بریده‌هایی از کتاب مرد گمشده

یک بار این تجربه را پشت سر گذاشته بود. با تمام وجودش مطمئن بود دوباره نمی‌تواند این کار را بکند.

«دست‌کم یه شانس برای فراموش کردن بهشون بده.» «من ده سال پیش التماس‌هام رو کردم. فایده‌ای نداشت.» «کسی نمی‌خواد دوباره التماس کنی. فقط سر راهت باهاشون سلام و احوال‌پرسی کن. یا یه کم بیش‌تر. زمان زیادی گذشته.» «همون آدم‌ها هستن.» «بعضی آره، بعضی نه.»

سال‌های زیادی پیش‌رو بودند و هنوز شانس انتخاب داشت.

ناتان حس کرد انگار در این لحظه برای اولین بار در زندگی، درست همان‌جایی است که باید باشد. کنار اوست، ستاره‌های کریسمس گرم و روشن در آسمان بالای سرشان می‌درخشیدند. حس خوبی بود. مثل فرصتی دوباره.

ناتان دوباره ساکت شده بود، این بار خیلی طولانی‌تر چون ذهنش به زمان‌های دور برگشته بود، انواع فکر در سرش می‌چرخید. دست آخر نفس عمیقی کشید.

«کمرون فکر می‌کرد می‌تونه مثل پدرش نباشه. واقعاً فکر می‌کنم دوست داشت پدر و شوهر خوبی باشه و می‌تونست عالی باشه. واقعاً هم بود. اما یهو عوض می‌شد. بدون هیچ دلیلی. اصلاً یه آدم دیگه می‌شد. من مدت‌ها نگرانش بودم تا این‌که یه روز بیدار شدم و حس کردم ازش می‌ترسم.»

کسانی که درد زیادی می‌کشند دیگران را هم دچار درد می‌کنن و امیدوارم، به خاطر خودت و کسانی که اطرافت هستند، به آرامش برسی.

اولین باری بود که چیزی نزدیک به خوشحالی را حس می‌کرد.

«می‌تونی به من اعتماد کنی.» «آره. می‌دونم.»

خیلی خوبه که برای خودت رؤیا داری.

می‌خوام یه چیزی به تو بگم: بخشیدمت. شاید نیازی به بخشش من نداشته باشی، یا حس کنی هرکاری برای فراموش کردن ماجرا کردی. اما از صمیم قلب آرزو می‌کنم، این‌طور نباشه.

آیا آمده بود این‌جا دعا کند؟ نمی‌دانست. اهل این کارها نبود، اما مرگ کارهای عجیبی با آدم می‌کند.

حالا کسی را حس می‌کنی؟ فقط خودمون.

«می‌دونم این اواخر همه چیز عالی نبوده. اما راستش، مشکل زمین‌ها نیستند. فقط این نیست، به هیچ وجه.» «پس چیه؟» ناتان کمی با تأخیر جواب داد. «نمی‌دونم. خیلی چیزها. من چند تا انتخاب بد داشتم. کارهای احمقانه‌ای کردم. کارهای بدی با پدربزرگت کردم.»

رویکرد کمرون به زندگی همیشه همراه با نظم بود. هر کاری می‌خواست انجام دهد اول فکر می‌کرد به چه نتیجه‌ای می‌خواهد برسد، بعد خیلی منظم کارش را انجام می‌داد. ناتان اغلب تلاش کمی می‌کرد و انتظار زیادی داشت. هر بار راه حل کمرون موفق‌تر بود.

کیت با پدر ناتان خوب نبود، اما خیلی عجیب نبود. خود ناتان هم نتوانسته بود با پدرش کنار بیاید.

در طلوع آفتاب گم می‌شوی و دیگر صدایت را نمی‌شنوم.

تقصیر او نبود که چیزی فرق نکرده بود.

«ممنون رفیق. اما من تنهایی حالم خوبه.»

به خانه که برگشت، تازه فهمید چه‌قدر خسته است.