشت. فقط پیشانی‌بندش مانده بود، یکی را گرفتم جلویش. گفتم: «ببند حاجی، دیره ها!» نگرفت. گفت: «به دنبال یکی دیگه می‌گردم.» اعتقادات خودش را داشت. می‌دانستم دنبال چیست. بالاخره هم پیدایش کرد. با دیدن آن نام حلقهٔ اشکی در چشمانش نقش بست. خودم برایش بستم. روی آن با رنگ سبز و با خط زیبایی نوشته بود: «یا فاطمه‌الزهرا ادرکنی.»

هر دندانی که می‌افتاد می‌گفتند: «پدر سوخته دندان‌هایش دارد می‌ریزد و کسی را لو نمی‌دهد... .»

ا چشم باز این راه را پیموده‌ام و ثابت‌قدم مانده‌ام. امیدوارم این قدم‌هایی که در راه خدا برداشته‌ام، خداوند آنها را قبول درگاه خودش قرار دهد و ما را از آتش جهنم نجات دهد. فرزندانم! خوب به آیات قرآن گوش کنید و این کتاب آسمانی را سرمشق زندگی‌تان قرار دهید. باید از قرآن استمداد کنید و باید از قرآن مدد بگیرید و متوسل به امام زمان (عج) باشید. همیشه آیات قرآن را زمزمه کنید تا شیطان به شما رسوخ پنهانی نکند.»

همین‌طور که به دنبال جور کردن موتور بود، گفت: «ما به کسی کاری نداریم، باید خودمون وظیفه‌مون رو بشناسیم.»

انگار جنس حرف‌هایش فرق کرده بود. گفت: «من آرزومه که جنازه‌م بمونه و هیچ اثری ازش نمونه.»

عبدالحسین برونسی سوم شهریور ۱۳۲۱ در روستای «گلبوی کدکن» از توابع تربت‌حیدریه به دنیا آمد.