بریده‌هایی از کتاب سیره‌ی حکومتی امام مهدی (عج)

در حدیثی از امام صادق (ع) آمده: «ما زالَ مُذ خَلَقَ اللهُ آدَمَ دَولَةٌ للَّهِ وَ دَولَةٌ لِإِبلیسَ، فَأَینَ دَولَةُ اللهِ؟ أما هُوَ إلّاقائِمٌ واحِدٌ؛ هماره، از روزگار آفرینش آدم، دولتی از آنِ خدا و دولتی از آنِ ابلیس بوده است. پس دولت خداوند کجاست؟! آن نیست، جز (دولت) یگانه قائم (آل محمّد).»

«لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْکتابَ وَ الْمِیزانَ لِیقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ؛

علم، بیست و هفت حرف است و همهٔ آنچه پیامبران آورده‌اند، دو حرف است و مردم تاکنون، جز دو حرف را نشناخته‌اند. چون قائم قیام کند، بیست و پنج حرف دیگر را بیرون می‌آورد و میان مردم، منتشر می‌کند و دو حرف (قبلی) را هم به آنها ضمیمه می‌کند تا همه بیست و هفت حرف را منتشر سازد.»

در حدیثی از امام صادق (ع) در تبیین آیهٔ: «اعْلَمُوا أَنَّ اللهَ یحْی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها؛ بدانید که خدا زمین را پس از مرگش زنده می‌کند» آمده است: «أی یحییهَا اللهُ بِعَدلِ القائِمِ عِندَ ظُهورِهِ، بَعدَ مَوتِها بِجَورِ أئِمَّةِ الضَّلالِ؛ پس از آنکه زمین به سبب ستم پیشوایان گمراهی می‌میرد، خداوند، آن را با عدالت قائم به گاه ظهورش، زنده می‌کند.»

در حدیثی نبوی آمده است: «أیهَا النّاسُ! قَطَعَ عَنکم مُدَّةُ الجَبّارینَ، وَ وَلِی الأَمرَ خَیرُ امَّةِ مُحَمَّدٍ فَالحَقوا بِمَکةَ، فَیخرُجُ النُّجَباءُ مِن مِصرَ، وَالأَبدالُ مِنَ الشّامِ، وَ عَصائِبُ العِراقِ، رُهبانٌ بِاللَّیلِ لُیوثُ بِالنَّهارِ، کأَنَّ قُلوبَهُم زُبَرُ الحَدیدِ، فَیبایعونَهُ بَینَ الرُّکنِ وَالمَقامِ، قالَ عِمرانُ بنُ الحُصَینِ: یا رَسولَ اللهِ! صِف لَنا هذَا الرَّجُلَ. قالَ (ص): هُوَ رَجُلٌ مِن وُلدِ الحُسَینِ، کأَنَّهُ مِن رِجالِ شَنوءَةَ، عَلَیهِ عَباءَتانِ قَطَوانِیتانِ، اسْمُهُ اسْمی، فَعِندَ ذلِک تَفرَخُ الطُّیورُ فی أوکارِها، وَالحیتانُ فی بِحارِها، وَ تَمُدُّ الأَنهارُ، وَ تَفیضُ العُیونُ، وَ تُنبِتُ الأَرضُ ضِعفَ اکلِها، ثُمَّ یسیرُ مُقَدِّمَتُهُ جَبرَئیلُ، وَ ساقیهِ إسرافیلُ، فَیملَأُ الأَرضَ عَدلًا وَ قِسطاً کما مُلِئَت جَوراً وظُلماً؛

در حدیثی که به سند معتبر از امام صادق (ع) نقل شده، آمده است: «ما یکونُ هذَا الأَمرُ حَتّی لا یبقی صِنفٌ مِنَ النّاسِ إلّاوَ قَد وُلّوا عَلَی النّاسِ، حَتّی لا یقولَ قائِلٌ: إنّا لَو وُلّینا لَعَدَلنا، ثُمَّ یقومُ القائِمُ بِالحَقِّ وَالعَدلِ؛

بر این اساس، پایگاه اصلی حکومت اسلامی، فراتر از بیعت و رأی مردم است و حکومت مهدوی، مانند حکومت نبوی و علوی، حکومت بر دل‌هاست

این حدیث متواتر، بازگو کنندهٔ اصلی‌ترین سیاست‌های امام مهدی (عج) است: «یملَأُ الأَرضَ قِسطاً وَ عَدلًا کما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً؛

در حدیثی از امام صادق (ع) در تبیین آیهٔ: «اعْلَمُوا أَنَّ اللهَ یحْی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها؛

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های جامعه مهدوی، پیشرفت اعجازگونهٔ اقتصادی است؛ پیشرفتی که نه تنها با پیشرفت معنوی منافات ندارد، بلکه در رشد و تکامل معنوی سهیم خواهد بود. بدین سان، جامعه بشری برای نخستین بار، در دوران حکومت مهدی (عج)، در اوج کمالات معنوی، بالاترین مراتب رفاه مادّی را نیز، تجربه خواهند کرد.

معارف عمیق و گستردهٔ قرآن، ویژهٔ پیامبر (ص) است و او، این معارف را به امام علی (ع) تعلیم فرموده و این میراث علمی در خاندان او تا قیامت، باقی است.

«هلِ الدِّینُ إلّا الحُبُّ؟! إنَّ اللهَ عزّ و جلّ یقولُ: «قُلْ إِنْ کنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِی یحْبِبْکمُ الله؛و آیا دین، جز محبّت است؟! خداوند عزّ و جلّ می‌فرمایند: «بگو: اگر خدا را دوست می‌دارید، از من پیروی کنید تا خداوند، دوستتان بدارد.»