بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

ما تنها به یک دلیل می‌توانیم دست به انتخاب بزنیم: امید زیادی داریم که انتخاب‌مان درست خواهد بود. ما متقاعد شده‌ایم که یک انتخاب بالقوه درست و تعداد زیادی انتخاب خیلی بد وجود دارد. برای همین است که بسیار محتاط، سخت‌پسند، و نگران هستیم.

در حالت عادی ممکن است رابطهٔ ما بد به نظر برسد در حالی که داریم کارمان را درست انجام می‌دهیم. این دیدگاه سودمند را می‌توانیم وارد رابطه‌مان کنیم، زیرا یار ما هم مثل خودمان بی‌نقص نیست. اما از طرفی او هم به روش خاص خودش (که گاهی خیلی دور از انتظار ماست) ”به قدر کافی خوب“ است.

هدف واقعی این نیست که از هر جهت والدین ایده‌آلی باشید، فقط باید ”به قدر کافی خوب“ باشید. یک کودک به والدین مطلقاً خوب نیاز ندارد، بلکه به والدینی معمولی، دارای عیب و نقص، ولی خوش‌قلب نیاز دارد، پدر و مادری که اشتباه می‌کنند، افسوس می‌خورند، نگران می‌شوند، عصبانی می‌شوند، و بعد عذرخواهی می‌کنند. پدر و مادری که علی‌رغم داشتن نیازهای دیگری که گاهی بیشترین ارجحیت را دارند، همچنان فرزندشان را دوست دارند، با او مهربانند، و بسیاری از نیازهای او را برآورده می‌کنند. این والدین ”به قدر کافی خوب“ هستند

وقتی از دریچهٔ تخیّلْ دیگران را می‌بینیم، به آرمان واقعی عشق خیانت نکرده‌ایم، بلکه داریم در مسیر عشق تلو تلو می‌خوریم تا به گوهر آن دست یابیم.

تمرین تخیّل کلید یافتن عشق است. عشق تقریباً در همین خلاصه می‌شود، چراکه خود ما را هم برای اینکه دیگران بتوانند در بلندمدت تحمل‌مان کنند و خطاهایمان را ببخشند عاقبت باید با عینک تخیّل ببینند. وقتی از دریچهٔ تخیّلْ دیگران را می‌بینیم، به آرمان واقعی عشق خیانت نکرده‌ایم، بلکه داریم در مسیر عشق تلو تلو می‌خوریم تا به گوهر آن دست یابیم.

تخیّل به معنی توجه به خصوصیات کمتر مشهود است. ما به ظاهر نگاه می‌کنیم و تعجب می‌کنیم که این آدم ممکن است چه خصوصیت جذابی داشته باشد. ممکن است فردی به‌ظاهر خشک و مقرراتی باشد، اما بعداً روحیهٔ بازیگوش و هیجانی او هم نمایان شود. ممکن است کمرو و بی‌سر و زبان به نظر بیاید، اما در جمع آشنایانش خیلی هم شوخ‌طبع باشد. ممکن است بینی‌اش قدری انحراف داشته باشد، اما چشم‌هایش بسیار مهربان و لب‌هایش به طور شگفت‌انگیزی دلربا باشند. شاید شغلش چندان تحسین‌برانگیز نباشد، اما علایق متنوعی دارد و بهترین همراه برای چرخ زدن در بازار عتیقه باشد. با کمک تخیّل رفته‌رفته متوجه محاسن پنهانی می‌شویم که در نگاه اول دیده نمی‌شوند

وقتی قوّهٔ تخیّل ما از کار می‌افتد، دیگران را بر مبنای ظاهرشان قضاوت می‌کنیم. با یک فرد نازنین و دلپذیری دیدار می‌کنیم، اما بینی‌اش بزرگ است. پس نه. یا مهندس است و مهندس‌ها آدم‌های چشم‌وگوش‌بسته‌ای هستند. این هم نه. پولدار است، اما پولدارها افاده‌ای و ازخودراضی هستند. یک نه دیگر. شاید موهای سرش کم‌پشت است و آدم‌های تاس مطلوب ما نیستند. نه. یا دست‌هاش زمخت است؛ نه. وقتی نگاه‌مان فاقد تخیّل است، خیلی از گزینه‌ها را بلافاصله از لیست خط می‌زنیم.

گزینه‌های ما برای انتخاب زمانی بیشتر می‌شود که علاوه بر پذیرش عیب‌های خود نگاهی دوباره، این‌بار با خیال‌پردازی بیشتر، به فهرست بلندبالای عیب‌های دیگران بیندازیم؛ این نوع نگاه را ما در حین بزرگ شدن با بی‌رحمی قربانی می‌کنیم.

خودبیزاری مفرط یکی از دشمنان بزرگ رابطه است، همین‌طور است عشق مفرط به خود

غالباً کژرفتاری‌های ما پشت پرده‌ای از سکوت پنهان می‌شود و کمتر کسی برایش مهم است که ما را از این سنخ رفتارهای ناسازگار مطلع سازد.

تا آن زمان باید تلاش کنیم تا حدّ امکان با تنهایی طولانی‌مدت کنار بیاییم. تنها در این صورت است که می‌توانیم فرد مقابل‌مان را بر اساس شایستگی‌های فردیش انتخاب کنیم.

تنها زمانی می‌توان گفت مردم به دلایل درستی تصمیم به ازدواج می‌گیرند که مطمئن شویم تجرّد به همان اندازهٔ تأهل امن، پرشور، و رضایت‌بخش است.

پیش‌شرط رضایت از زندگی مشترک رضایت از تجرّد است. وقتی تنهایی برایمان غیرقابل‌تحمل باشد، نمی‌توانیم عاقلانه تصمیم بگیریم. برای اینکه بتوانیم رابطهٔ خوبی بسازیم، باید احتمال سال‌ها تنهایی را بپذیریم، وگرنه به جای اینکه عاشق فردی باشیم که ما را از تنهایی درآورده، پیش از هر چیز مشتاق فرار از تجرّد هستیم.

هر صبح، پیش از بیرون زدن از منزل، رسماً به خود بگوییم که انسان یک موجود احمق، کودن، هالو و ابله است که خیلی کم پیش می‌آید بتواند بیش از پانزده دقیقه شاد و خرسند باشد.

با یادآوری نمونه‌هایی از رفتارهای بد اما آرام‌بخشی که در آینده و بعد از شکل‌گیری رابطه از دو طرف سر خواهد زد به خودمان اعتمادبه‌نفس بدهیم و به این طریق بگذاریم عشق مسیر خود را طی کند.

او یک موجود معمولی است با همان اضطراب‌ها، کاستی‌ها، و نقطه‌ضعف‌هایی که در خودمان سراغ داریم. حالا با اطمینان کامل می‌دانیم که در قرار عاشقانه یک موجود غم‌انگیز با یک موجود غم‌انگیز دیگر به توافق می‌رسند که رابطه‌ای را شروع کنند که به مرور زمان و در بسیاری از موارد از آن به عنوان اشتباه فجیع یاد خواهند کرد

به این خاطر در گرفتن شماره یا گذاشتن قرار تردید داریم که احساس می‌کنیم در پیشگاه یک موجود والامقامی هستیم که عاری از نقص‌های معمول است و کلید خوشبختی ما در دستان مبارک اوست. برای همین تعجبی ندارد که در مقابل او خجالت بکشیم یا دچار لکنت شویم. واکنش عاقلانه‌تر این است که به خاطر بیاوریم که این اسوهٔ زیبایی و کمال، پس از مدتی، باطن پیچیدهٔ خود را بروز خواهد داد و در مواقعی با رفتارهای نومیدکننده و دیوانه‌وارش مایهٔ غم و غصه‌مان خواهد شد. این واقعیت تلخ به ما کمک می‌کند که موقع صحبت با او آسوده باشیم

وقتی بپذیریم که شکست خوردن کاملاً طبیعی است و برای هر کسی پیش می‌آید، راحت‌تر با مسائل کنار می‌آییم.

وقتی یاد بگیریم خودمان را یک انسان با مجموعه‌ای از رفتارهای احمقانه ببینیم، دیگر برایمان چندان مهم نیست که یک بار دیگر هم مرتکب حماقت شویم.

رفتارهای احمقانه از ما سر می‌زند، در گذشته هم سر زده، و در آینده نیز سر خواهد زد. ــ هیچ ایرادی هم ندارد.