بریده‌هایی از کتاب فراتر از بودن

به نظر من ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

مرگ، بیشتر ما را، به این حال می‌اندازد و ما را به سوی رفتارهای کودکانه می‌کشاند؛ گویا انسان می‌خواهد زندگی را تنبیه کند، چرا که تصور می‌کند زندگی او را تنبیه کرده است. پس مانند کودکان قهر می‌کند و بلافاصله آشتی می‌کند، بدون این که بداند چگونه...

ذکاوت یعنی این که انسان آن چه را برایش ارزشمند است، در اختیار دیگران قرار دهد و تمام تلاش خود را به کار بندد تا دیگران در صورت نیاز از آن بهره‌مند شوند؛ ذکاوت یعنی عشق به همراه آزادی...

تو چیزی جز عشق نبودی. من نمی‌دانم مرگ از تو به چه چیز توانست دست یابد؟ چرا که مرگ، هرگز نمی‌تواند عشق را به سرقت ببرد.

من زندگی را جوانی می‌خوانم، زندگی آمیخته با امید، عشق و شادی را. هر کس این سه گل سرخ را در قلبش داشته باشد، جوانی را در خود و برای خود و با خود دارد.

مرده‌ها تنها یک مطلب را به ما گوشزد می‌کنند: باز هم زندگی کنید و خودتان را آزار ندهید و همیشه خندان باشید.

ما زنده‌ها در مقابل مبحث مرگ، شاگردان خیلی بدی هستیم. روزها، هفته‌ها و ماه‌ها می‌گذرد و آن درس هنوز بر روی تختهٔ سیاه باقی است.

تو همیشه برای من دست نیافتنی بوده‌ای... همیشه... حتی زمانی که به من نزدیک بودی و من به رغم دانستن این موضوع، دوستت داشتم.

از تو جز خوبی، هیچ چیز سرچشمه نگرفته است. شگفت‌انگیزتر این که: حتی اگر به من بدی می‌کردی، این بدی در همان لحظه به خوبی تبدیل می‌شد.

هیچ وقت نتوانستم کوچک‌ترین انتقادی را نسبت به تو تحمل کنم. من کمترین بی‌محلی نسبت به تو را فراموش نمی‌کنم و در دلم باقی می‌ماند؛ مانند ورطه‌ای میان من و کسانی که یک روز، حتی فقط یک بار، نسبت به تو شک کرده باشند. این شیوهٔ عشق ورزیدن است، و تنها شیوهٔ عشق ورزیدنی که بلد هستم

در مورد مرگ باید، مانند عشق سخن گفت. با صدایی آرام و عاشق. تنها باید کلمه‌هایی ساده به کار برد. کلمه‌هایی که مناسب یکتایی و یگانگی این مرگ باشد؛ واژه‌هایی ساده که با ملایمت این عشق، تناسب داشته باشد...

تنهایی‌ام در این آپارتمان، تنها به امید دیدار مجدد تو، دوست داشتنی و لذت‌بخش بود.

بهترین مادرها کسانی هستند که در عین مادر بودن، فراموش نمی‌کنند به همان اندازه همسر، معشوق و فرزند نیز هستند.

من با از دست دادن تو، همه چیز را از دست دادم و بابت این فقدان از تو سپاسگزارم.

برای آن که بتوان کمی، حتی شده کمی زندگی کرد، باید دو بار متولد شویم: ابتدا تولد جسم‌مان است و سپس تولد روح‌مان. هر دو تولد مانند کنده شدن‌می‌مانند. تولد اول بدن را به این دنیا می‌کشاند و تولد دوم، روح را به آسمان پرواز می‌دهد.

یاد گرفته‌ام که هیچ فرقی نمی‌کند چقدر خوب و وفادار باشم، زیرا همیشه کسانی هستند که لیاقتش را ندارند...

در این زندگی هیچ چیز بیهوده آفریده نشده؛ هیچ چیز این زندگی متعلق به ما نیست، این زندگی به ما بخشیده شده و به همراه آن خیلی چیزهای دیگر، خیلی بیش از آن‌چه روز مرگ‌مان از دست می‌دهیم....

«زندگی» را باید هر لحظه زیست و بی‌عشق، زندگی دچار نقصان بزرگی می‌شود؛ اما تنها «کودکان» هستند که در چشمان معصوم‌شان می‌توان خلوص و پاکی زندگی ناب را باز شناخت.

لذت و بهره‌مند شدن همیشه با بهایی سنگین به دست می‌آیند، اما شادی جاودان، تنها با شجاعتی جاودان به دست می‌آید.

«بدی از همان ابتدا، چیز عجیبی از خود نشان نمی‌دهد، بلکه همیشه با ملایمت و بی‌سر و صدا آغاز می‌شود. در واقع می‌توان گفت فروتنانه آغاز می‌گردد و خود را در فضای زمانی که در آن قرار دارد جای می‌دهد؛ درست مانند آبی که زیر در جاری می‌شود. ابتدا فقط در حد یک رطوبت است و زمانی که این رطوبت به سیل تبدیل می‌شود، دیگر خیلی دیر شده است.»