بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌های یک غواص

هیچ‌وقت مشکلات خودت را برای دیگران نگو؛ به خدا بگو! بدان که خدا از همه بهتر مشکلات انسان را حل می‌کند.

خدایا! تمامی انسان‌های روی زمین را به فطرت اصلی‌شان هدایت کن! آمین!

الها! ما درددل زیاد داریم؛ اما همه را نمی‌توانیم با این زبان الکن بیان کنیم؛ زیرا گناهانمان باعث شده ما حاجتمان را فراموش کنیم. تو حاجت‌های فراموش شده ما را روا کن.

گر مرد رهی میان خون باید رفت وز پای فتاده سرنگون باید رفت تو پای به راه در نه و هیچ مپرس      خود راه بگویدت که چون باید رفت

مولا علی (ع) می‌فرماید: «إِنَّ أَفْضَلَ اَلنَّاسِ عِنْدَ اَللَّهِ مَنْ أَحْیا عَقْلَهُ وَ أَمَاتَ شَهْوَتَهُ وَ أَتْعَبَ نَفْسَهُ لِصَلاَحِ آخِرَتِهِ.» «به‌راستی که برترین کسان در نزد خداوند تعالی، کسی است که عقلش را زنده دارد و شهوتش را بکشد و پیکرش را برای اصلاح امر آخرتش به رنج اندازد.»

ای پروردگار بزرگ! روا مدار که در چشم‌انداز مردم، زیبنده و زیبا جلوه کنم؛ امّا در نهان‌خانهٔ قلب خود، تیره‌روی و نازیبا بمانم.

بیاییم آب راکد نباشیم؛ که آب بی‌حرکت، عاقبت گندیده می‌شود.

شهدا رفتند و ما فقط داریم گریه می‌کنیم! شهید عزادار نمی‌خواهد؛ رهرو می‌خواهد.

بیا اینجا و ببین چه کسانی هستند. یک عده آدم دیوانه؛ امّا دیوانهٔ اباعبدالله. چه کیفی دارد زیارت عاشورا در اینجا! چه صفایی دارد دعای کمیل و توسل!

برادر جان! حقیقت حماسه را باید با جوهر سرخی که در رگ‌های وجودت در جریان است، بنویسی