بریده‌هایی از کتاب آمیخته به بوی ادویه‌ها

باید بروم جنوب، بروم اهواز. بروم روی پل‌های زیاد شهر بایستم و به کارون نگاه کنم و یک دل سیر به صدای حرف زدن عابرهای عرب‌زبانش گوش دهم. وقتی که کامل سیراب شدم، وقتی که بتوانم ــ خیلی زود ــ قاهره و تو را بسپارم به کارون، برگردم تهران و به مرد بگویم: «بدم نمی‌آید همه‌چیز را از اول بسازم.»

من تو را آمیخته به بوی ادویه‌ها بوسیدم

در هفده سالگی، جوان بودم و عاشق. جنگجو بودم و فکر می‌کردم وقتی بپرم هوا، هر توپی را گل می‌کنم.

من آن‌جا غرق بودم. غرق موسیقی و شعری که می‌گفت «پسرم، در زندگی تو زنی است... چشم‌هایش شکوهمند، دهانش، خوشهٔ انگورِ نقاشی‌شده، خنده‌هایش، موسیقی و گل.» و او داشت به من نگاه می‌کرد.

عبدالحلیم حافظ با صدای رسا و اندوهناکی تأکید می‌کند: «یا ولدی... مفقودٌ، مفقود... بصرت، و نجمت کثیراً... لکنی، لم أقرأ أبداً... فنجاناً یشبه فنجانک... لم‌أعرف أبداً یا ولدی... أحزاناً تشبه أحزانک.» حالا دیگر می‌دانم چه چیزی می‌گوید. توی این مدت هزار دفعه گوشش داده‌ام. کلمه کلمه آن را از بر هستم. «پسرم، ناپدید می‌شود، ناپدید... طالع بسیار دیده‌ام و فال‌های بسیار خوانده‌ام، ولی... هرگز نخوانده‌ام... فنجانی شبیهِ فنجان تو... و هرگز ندیده‌ام... اندوهی شبیه اندوه تو.»

«ألف نجمة تتوسد عینیک... هزاران ستاره به چشمانت تکیه دارند.»

«می‌دونی وقتی یکی رو دوست داشته باشی، اگه خیلی نگاهش کنی، شبیه او می‌شی؟»

سال‌هاست یک دفترچه یادداشت دارم که هر وقت برای چیزی دلم تنگ می‌شود، آن را توی دفتر می‌نویسم. طی این سال‌ها توی دفتر بارها و بارها نوشته‌ام «دیدن و شنیدن دوبارهٔ خندهٔ بابا».

از همان شب فکر کردم هیچ‌وقت توی زندگی‌ام به کسی زیاد نگاه نکنم.

من توی این کوچه‌ها مرد بزرگی شده‌ام اما اگر تو مرا برانی، این شهر توی چشم‌هایم نوانخانه‌ای خواهد بود که فقط به ترحم مرا بزرگ کرده است.

نگاهم کرد و گفت: «می‌دونی وقتی یکی رو دوست داشته باشی، اگه خیلی نگاهش کنی، شبیه او می‌شی؟»

آدمیزاد بدون هیچ درنگی می‌تواند بفهمد که چه وقت هوا پس است.

سال‌هاست یک دفترچه یادداشت دارم که هر وقت برای چیزی دلم تنگ می‌شود، آن را توی دفتر می‌نویسم. طی این سال‌ها توی دفتر بارها و بارها نوشته‌ام «دیدن و شنیدن دوبارهٔ خندهٔ بابا».

هر شهری مال آدم‌های آن شهر است. آدم‌هایی که هر کدام قصه‌های خودشان را دارند.

«می‌دونی وقتی یکی رو دوست داشته باشی، اگه خیلی نگاهش کنی، شبیه او می‌شی؟»

در باقی روزهای عمر طولانی‌اش او آمُختهٔ دریا بود. دریا در جانش نشسته و حتی تا دست‌هایش هم بالا آمده بود. در تمام رگ‌های برجستهٔ دست‌هایش که شبیه گره‌های ماهیگیری پخش شده‌اند زیر پوست خشن و زبر او. خشونتی که توی تمام اندامش شیهه می‌کشد به بیرون. هم از ستبری چهارشانه‌اش و هم از گونه‌های آفتاب‌سوخته‌اش که انگار دو گردالی همیشه برافروخته. زندگی مردانه در او رسوخی قدیمی دارد. از همان وقتی که دایی علی‌خان به وقت دُم‌دُم سحری نودوشش سال قبل از جا خیزید و سرووضعش را تکاند و گفت اسمش علی‌دوست باشد، بدنش هم شروع کرد به پس زدن زن بودنش.

نخل‌ها انگار سرشان را بالا گرفتند. توی قلبم انگار صدایی می‌شنیدم که می‌گفت هر شهری مال آدم‌های آن شهر است. آدم‌هایی که هر کدام قصه‌های خودشان را دارند.

جنگ چنگال‌های بی‌مروتی داشت و از همان اول درک می‌کردم قرار نیست زخم‌هاش خیلی زود خوب شوند. جنگ پا دراز کرد روی پهنهٔ گرم و دم‌کردهٔ آبادان

آفتاب قشنگی پایش را دراز کرده بود روی سر شهر و هنوز مانده بود که صدای نیم‌روزی فیدوس پخش شود توی خانه‌هایمان.

چگونه ادامه بدهم؟ چگونه برای مصر بمیرم اگر تو مرا نخواهی؟ که هر وقت با آن دلهره و تشویش توی آن میدان شلوغ صورتم را پوشاندم و دست‌هایم را بالا بردم و رگ گردنم زد بیرون و صدایم خشدار و کلفت رسید به آسمان؛ توی قلبم تو بودی حبیبتی. توی قلبم تو بودی که می‌گفتی برو، نترس و برو. اذهبْ، اذهبْ و لاتخفْ.