کتاب اولیس از بغداد

ما مطمئن نیستیم که دوستانمان واقعاً دوستانمان باشند.

پسر امریکا، نه پسر والدینش، او شایستگی آنچه را که دیگران به او داده‌اند به خودش نسبت می‌دهد. به‌راستی که خودپسندی زیبا است! چنین خودخواهی کوته‌فکرانه‌ای شگفت‌انگیز است! این تکبری که با آن مسؤولیت آنچه را که از دیگران دریافت کرده‌ایم خود به عهده می‌گیریم، با شکوه است! من به بوش حسادت می‌کنم. چقدر به کسانی که از شانس اقامت کردن در مکانی قابل سکونت لذت می‌برند حسادت می‌کنم.

سازمان ملل تصمیم گرفت که عراق را تحریم کند. نمی‌دانم که سیاستمداران پولدار، شکم گنده و نالایقی که این تحریم را مقرر کرده بودند، اگر برای لحظه‌ای خودشان را جای ما، عراقی‌ها، تصور می‌کردند آیا می‌توانستند مثل ما این تحریم را تحمل کنند؛ من شک دارم، این تنها عذر و بهانه‌ای است که من از آنها بیرون می‌کشم.

با این وجود سیاستمداران زبردستی که مردم ما را به شکنجه شدن محکوم کرده بودند آرام‌آرام در کشورشان پیرتر خواهند شد، من اکنون در یکی از این کشورها اقامت دارم، کشوری پوشیده از افتخارات، مزین به نشان‌های بسیار برای اعمال انسان دوستانه‌شان، حال آنکه از خوابی لذت می‌برند که هرگز خاطرهٔ وحشت‌هایی که آنها ایجاد کردند و از آن بی‌خبرند لطمه‌ای به آن خواب نمی‌زند.

برایم تعریف کنید که چه چیزی شما را وادار به ترک کشورتان کرد؟ - کشورم؟ - بله عراق کشور شماست. - من احساس نمی‌کنم که در یک کشور به‌دنیا آمده‌ام، بلکه احساس می‌کنم در یک تله متولد شده‌ام.

نوع بشر برای آرام کردن وجدانش، بدترین خیالبافی‌ها را انجام می‌دهد، کاری که حواس او را پرت می‌کند و باعث می‌شود که او نتواند چشمانش را بر روی حقایقی که در اطرافش اتفاق می‌افتد باز کند

من آنچه را که تو اسمش را فلسفه می‌گذاری فهمیدم: شیوهٔ تحمل‌پذیر کردن وحشت و نفرت.

انسان‌ها، برای فراموش کردن پوچی، تلاش می‌کنند، تا به خودشان ثبات و استواری بدهند، تا با دلایلی عمیق و تغییرناپذیر فکر کنند که به یک زبان، یک ملیت، یک منطقه، یک نژاد، یک روحیات، یک تاریخ، یک ایدئولوژی و یک مذهب تعلق دارند. با این حال، به‌رغم این بزک‌ها و آرایش‌ها، هر بار که انسان خودش را مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهد یا هر بار که یک مهاجر غیر قانونی به او نزدیک می‌شود، توهم‌ها زدوده می‌شوند و او پوچی را می‌بیند: او می‌توانسته این‌گونه نباشد، ایتالیایی نباشد، مسیحی نباشد،... نباشد. او در اعماق وجودش می‌داند که باید به پذیرفتن مشخصه‌های هویتی که او آنها را با هم در اختیار دارد و او را غنی‌تر می‌کنند، بسنده کند و سپس به انتقال دادن آنها اکتفا کند. و این شن و ماسه‌ای‌ست که در وجود او ریخته‌اند؛ وگرنه او از بابت خودش، هیچ چیز نیست.

گاهی یک درد و رنج کم بسیار تحمل‌ناپذیرتر از یک درد و رنج زیاد است.

انسان فکر می‌کند که از یک زندان می‌گریزد، حال آنکه او میله‌های زندان را با خودش حمل می‌کند.