بریده‌هایی از کتاب کودک‌آزاری جنسی

بر اساس قانون حمایت از کودکان و نوجوانان در ایران در صورتی که کسی از کودک آزاری مطلع باشد و آن را گزارش نکند، مرتکب جرم شده است. بر این اساس کودک آزاری از جمله جرائم عمومی بوده و نیاز به شاکی خصوصی ندارد. به این ترتیب همه در قبال کودک آزاردیده مسئول هستند

- والدین باید به کودک بیاموزند که او حق دارد راجع به بدن خود تصمیم بگیرد. کودک باید برای "نه گفتن" در زمانی که نمی‌خواهد لمس شود یا کسی را لمس کند، توانمند شود (حتی در زمانی که لمس جنبه جنسی ندارد، به طور مثال زمانی که کودک نمی‌خواهد در آغوش کشیده شود و مؤدبانه آن را رد می‌کند)

سازمان بهداشت جهانی سه نوع کودک آزاری جنسی را معرفی می‌کند: الف: آزار جنسی بدون تماس یا غیرمستقیم (مانند تهدید به آزار جنسی، آزار جنسی کلامی، تقاضای جنسی، عورت نمایی، قرار دادن کودک در شرایطی که شاهد روابط جنسی باشد، قرار دادن کودک در معرض تصاویر و فیلم‌های جنسی و...) ب: آزار جنسی با تماس شامل مقاربت (مانند خشونت جنسی یا تجاوز) ج: آزار جنسی با تماس بدون مقاربت اما شامل سایر فعالیت‌ها مانند لمس نامناسب، نوازش و بوسیدن

- والدین باید به کودکان بیاموزند که بزرگسالان یا سایر کودکان در مورد اندام‌های خصوصی بدنشان (به طور مثال برای دستشویی رفتن یا حمام کردن) هرگز نیاز به کمک ندارند

بعضی اوقات فرد آزارگر سعی می‌کند کودکان را بترساند و آنها را تهدید به کاری کند که برایشان ناخوشایند است و از تصور انجام آن بسیار ناراحت می‌شوند. مثلاً «اگر نگذاری به تو دست بزنم، کتکت می‌زنم»، «اگر نگذاری این کار را بکنم، تو و خانواده‌ات را از بین می‌برم»، «اگر کسی از این موضوع با خبر شود برای پدر و مادرت اتفاق بدی می‌افتد یا می‌میرند»، «اگر به پدر و مادرت بگویی، حرفت را باور نمی‌کنند و تو را تنبیه می‌کنند»، «تقصیر تو بود که این اتفاق افتاد اگر به کسی بگویی آنها هم تو را مقصر می‌دانند» و «اگر به کسی بگویی برای خودت دردسر درست می‌کنی».

بهره‌کشی جنسی نوعی از کودک آزاری جنسی است که در آن فرد (یا افراد) آزارگر، کودک را مجبور می‌کند یا فریب می‌دهد تا فعالیت‌های جنسی را انجام دهد یا اجازه دهد که عمل جنسی در مورد او انجام شود و در قبال آن چیزی (که می‌تواند مادی باشد مانند پول یا هدیه و یا غیر مادی باشد مانند توجه یا محبت) دریافت کند

والدین باید آرامش خود را در بیان احساسات حتی نسبت به آزارگر به گونه‌ای حفظ کنند تا کودک بداند که نیازی نیست نگران آنها هم باشد. کودک ممکن است از واکنش والدین متعجب یا گیج شود. اگر او احساس کند که آنها نمی‌توانند با اتفاقی که افتاده است روبرو شوند، ممکن است فکر کند که لازم است از آنها مراقبت کند. این مسأله دریافت حمایت از والدین را برای وی دشوار می‌سازد. مهم است که والدین به کودک اطمینان دهند که افرادی را برای صحبت کردن دارند و این وظیفه آنها به عنوان والدین است که از کودک مراقبت کنند (۱۵۸).

والدین باید بدانند که ممکن است کودک برای اینکه بتواند شب‌ها احساس امنیت کند و راحت بخوابد، به کمک نیاز داشته باشد. احتمال دارد که کودک برای غلبه به ترس، نیازهایی داشته باشد که آنها را با والدین مطرح کند (مثلاً روشن کردن چراغ خواب یا باز گذاشتن در اتاق). لازم است چیزهایی که تجربه آزار را برای کودک یادآوری می‌کنند، حذف شوند. چنانچه آزار در اتاق خواب کودک اتفاق افتاده است، لازم است که اتاق وی تغییر کند یا چیدمان وسایل و مبلمان داخل آن عوض شود (۱۵۸).

رای تعدادی از والدین به دلایل مختلف سخت است که در مورد کودک آزاری جنسی با کودکشان صحبت کنند (۱۱۰, ۱۴۷) به همین دلیل تمایلی ندارند خودشان به کودکشان در این مورد آموزش دهند (۱۱۱, ۱۴۸, ۱۵۰-۱۵۲). واقعیت این است که اگرچه بسیاری از والدین در مورد کودک آزاری جنسی نگران هستند، تعداد کمی از آنها گزارش کرده‌اند که در این مورد با فرزندشان حرف زده‌اند

مددکار اجتماعی باید به والدین تأکید کند که نباید تفریح کردن را فراموش کنند. بیرون رفتن و انجام فعالیت‌های تفریحی که کودک از آنها لذت می‌برد، به همه خانواده در کاهش استرس کمک می‌کند

باور به حفظ سکوت در موارد آزار جنسی کودکان برای حفاظت از دیگران اشتباه و خطرناک است. گزارش کردن این موارد، خیانت کردن به دیگران نیست بلکه خیانت واقعی در زمان وقوع آزار اتفاق افتاده است و سکوت ما تنها حمایت از جرم است. ترسهای ما از درگیر شدن در فرایند رسیدگی به آزار جنسی کودکان کاملاً غیر مسؤولانه است. ما به لحاظ اخلاقی حق نداریم که آزارگران جنسی کودکان را از عواقب عملشان محافظت کنیم. این بی‌انصافی نیست که آنان برای جرمی که مرتکب شده‌اند جوابگو باشند، بلکه بی انصافی این است که آنان آزادانه در یک اجتماع ناآگاه، کودکان را در خطر تراما و آثار منفی ناشی از آزار جنسی قرار دهند که غالباً تمام عمر، این کودکان را درگیر می‌کند

لازم است والدین به کودک اطمینان دهند که کودکان دیگری نیز وجود دارند که چنین تجربه‌ای را دارند. باید به کودک گفته شود که کار درستی انجام داده که موضوع را به آنها اطلاع داده است و به همین خاطر والدینش به او افتخار می‌کنند. والدین باید به کودک اطمینان دهند که هر کاری که در توان داشته باشند برای کمک به او و حمایت از وی انجام می‌دهند. مهم است که والدین به کودک بگویند که برای دادن عشق و حمایت به او حضور دارند و کودک در هر زمانی و برای هر چیزی می‌تواند به آنان رجوع کند

برخی معتقدند آنچه والدین در مورد کودک آزاری جنسی به فرزندان‌شان می‌گویند، اغلب دقیق نیست. آن‌ها آزارگران جنسی را اغلب به عنوان "مردان پیر ژولیده" یا "افراد غریبه" توصیف می‌کنند (۱۳۱, ۱۳۵, ۱۵۰, ۱۵۳, ۱۵۴) و در مورد روش‌هایی که آزارگران برای CSA بکار می‌گیرند (مانند فریب، تهدید و رشوه)، برای فرزندشان توضیح نمی‌دهند. به جای آن به فرزندان‌شان در مورد بچه‌دزدی یا نگرفتن شکلات و سوار ماشین غریبه‌ها نشدن هشدار می‌دهند.

چنانچه بر اساس ماده یک کنوانسیون حقوق کودک هر فرد زیر سن ۱۸ سال را کودک در نظر بگیریم (۱)، هرگونه فعالیت جنسی علیه یک فرد در سنین کمتر از ۱۸ سال از طریق تهدید، زور، ارعاب و فریب به عنوان کودک آزاری جنسی در نظر گرفته می‌شود (۲). در یک تعریف کامل‌تر کودک آزاری جنسی به درگیر کردن کودک یا نوجوان در فعالیت جنسی گفته می‌شود که کودک یا نوجوان آن را به طور کامل درک نمی‌کند و نمی‌تواند برای انجام آن رضایت آگاهانه بدهد یا درگیر کردن کودک یا نوجوان در فعالیت جنسی که او از نظر رشدی برای آن آمادگی کسب نکرده است و نمی‌تواند برای انجام آن رضایت آگاهانه بدهد یا قوانین، هنجارها یا تابوهای اجتماعی را نقض می‌کند (۳, ۴). این آزار می‌تواند بین یک کودک و بزرگسال یا بین دو کودک اتفاق بیافتد. این رابطه معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که فرد آزارگر به نوعی مسئول کودک است و از قدرتی که نسبت به کودک دارد یا اعتماد کودک به خود سوء استفاده می‌کند. در این موقعیت کودک سعی می‌کند که رضایت فرد مسئول را به دست آورد (۵). کودک آزاری جنسی می‌تواند برای ارضای نیازهای آزارگر یا فرد دیگر یا تلاش برای این کار صورت گیرد (۳, ۴). در همه این شرایط اقدامی که انجام می‌شود به عنوان کودک آزاری جنسی شناخته می‌شود.

باورهای غلط در مورد آزارگران جنسی کودک تشخیص آزارگران جنسی آسان است. اغلب آزارگران جنسی کودک افراد غریبه هستند. فقط مردها کودکان را مورد آزار جنسی قرار می‌دهند. همه کسانی که کودکان را مورد آزار قرار می‌دهند، بیمار روانی هستند. همه آزارگران جنسی کودک اعتیاد دارند. درمان آزارگران جنسی کودک هیچ کمکی به پیشگیری از کودک آزاری جنسی نمی‌کند. بیشتر آزارگران جنسی قربانیان خود را نمی‌شناسند. آزارگران خودشان در کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند. همه آزارگران جنسی در کودکی مورد خشونت قرار گرفته‌اند. آزارگران جنسی در اطراف مدرسه‌ها و پارک‌ها به دنبال قربانیانشان می‌گردند. آزارگران جنسی تنها یک کودک خاص را یک یا دو بار مورد آزار قرار می‌دهند. تنها آزارگران هم جنس گرا افراد هم جنس خود را مورد آزار جنسی قرار می‌دهند.

درصد قابل توجهی از آزارگران جنسی کودکان (بالای ۹۵ درصد) هرگز به شکل قانونی بازداشت نمی‌شوند و به دلیل گزارش نشدن آزار، عدم افشا در مصاحبه رسمی، کمبود مدارک و نیز سیستم قضایی ناکارآمد از لحاظ اخلاقی و قضایی نیز جوابگوی اعمالشان نیستند. بیشتر آنان آزار جنسی را از نوجوانی شروع می‌کنند و این به معنای ادامه جرم برای سال‌ها و حتی دهه‌ها بدون شناسایی شدن است

مهم است که والدین کودک را دلداری دهند و به احساسات و واکنش‌هایی که نشان می‌دهد احترام بگذارند. خوب است که کودک توسط والدین در آغوش گرفته شود اما در عین حال نباید فراموش کرد که فضا دادن به کودک هم از اهمیت خاصی برخوردار است. ممکن است همه کودکان نخواهند در این زمان مورد لمس قرار گیرند یا در آغوش کشیده شوند

لازم است که والدین پس از افشای آزار جنسی توسط کودک آرامش خود را حفظ کنند. آرامش والدین به کودک کمک می‌کند تا او بتواند صحبت خود را با آنان ادامه دهد. مهم است که والدین خشم خود را نسبت به آزارگر یا فرد مظنون کنترل کنند چون ممکن است کودک به اشتباه تصور کند که احساس خشم آنان نسبت به او است (

- لازم است والدین دریابند چگونه به کودک توضیح دهند که بخش‌هایی از بدن او خصوصی هستند و نباید توسط دیگران دیده یا لمس شوند. در صورتی که کتاب یا انیمیشن‌های کوتاه در این زمینه در دسترس هستند، مددکار اجتماعی می‌تواند آنها را به والدین معرفی کند و به والدین توضیح دهد که چگونه از کتاب یا انیمیشن برای آموزش کودک استفاده نمایند.

به نظر می‌رسد والدینی که مایل نیستند خودشان به فرزندشان در مورد پیشگیری از آزار جنسی آموزش دهند، از دانش و مهارت‌های کافی برای این کار برخوردار نیستند. در عین حال باورهای غلط و نگرانی‌های والدین در مورد اینکه آموزش‌ها موجب کنجکاوی بیشتر کودک شود، آن‌ها را از آموزش فرزندشان باز می‌دارد.