بریده‌هایی از کتاب آرزوهای دست‌ساز

مسئولان بالادستی دائم مشکل ایجاد می‌کردند و مانع ادامهٔ کار می‌شدند. اما تهش این بود که ما را اعدام می‌کردند! ما هم که از مرگ نمی‌ترسیدیم! با دریافت ۱۲.۵ میلیون از ناجا، بچه‌ها کار طراحی و

سامانهٔ هوشمند عیب‌یابی ریل قطارها:

کنکور بنا داشت در غیرمنطقی‌ترین حالت، حاصل دوازده سال تحصیل را در چهار ساعت بسنجد! نه آنهایی که رتبهٔ یک کنکور می‌شدند، موفقیتشان تضمین‌شده بود، نه آنهایی که رتبه‌شان با کد ملی‌شان برابری می‌کرد، لزوماً بدبخت روزگار بودند.

دوران جنگ، پشت‌جبهه‌ها فقط نمی‌نشستند دعا بخوانند و بگویند الهی صدّام بمیرد؛ بلند می‌شدند و تیر می‌زدند. آن بلندشدن و تیرزدن، امروز این کار و تلاش و امیدواری است. ولی اینکه آن تیر بخورد به پیشانی دشمن، دست خداست. تکلیف ما این است بلند شویم، حرکت کنیم و تا می‌توانیم با دقت تیر بزنیم؛ با تمام وجود بایستیم و از هیچ‌چیز نترسیم. وقتی این کار را با نیت درست و خالصانه انجام بدهیم، آن‌وقت است که به لطف و هدایت خدا همهٔ کارها به نتیجه می‌رسد

«اصل در هر شرایطی و به هر شکلی، ایستادن است؛ چراکه دوام در ایستادگی، به‌هرحال شکل و شرایط را به سود انسان ایستاده تغییر خواهد داد.»

اگر به من بود، هیچ‌وقت این راه سخت و پرتنش را انتخاب نمی‌کردم. اما آنها طور دیگری فکر می‌کردند. چنین آدم‌هایی می‌توانستند به‌راحتی کارهای بی‌دردسرتری پیدا کنند؛ جایی استخدام بشوند و ساعت بزنند و سر ماه حقوقشان سُر بخورد توی حسابشان. این‌طرف هم اگر کار دندان‌گیری گیرشان نمی‌آمد، می‌توانستند بروند آن‌طرف. آن‌طرف‌آبی‌ها زرنگ‌تر از این حرف‌ها هستند که دست رد به سینهٔ چنین آدم‌هایی بزنند. علت آن هم روشن است؛ کشورهای پیشرفته، در رشته‌های کلیدی معمولاً از متخصصان خودشان استفاده می‌کنند، اما برای رشد علوم پایه که به آن نیاز مبرم ندارند و آن‌چنان برایشان درآمدزا نیست، از متخصصان کشورهای دیگر استفاده می‌کنند. به‌نوعی متخصصان و تحصیل‌کردگان کشورهای به‌اصطلاح جهان‌سومی، مقدمات پیشرفت آنها را فراهم می‌کنند. البته این وسط آنان که از نظر علمی و تخصصی منحصر به فردند و توانمندی‌های ویژه‌ای دارند، استثنا هستند.

واقعاً اگر کسی بخواهد، می‌تواند به همه‌چیز گیر بدهد. گیردادن به نظرهای همدیگر هیچ‌وقت تمامی ندارد. می‌شود مسائلی را که محل اختلاف است بیرون کشید و کار را به لج‌بازی و پافشاری رساند. می‌شود به همه‌چیز ایراد گرفت و کدورت ایجاد کرد.

دغدغه‌هایی که نمی‌گذاشت چشمش را ببندد و گوشش را بگیرد و بخزد کُنج سکوت. دوست داشت وسط گود باشد، نه اینکه به حاشیه رانده شود. منطقی نبود بنشیند بیرون معرکه و شال تقصیرها را بیندازد به گردن این‌وآن. دلش راضی نمی‌شد وارونه به همه‌چیز نگاه کند.

اگر قرار باشد پروژه‌ای به نتیجه برسد، ولو به کار گِلش، ولو به سختی و خطرش، آدم باید دست‌به‌کار شود.

کنکور بنا داشت در غیرمنطقی‌ترین حالت، حاصل دوازده سال تحصیل را در چهار ساعت بسنجد! نه آنهایی که رتبهٔ یک کنکور می‌شدند، موفقیتشان تضمین‌شده بود، نه آنهایی که رتبه‌شان با کد ملی‌شان برابری می‌کرد، لزوماً بدبخت روزگار بودند. این وسط عدهٔ زیادی هم بودند که از صدقه‌سر این نظام آموزشی مبهم و معیوب، سر جلسهٔ امتحان به فرآیند آزاد چرخش اطلاعات رو می‌آوردند و معتقد بودند اگر کسی سر جلسه این چرخه را قطع کند، اتفاق بدی در زندگی‌اش خواهد افتاد. حسین و محمود هم به‌خاطر شرایط مطلوب درسی‌شان، عنصر اصلی این فرآیند به حساب می‌آمدند و بچه‌ها همیشه در امتحانات سعی می‌کردند مشرف به برگهٔ امتحانی آنها باشند! اما حسین و محمود در عمرشان حتی یک‌بار هم تن به تقلّب ندادند.