بریده‌هایی از کتاب مرد گمشده

همه چیز سر جای خودش بود و در واقع درون خودش مشکل داشت.

ناتان می‌دید که ملایمت شهری زاندر مثل لایه‌ای پوست تازه بیرون زده است.

خیلی وقت‌ها هم چیزی داخلش نمی‌نوشت، وقتی فراموش می‌کرد یا دوست نداشت کسی مزاحمش شود، یا نمی‌خواست کسی بداند کجا می‌رود یا مداد پیدا نمی‌کرد.

جایی که آن‌ها زندگی می‌کردند هیچ چیز حد وسط نداشت. مردم یا کاملاً خوب بودند یا کاملاً بد. به‌ندرت حد وسطی پیش می‌آمد.

صدها سؤال دیگر داشت، اما هیچ کدام را نپرسید. نمی‌شد پشت بی‌سیمی که هرکس دلش می‌خواست می‌توانست حرف‌های‌شان را بشنود، چیزی گفت.

بیست دقیقه‌ای بود که با هم حرف نزده بودند،‌ ناگهان ناتان حس کرد پسرش بغض کرده و الان است که بزند زیر گریه. طوری که فقط از نوجوان‌ها برمی‌آید، گریه‌اش را می‌خورد و بغضش را نگه داشته بود، رنگ پریده و با صورتی منقبض سعی می‌کرد جلو سیلاب را بگیرد، اما ناراحتی تا لبه‌های سد بالا آمده بود.

تا زمانی که آب به اندازهٔ کافی هست، چراگاه خودش از خودش مراقبت می‌کنه.

بالاخره کسی برای کمک آمد.

سوزش ناگهانی واقعیت را زیر قفسهٔ سینه‌اش احساس کرد. به‌سختی نفس عمیقی کشید. هوا گلو و شش‌هایش را گرم کرد. برای همه سخت بود.

بعضی آدم‌ها بودن‌شان غنیمت است. مترجم

یا از قبل برنامه‌ریزی کن یا هزینه‌اش را بده.

همیشه می‌گن وقتی جایی موندی از ماشین خارج نشو، مگه نه؟ بهش می‌گن قانون طلایی

بعضی آدم‌ها بودن‌شان غنیمت است.

مردم همیشه تظاهر می‌کنند حال‌شون خوبه. هر روز و تا پایان عمر.

«زندگی این‌جا سخته. همه دنبال راهی هستیم تا به بهترین شکل زندگی کنیم. اما قبول کن، حتی یه نفر هم نیست که دربارهٔ چیزی به خودش دروغ نگفته باشه.»

«زندگی این‌جا سخته. همه دنبال راهی هستیم تا به بهترین شکل زندگی کنیم. اما قبول کن، حتی یه نفر هم نیست که دربارهٔ چیزی به خودش دروغ نگفته باشه.»