بریده‌هایی از کتاب دشمن آینده

گفت «مگر الان مُرده‌ایم؟» با همان دلواپسی و تعجب قبلی گفتم «تو نه، ولی من مُرده‌ام. طبق روایات، الان باید بروم به سمت پایان، ولی من برگشته‌ام به سمت آغاز.»

گلوله درست وسط پیشانی‌ام خورد و باعث شد بمیرم. وقتی مُردم، دیدم به جای این‌که در جایی شبیه دوزخ، بهشت، یا حداقل برزخ باشم، انگار به ابتدای خلقت برگشته‌ام و با پدرم حضرت آدم ابوالبشر و مادرم حضرت حوا و برادرم نشسته‌ایم و داریم غروب غم‌انگیز آفتاب را نگاه می‌کنیم.

زیاد پیش می‌آید که در یک لحظه، آدم واقعاً نمی‌داند، الان موقع خوشبختی‌اش است، یا موقع بدبختی‌اش. خوشبختی ما، این است که خوشبختی آدم‌های خوشبخت را از نزدیک نمی‌بینیم و خیلی ناراحت نمی‌شویم که بدبخت‌ایم؛ خوشبختی ما، از زاویه‌ای دیگر، این است که آدم‌های بدبخت دقیقاً دوروبر خودمان هستند و زندگی آن‌ها را کاملاً از نزدیک می‌بینیم و خیلی دل‌مان به حال خودمان نمی‌سوزد؛ چون آن‌ها به‌راستی و بی‌رحمانه از ما بدبخت‌ترند.