کتاب هفت سال در تبت

من کسی را نداشتم که راهنمایی‌ام کند و به همین دلیل هم چندین سال وقتم تلف شد تا بفهمم هر کس در یک‌زمان نباید چندین هدف را دنبال کند.

نکته‌ای جالب در مقایسهٔ مردم لهاسا با ساکنین شهرهای خودمان وجود داشت؛ آن‌ها همیشه وقت داشتند. تبت هنوز مورد هجوم بدترین بیماری زندگی مدرن، یعنی حرکت پرشتاب زمان، قرار نگرفته بود.

وجود مادی در تبت کوچک‌ترین ارزشی ندارد و از مرگ هیچ هراسی نیست. مردم می‌دانند که دوباره زنده خواهند شد و امیدوارند که در زندگی بعدی‌شان به‌شکل بهتری ظهور کنند،

ما به‌اندازهٔ کافی در آسیا بودیم که بدانیم هیچ‌کس بی‌پرده چیزی را رد نمی‌کند.

دالای‌لاما اصطلاحی مغولی است که به‌معنای «اقیانوس پهناور» است. غرض از دالای‌لاما «گیالپو ریمپوچ» است که به‌معنای «ایزد باارزش» است. برادران و والدینش او را با نام دیگری صدا می‌زدند. آن‌ها او را «کاندان» که به‌معنای «حضور» است، صدا می‌زدند.

در تبت قلمه‌زنی به‌طور عملی ناشناخته است و واژه‌ای برای آن ندارند. آن را «پیوند زناشویی» می‌نامند و این نام آن را سرگرم‌کننده کرده بود.

اصطلاح دالای‌لاما در تبت اصلاً به‌کار برده نمی‌شود. دالای‌لاما اصطلاحی مغولی است که به‌معنای «اقیانوس پهناور» است.

شتابزدگی اروپایی‌ها در تبت هیچ جایگاهی ندارد. اگر تمایل داشتیم به هدفمان برسیم باید شکیبایی را یاد می‌گرفتیم.

تبت برپایهٔ نظام فئودالی اداره می‌شود که در آن افراد، حیوانات و زمین متعلق به دالای‌لاماست، که دستوراتش به‌اندازهٔ قانون اهمیت دارند.

تمام رویاهای ما در جوانی شکل می‌گیرند