بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

در اینجا مهم است که تعریف تکنیکی‌مان را از تنهایی به‌یاد بیاوریم: رهایی از افکار سایر اذهان؛ زیرا دقیقاً همین واکنش نشان ندادن به هیاهوی تمدن است

"هنگامی‌که قدم می‌زنم همیشه به یاد آهستگی و صبری می‌افتم که در ساختار خاک جنگل وجود دارد؛ همچنین حوادث و همراهان زندگی‌ام را به‌یاد می‌آورم؛ به این ترتیب پیاده‌روی‌هایم پس از گذشت زمانی طولانی، به رویدادهای فرهنگی تبدیل می‌شوند."

"گلن گولدِ" پیانیست برای این چرخه فرمولی ریاضی پیشنهاد کرد و به یک روزنامه‌نگار گفت: "من همیشه فکر می‌کنم هر ساعتی که با دیگر انسان‌ها صرف می‌کنم، باید X ساعت هم تنها باشم. حالا این X چه عددی است، واقعاً نمی‌دانم... اما این نسبتی مهم است."

این روند، تکنولوژی‌هایی که به استقلال ما دست‌درازی کرده‌اند با دقت زیاد، ضعف‌هایی ریشه‌ای را در مغز ما طعمه قرار داده‌اند؛ درحالی‌که ما هنوز ساده‌لوحانه اعتقاد داریم آن‌ها فقط هدیه‌هایی سرگرم‌کننده‌اند که از طرف خدایان دوست‌داشتنی به ما ارزانی شده‌اند!

شما از آسیب‌پذیری در روان‌شناسی انسانی سوءاستفاده می‌کنید.

با ارسال پستی در صفحهٔ فیس‌بوکِ دوستتان یا لایک‌کردن آخرین عکس اینستاگرامش خوشحالی‌های کوچکی کسب می‌کنید؛ اما این‌ها نمی‌تواند خسارت بزرگی را جبران کند که در اثر سپری نکردن زمان در دنیای واقعی با همان دوست ایجاد می‌شود.

"گفت‌وگو درک را غنی می‌کند، اما تنهایی مدرسهٔ پرورش نبوغ است."

به‌طور منظم به مغزتان آرامشی را هدیه دهید که برای حمایت از یک زندگی شگفت‌انگیز بدان نیاز دارید. ارزش تنهایی

پاداش مثبت متناوب و انگیزهٔ جلب تأیید اجتماع.

طبق هشدارهای هریس، در بسیاری از موارد، این ویژگی‌های اعتیادآور در فناوری‌های جدید تصادفی نیست، بلکه به‌دقت طراحی و مهندسی شده است!

"راحتی" را با "مهم‌بودن" اشتباه نگیرید.

بلکه باید خوبی‌های این فناوری‌ها را استخراج کنیم و بدی‌های آن‌ها را کنار بگذاریم. ما به نگرشی نیاز داریم که یک بار دیگر، آرمان‌ها و ارزش‌هایمان را به فعالیت‌های روزانه‌مان بیفزاید و سلطهٔ هوی‌وهوس‌ها و مدل‌های کسب‌وکارهای بزرگ مستقر در سیلیکون‌ولی را کنار بزند.

اقتصاد توجه، شرکت‌هایی مانند گوگل را به‌سمت "مسابقهٔ کاهش استفاده از مغز" رانده است.

"فیلیپ موریس فقط ریه‌های شما را می‌خواست؛ اما اپ‌استور روح شما را می‌خواهد!"

ما به نگرشی نیاز داریم که هدف بلندمدت را به رضایت کوتاه‌مدت ترجیح دهد.

نمی‌توانیم منفعلانه عمل کنیم و به ابزارها، سرگرمی‌ها و حواس‌پرتی‌های آشفته و افسارگسیختهٔ عصر اینترنت اجازه دهیم چگونگی گذراندن وقت یا نحوهٔ احساساتمان را به ما دیکته کنند؛ بلکه باید خوبی‌های این فناوری‌ها را استخراج کنیم و بدی‌های آن‌ها را کنار بگذاریم. ما به نگرشی نیاز داریم که یک بار دیگر، آرمان‌ها و ارزش‌هایمان را به فعالیت‌های روزانه‌مان بیفزاید و سلطهٔ هوی‌وهوس‌ها و مدل‌های کسب‌وکارهای بزرگ مستقر در سیلیکون‌ولی را کنار بزند. ما به نگرشی نیاز داریم که فناوری‌های جدید را بپذیرد، اما نه به قیمت ازدست‌رفتن صفات انسانی؛

پاک‌سازی دیجیتال یکی از آن اقدامات جسورانه است. برای انجام‌دادن این فرایند لازم است به مدت سی روز از برخی فعالیت‌های آنلاین دوری کنید. در طول این دوره، از چرخهٔ استفادهٔ اعتیادآور بسیاری از ابزارهای دیجیتال خارج خواهید شد و فعالیت‌های غیردیجیتالی‌ای را کشف می‌کنید که رضایت بیشتری برای شما به ارمغان می‌آورند. به پیاده‌روی می‌روید، به‌صورت حضوری با دوستانتان صحبت می‌کنید، با جامعه تعامل می‌کنید، کتاب می‌خوانید و به ابرها خیره می‌شوید. مهم‌تر از همه، این پاک‌سازی به شما فضایی می‌دهد تا بفهمید چه کارهایی ارزش بیشتری برایتان دارد. در پایان سی روز، فقط تعداد کمی از فعالیت‌های آنلاینی را که به‌دقت انتخاب کرده‌اید و معتقدید مزایای بسیاری برای شما دارند برمی‌گردانید.

بعضی از این ویژگی‌های اعتیادآور اتفاقی به‌وجود می‌آیند (افراد کمی پیش‌بینی می‌کردند که پیام‌رسان‌ها بتوانند تا این حد توجه شما را جلب کنند)، درحالی‌که بسیاری از آن‌ها کاملاً هدفمندند (استفادهٔ وسواس‌گونه، پایهٔ بسیاری از طرح‌های کسب‌وکار این رسانه‌های اجتماعی بوده است)؛ اما منبع آن هرچه باشد، این جاذبهٔ مقاومت‌ناپذیر روی صفحه‌نمایش باعث می‌شود مردم احساس کنند اختیار انتخاب‌هایشان را به دست این شبکه‌ها سپرده‌اند؛ مشکلی که روزبه‌روز بیشتر و بیشتر می‌شود و مردم نیز به آن آگاه‌اند. البته هیچ‌کس عضو این سرویس‌ها نشده تا کنترل زندگی‌اش را ازدست بدهد.

"خستگی" اصطلاح رایجی بود که دربارهٔ زندگی دیجیتال مدرن زیاد شنیدم. البته نه به این معنی که تمام اپلیکیشن‌ها یا وب‌سایت‌ها به‌خودی‌خود بد هستند. نه! همان‌طور که بسیاری از مردم توضیح داده‌اند، مسئله تأثیر همه‌جانبهٔ زرق‌وبرق‌های بی‌فایده‌ای است که به‌شدت آن‌ها را جذب این ابزارها می‌کند و موجب تغییر خلق‌وخویشان می‌شود. در حقیقت، مشکل آن‌ها با این فعالیت هیجانی، به‌ندرت مربوط به جزئیات آن است؛ بلکه بیشتر به این واقعیت اشاره دارد که این مصرف به‌طرزی فزاینده خارج از کنترل آن‌هاست. تعداد کمی از کاربران می‌خواهند زمان زیادی را صرف اینترنت کنند، اما این ابزارها، روش‌هایی در اختیار دارند که سبب ایجاد "اعتیاد رفتاری" می‌شوند.

تمرین: هر هفته چیزی بسازید یا تعمیر کنید در اوایل این فصل، پیت آدنی مهندس سابق (مشهور به آقای پول‌دار سبیلو) را معرفی کردم که در سنین جوانی به استقلال مالی رسیده بود. اگر در آرشیو وبلاگ پیت جست‌وجو کنید، شاید در تاریخ آوریل سال ۲۰۱۲ با یادداشتی جالب روبه‌رو شوید که آزمایش‌های وی را دربارهٔ جوش‌دادن فلز شرح می‌دهد.