بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

من عاشق شدم و توی همون حال موندم... ولی اگه از من می‌پرسی، ارزشش رو داره. زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

زمان وجود ندارد، ساعت‌ها وجود دارند.

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.»

وقتی کسی رابطه‌ای را ترک می‌کند، نمی‌توان کاری کرد که او را آنجا نگه داشت.

چون همان‌قدر که این لحظه ترسناک است، در آنِ واحد لحظه‌ای است که زندگی تو-زندگی واقعی‌ات-آغاز می‌شود.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد

دلتنگی‌ام تمام نشد؛ هیچ‌وقت. این چیزی بود که زندگی‌ام به من داده بود و صرف‌نظر از اینکه چقدر سنگین بود، هیچ‌وقت نمی‌توانستم آن را زمین بگذارم! اما این مسئله به این معنی نبود که قرار نبود خوب باشم؛ یا حتی شاد. هنوز هم نمی‌توانستم دقیق آن را تصور کنم، اما شاید روزی می‌آمد که جای خالی درونم آن‌قدر دردناک نبود و می‌توانستم به او فکر کنم و به‌خاطر بسپارم و مسئله‌ای پیش نیاید. چنین روزی به‌گمانم چند سال نوری فاصله داشت

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.

اگر چیزی در ظاهر آن‌قدر خوب است که نمی‌تواند واقعی باشد، پس حتماً خیلی خوب است.

اگه از من می‌پرسی، ارزشش رو داره. زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

اگر چیزی در ظاهر آن‌قدر خوب است که نمی‌تواند واقعی باشد، پس حتماً خیلی خوب است.

اما چیز دیگری هم بود... وجودش عمق داشت. این باعث می‌شد بخواهم او را بفهمم.

آن‌قدر از دیدنش خوش‌حال بودم که دلم می‌خواست با مُشت توی صورتش بکوبم.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.

مطمئنم عجیب نیست که بگویم ع-ا-ش-ق شده‌ام. عجب کلیشه‌ای! اما جداً، به فلورانس بروید و کمی پاستا بخورید، بعد در گرگ‌ومیش قدم بزنید و فقط سعی کنید عاشق پسری نشوید که از روز اول چشمتان دنبالش بوده؛ احتمالاً موفق نمی‌شوید. من عاشقِ عاشق بودن در ایتالیا هستم!

بی‌دلیل نیست که به آن، افتادن در عشق می‌گویند؛ چون وقتی رُخ می‌دهد-وقتی واقعاً رُخ می‌دهد-دقیقاً همین حس افتادن را داری. هیچ کاری انجام نمی‌دهی یا سعی نمی‌کنی؛ فقط رها می‌کنی و امیدواری کسی آنجا باشد تا تو را بگیرد. درغیراین‌صورت، تو می‌مانی و چند کبودی نسبتاً بزرگ. به من اعتماد کنید؛ من این را کاملاً حس کردم.

«توی شهرِ محل زندگی‌ت، پسری هست که دلتنگت باشه؟» «نه.» «چه خوب! بزرگ‌تر که بشی، وقت به‌اندازهٔ کافی برای دل‌شکستن هست.»

ادی یک قهرمان بود، قدرتش تواناییِ کمک‌کردن به بهترین دوست برای داشتن حسی خوب بود.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.