بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

تغییر نه با تمرکز بر نقطه‌ای که قصد فرار از آن را داری بلکه با تمرکز بر نقطه‌ای که خواهانِ رسیدن به آن هستی رخ می‌دهد. از بین بردن منفی‌ها کافی نیست؛ تعداد مثبت‌ها را افزایش دهید. امیدی که همین حالا هم کنار شماست را پیدا و به رشدِ آن کمک کنید.

کم‌کم دارم به این نتیجه می‌رسم که بعضی امیال و آرزو هایم تا چه اندازه اشتباه بوده‌اند. تا چه اندازه خودم را دور از زمانِ حال یافته‌ام. می‌فهمم که تا چه اندازه همیشه چیزی "بیشتر" از آنچه درست در مقابلم قرار داشته می‌خواستم. باید راهی برای ساکن شدن در زمان حال پیدا کنم و به قول مادربزرگم، "از آنچه که دارم لذت ببرم و راضی باشم".

وقتی ساموئل پیپِس برای اولین بار در سال ۱۶۶۵ و در لندن برای خودش ساعت جیبی خرید (ساعتی که طبق گفته خودش بسیار زیبا هم بود)، خیلی زود فهمید که همچون بسیاری از کاربرانِ امروزیِ اینترنت، اطلاعات به انسان نوعی آزادی می‌بخشد که به قیمت از دست دادن آزادی‌ای دیگر است. او در تاریخ سیزدهمِ ماهِ مِی در خاطرات خود نوشت:

"عواملِ حواس پرت کننده، حواس مرا از پرت شدنِ حواسم پرت کردند."

احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

اینستاگرام بدترین شبکه اجتماعی برای سلامت روانیِ جوانان (خبرگزاری سی اِن اِن)

چگونه می‌توان در این دنیای دیوانه زندگی کرد بی‌آنکه خودمان دیوانه شویم؟

هیولاهای قرن بیست و یکم دیگر خیلی به هیولاهای قرن‌های پیش شبیه نیستند. دیگر خبری از دیو دو سر و شیطانِ لانه کرده در تاریکی و روح خبیث نیست. قرن بیست و یکم قرنِ هیولاهای دیجیتالی است؛ قرنِ گجت‌های قوطی کبریتیِ درون جیب‌مان، قرنِ دیوهای اینترنتی. قرنِ نقاب‌هایی که روی صورت گذاشتیم تا کسی باشیم که نیستیم و کسی باشیم که دیگران دلشان می‌خواهد باشیم. هیولاهای قرن بیست و یکم نه از دل تاریکی‌ها، که از درونِ ما سر بلند می‌کنند و همچون ویروسی مهلک جان و تنمان را در می‌نوردند.

چالشِ ما شناختِ خودمان در میان انبوهی از خودمان است.

همیشه در زندگی مان در آرزوی چند ساعت اضافه‌تر هستیم اما این چند ساعت کمکی نخواهند کرد. مسلماً مشکل کمبودِ زمان نیست. مشکل اینجاست که بارِ سنگینی از "همه چیز" را بر دوش می‌کشیم.

"تنها چیزی که باید از آن بترسیم، خودِ ترس است."

از پیریِ شما میلیاردها نسخهٔ مختلف و از زمانِ حالِ شما تنها یک نسخه وجود دارد. بر نسخهٔ زمانِ حالِ خود تمرکز کنید.

تصویرِ بزرگ "ما به ندرت متوجه می‌شویم که به عنوان مثال، شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند. درست مثل زبان که ابداعِ ما نیست و تنها توسط اجتماع به دست ما رسیده." آلِن واتس، فرهنگِ ضد فرهنگ

اخبار به شکلی ناخودآگاه با تمرکز بر بدترین چیزها، با بدبینی و گرایش به سمت فجایع و با مانور دادن بر موجی از اطلاعاتِ بی پایان و تکراری که روی همان موضوع اضطراب‌آورِ همیشگی تمرکز دارند، شیوهٔ عملکرد ایجادِ ترس و وحشت را تقلید می‌کنند. پس این روزها تشخیص اینکه اختلال اضطراب در کجا خاتمه پیدا می‌کند و اخبار واقعی از کجا آغاز می‌شوند امری دشوار است. پس به خاطر داشته باشید: تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.

. رنج یک معلم تمام عیار است.

شعارِ شرکت مایکروسافت در دهه نود، سوالی بود که البته جوابی نداشت: "امروز می‌خواهید کجا باشید؟". اما در عصر دیجیتال این سوال پاسخ دارد: "همه جا."

. البته بدیهی است که اخبار همیشه به گونه‌ای طراحی می‌شوند که ما را دچار اضطراب کنند. اگر اخبار را به برای آرام کردن ما طراحی می‌کردند که دیگر نمی‌شد نامش را اخبار گذاشت؛ می‌شد یوگا و یا توله سگی زیبا.

چگونه می‌توان در این دنیای دیوانه زندگی کرد بی‌آنکه خودمان دیوانه شویم؟

مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

آسمان بزرگ‌تر از ایمیل‌ها و ضرب‌الاجل‌ها و بدهی‌ها و جار و جنجال‌های اینترنتیِ ماست. آسمان بزرگ‌تر از ذهن ما و بیماری‌های ذهنیِ ماست. آسمان بزرگ‌تر از هر اسم و ملت و تاریخ و ساعتی است. تمامِ نگرانی‌های دنیویِ ما در قیاس با آسمان بسیار فانی و زودگذر هستند.