بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

وظیفهٔ ما این است که نسبت به شریک زندگی‌مان به خاطر کاستی‌هایش احساس نفرت نداشته باشیم. بلکه باید مشتاقانه و رئوفانه به رفع آن کاستی‌ها کمک کنیم.

ما به این دلیل با شریک زندگی خود مشکل پیدا می‌کنیم که یاد گرفته‌ایم به آن دسته از ویژگی‌هایش که عکس ویژگی‌های والدمان است واکنشی تنبیهی نشان دهیم.

در ابتدا، بودن با کسی که فاقد ویژگی‌هایی است که نسبت به آنها حساسیت داریم، برایمان آرامش‌بخش است. اما بعد از مدتی شریک‌مان را دقیقاً به‌خاطر همان ویژگی‌هایی که به امر غریزه‌مان دنبال‌شان بودیم به باد انتقاد می‌گیریم. تعجبی هم ندارد، چراکه (در کودکی) از اهل فن یاد گرفته‌ایم که چطور این‌گونه افراد را سرکوب کنیم.

همیشه یک واکنش بالغانهٔ صحیح ـ عاری از اضطراب و آسیب‌پذیری ـ وجود دارد که می‌توانیم از آن استفاده کنیم و نتیجه را به کل تغییر دهیم.

حتا در یک رابطهٔ بسیار موفق هم از شخص انتظار چندانی نمی‌رود که حرف دل معشوق خود را بدون اینکه آن را به زبان بیاورد بفهمد. وقتی معشوق‌مان حدس اشتباهی درباره‌مان می‌زند نباید کفری شویم. به جای بستن دهان و اخم و قهر کردن، باید جرأت داشته باشیم که منظورمان را توضیح بدهیم؛ باید جرأ داشته باشیم که با آرامش به او درس بدهیم.

اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد.

اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد. رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند.

غریزهٔ تکامل غریزهٔ خوبی است، اما اگر به‌تنهایی ملاک انتخاب معشوق قرار گیرد، منشأ اصلی مصائب می‌شود.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود.

تلویحاً باور داریم که یک عاشق واقعی، که واقعاً لایق محبت ماست، باید بتواند خواستهٔ ما را از پشت شیشهٔ حمام، از روی پوشش بیرونی‌مان، و در اعماق وجود سوخته و آزرده‌مان بخواند.

قهر یکی از موهبت‌های ناجور عشق است. همین باور نهادینه و بی‌امان ما که یک عاشق واقعی باید سریع همه‌چیز ما را بفهمد باعث می‌شود مثلاً بعد از یک مهمانی شبانه، که در آن همسرمان ناخواسته موجب رنجش‌مان شده، در مسیر برگشت به خانه در ماشین ساکت بنشینیم، و وقتی از ما می‌پرسد چه اتفاقی افتاده فقط بگوییم «چیزی نیست».

یک عاشق واقعی می‌تواند و باید بدون نیاز به هیچ صحبتی ما را درک کند و باید تنها از طریق شمّ و احساس خود تنهایی‌ها، سردرگمی‌ها، و کُنه شخصیت ما را تأیید کند. این حالت بسیار رقت‌انگیز و در بلندمدت منشأ یک مشکل بزرگ است

از فرد مقابل‌مان می‌خواهیم به ما آموزش دهد اما این موضوع را در نظر نمی‌گیریم که شاید شاگرد علاقمندی نباشیم.

گاهی به این نتیجه می‌رسیم که واقعاً دلمان نمی‌خواهد آموزش ببینیم، نمی‌خواهیم تغییر کنیم، و تغییر برایمان دردناک است. بنابراین، علی‌رغم اینکه جذب نقطهٔ قوت فرد مقابل می‌شویم، لزوماً نمی‌پذیریم که باید ضعف وجودی خودمان را که منشاء آن کشش بوده بوده اصلاح کنیم

غریزه را نمی‌توانیم به‌راحتی نادیده بگیریم یا ریشه‌کن کنیم، اما می‌توانیم روی آن کار کنیم تا به بلوغ برسد.

رویکرد ما به عشق در بزرگسالی، تا حد زیادی تحت تأثیر تجربهٔ ما از عشق در کودکی است.

ممکن است غصه‌هایی داشته باشیم که هیچ‌کس دیگری ندارد، یا سلایق و علایقی داشته باشیم که دیگران هیچ حسی به آنها ندارند. بنابراین به احتمال زیاد شدیداً جذب کسانی می‌شویم که ویژگی‌های بخصوص ما را درک می‌کنند. به آنها عشق می‌ورزیم زیرا می‌توانند خصلت‌های نامعمول، حساس، و بخصوص‌مان را تأیید کنند. این افراد، درست عکسِ لشکر افراد بی‌احساس، حس ما را ”می‌فهمند“.

در شخصیت‌مان طیفی از کاستی‌های فیزیکی و روانی داریم. شاید فاقد ویژگی‌هایی همچون متانت، خوش‌ذوقی، مهارت، ذکاوت، قدرت یا حساسیت باشیم. انگار در نقطه‌ای از وجود خود نقصی را کشف کرده‌ایم و هرگاه نزدیک فردی می‌شویم که ویژگی مکمل ما را دارد مجذوب او می‌شویم و سعی می‌کنیم از طریق عشق نقص‌مان را رفع و خودمان را کامل کنیم.

مدام به این فکر می‌کنیم که اگر دقت کرده بودیم و درست تصمیم گرفته بودیم، حال و روزمان بهتر از این می‌بود. اما کی‌یر کگارد قاطعانه با این باور خام مخالف است. ما باید با خوشحالی بپذیریم که در بدو امر نیز هیچ انتخاب مطلوبی مقابل خود نداشتیم. نه اینکه نفرین شده باشیم، این حقیقت تلخ در زندگی همه هست.

اساساً بخشی از فرایند بلوغ رسیدن به این باور است که اگر مسائل‌مان را از طریق ابزار پیچیده و درهم‌برهم کلام با دیگران در میان نگذاریم، نباید از آنها انتظار داشته باشیم ذهن ما را بخوانند