بریده‌هایی از کتاب مرد گمشده

همزمان هم واقعاً خوشحال بود، هم نبود.

چه‌قدر از آینده می‌ترسید. چه‌قدر دلش برای او تنگ شده بود.

«چرا؟» «حماقت. به خاطر هیچ و پوچ.»

کارل برایت معمولاً عادت داشت پسرهایش را تنبیه کند،‌ اما اجازه نمی‌داد کس دیگری جلو مردم درباره‌شان چرت و پرت بگوید.

جامعه مثل جذامی‌ها او را طرد کرده بود و انگار نه انگار وجود داشت.

هیچ توجیهی قابل قبول نبود. حتی اگر توی آتش و در حال مرگ هم بودی باید می‌ایستادی و کمک می‌کردی. در این دنیا هیچ دلیلی وجود نداشت که بتواند کار او را توجیه کند.

تنبیه جامعه خیلی سریع بود. جلسه‌ای تشکیل شد و ناتان در برابر شصت جفت چشم اتهام‌زننده ایستاد و متن عذرخواهی خواند.

می‌شد نفرت و بی‌اعتمادی را به‌وضوح حس کرد.

نه به خاطر دیگران، به خاطر خودش، وجدانش به او اجازه نداد.

وسط آن دعوا یاد السا افتاد. جادوی شب گذشته خوب یا بد به نفع کیت تمام شد، حداقل در آن لحظه، مردی که روبه‌رویش بود برایش اهمیتی نداشت. او و پولش نمی‌توانستند همه چیز را از ناتان بگیرند.

تو هیچ وقت به خودت زحمت ندادی من رو بشناسی کیت.

«رفیق، توی این دنیا هیچ چی نمی‌تونه اون زن رو خوشحال کنه. اگه دائم توی گوشش نمی‌خوندی با من وقتش را تلف می‌کنه، الان نرفته بود.»

به سمت غرب. تا جایی که چشمش کار می‌کرد، ادامه داشت، عمیق و مسطح، همه‌اش بیابان بود. دریایی فوق‌العاده از هیچ. اگر کسی دنبال فراموشی می‌گشت، می‌توانست برایش بهترین گزینه باشد.

«این‌که بعضی وقت‌ها آدم‌ها فقط دنبال راه فرار می‌گردن. و راه درست همیشه در دسترس نیست.»

«خب شاید هیچی. بعضی وقت‌ها آدم‌ها فکر می‌کنن تفنگ ساده‌ترین راه حله، در صورتی که نیست. از نظر ذهنی مانع خیلی بزرگیه. در ضمن استفاده از تفنگ برای بعضی‌ها غیرممکنه. گاهی...»

همیشه می‌گن وقتی جایی موندی از ماشین خارج نشو، مگه نه؟ بهش می‌گن قانون طلایی.

«این روزها ماشین‌های قدیمی بهتر کار می‌کنن. مدل‌های جدید همه نمایشگرهای الکترونیک و از این جور چیزها دارن که نمی‌تونن توی گرد و خاک دووم بیارن. از درزها می‌ره تو و تمام سیستم رو از کار می‌اندازه. کم از ماشینش خیلی خوب نگهداری می‌کرد.»

«اون‌جا بودنش خیلی عجیبه. یه قبر تک، وسط بیابون. تا حالا همچین چیزی ندیدم.»

اون موقع تفریح زیادی نداشتیم، به همین خاطر کارهای عجیب مخصوص پیرزن‌ها رو انجام می‌دادیم. تمبر جمع می‌کردیم و از این کارها.

حالا که دیگر دایناسورهای واقعی بیرون نمی‌آمدند، جیب‌های ناتان پر بودند از دایناسورهای پلاستیکی‌ای که باید دفن می‌شدند.