این مکانیزم‌های دفاعی مورد استفادهٔ همهٔ ما انسان‌ها است، زیرا وجود آن‌ها برای بی‌اهمیت نشان دادن شکست‌ها و حمایت در برابر هیجانات و اضطراب‌ها و... احساس ارزشمندی است، به همین خاطر آن‌ها «واکنش‌های سازشی عادی» خوانده می‌شوند، مگر آن که به طرزی افراطی از آن‌ها استفاده شود که در نتیجه تمام آن حالات تدافعی که برای محافظت از ارزش‌های شخص ایجاد شده بودند، خود سبب ایجاد اختلالاتی می‌گردند و مانند ملتی که قسمت قابل توجهی از منابع مادی خود را صرف تجهیز نظامی و تسلیحاتی خود کند و با این کار از هزینه‌های ضروری‌تر مانند فرهنگ و بهداشت و غیره محروم بماند، شخص نیز به جهت فعالیت‌های سخت تدافعی روحی، برای ادامهٔ زندگی با کمبود نیروهای روانی مواجه می‌شود و همین او را از پا درمی‌آورد.
محسن سفیدگر
