بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند. آموزش و یادگیری نشانهٔ وانهادن عشق نیست، بلکه شالوده‌ای است که بر اساس آن می‌توانیم به عاشقان بهتر، و در معنای وسیع‌تر، به انسان‌های بهتری تبدیل شویم.

اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد.

اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم. غرضْ ترکِ غریزه نیست؛ بلکه استفادهٔ بهتر از آن است.

برای رفع دلبستگی راهش این نیست که به خودمان بگوییم این فرد را دوست ندارم یا سعی کنیم میزان علاقهٔ خود به او را فراموش کنیم. راهش این است که با جدیّت و دقت به دنبال منشأ این علاقه بگردیم، و سپس دریابیم که افراد دیگری نیز با همین ویژگی‌های موردستایش ما هستند که این موانع فعلی برای برقراری یک رابطهٔ رضایت‌بخش را هم ندارند.

یک رابطهٔ شکوفا باید عرصه‌گاهی باشد که در آن دلسوزانه یاد می‌دهیم و مشتاقانه یاد می‌گیریم. اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد. رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند. آموزش و یادگیری نشانهٔ وانهادن عشق نیست، بلکه شالوده‌ای است که بر اساس آن می‌توانیم به عاشقان بهتر، و در معنای وسیع‌تر، به انسان‌های بهتری تبدیل شویم.

انتظار نداشتیم شریک زندگی‌مان را دوست داشته باشیم، و در بهترین حالت تنها امیدوار بودیم بتوانیم او را تحمل کنیم

خاستگاه برداشت احساساتی از عشق معمولاً والدینی هستند که وجوه منفی فرزندان‌شان را جایز نمی‌شمردند. زمانی در گذشته، کودک برای اینکه سزاوار محبت باشد، می‌بایست بی‌نقص رفتار می‌کرد. بدقلقی، عادت‌های بد، و افکار ناخوشایند باید سرکوب می‌شد. در نتیجه، کودک به ظاهر ”خوب“، اما در باطن تنها و سرافکنده بار می‌آمد. ما نیازی داریم به سوی یک الگوی انسانی‌تر و معقول‌تری از عشق چندوجهی حرکت کنیم؛ عشقی که کاستی‌ها و تضادها را مجاز بداند و بپذیرد که ما می‌توانیم علی‌رغم داشتن عیب و ایراد خودمان را دوست بداریم، و علی‌رغم دیدن عیب و ایراد در دیگران، عاشق‌شان باشیم.

رویکرد ما به عشق در بزرگسالی، تا حد زیادی تحت تأثیر تجربهٔ ما از عشق در کودکی است.

شاید بسیاری از گزینه‌های خوبی را که به ظاهر عالی به نظر می‌آیند رد کنیم و در توضیح کاستی‌های آنها تنها بتوانیم آرام و زیر لب بگوییم، «مناسب من نیست». در مقابل، ممکن است به دلایلی کاملاً فرای اختیار آگاهانه‌مان شدیداً جذب گزینه‌های دیگری شویم که چندان مناسب ما نیستند. ما بی‌نهایت و به طرز جالبی مشکل‌پسند هستیم.

تنها زمانی می‌توان گفت مردم به دلایل درستی تصمیم به ازدواج می‌گیرند که مطمئن شویم تجرّد به همان اندازهٔ تأهل امن، پرشور، و رضایت‌بخش است.

یکی از مهم‌ترین اصول انتخاب معقولانهٔ شریک زندگی این است که در انتخاب‌مان شتاب‌زده نباشیم. پیش‌شرط رضایت از زندگی مشترک رضایت از تجرّد است.

رفتارهای احمقانه از ما سر می‌زند، در گذشته هم سر زده، و در آینده نیز سر خواهد زد. ــ هیچ ایرادی هم ندارد. انتخاب دیگری برای بشر باقی نمی‌ماند.

کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است

فقط بدرفتاری نیست که به دیگران آسیب می‌زند. با مهربانی هم می‌توانیم خیلی راحت ـ و احتمالاً با شدت بیشتر ـ به دیگری لطمه بزنیم و عمر او را در وصلتی است که از ابتدا می‌دانستیم به آن تعهدی نداریم تلف کنیم.

باید یاد بگیریم خودمان را تحمل کنیم، نه اینکه اعتقاد پیدا کنیم خیلی خاص هستیم، بلکه با واقع‌بینی بپذیریم که هر فردی در عین حال هم خوب است و هم کمی حال‌به‌هم‌زن

اگر بخواهیم با ملاحظه بگوییم، ما کمی ضعیف، کمی فریبکار، و کمی ابله‌ایم. ولی همه همین‌طورند. ما از نفر بغلی‌مان ابله‌تر و سرکش‌تر نیستیم.

عشق احساساتی می‌گوید ما فقط زمانی می‌توانیم عاشق خودمان باشیم که هیچ عیب و ایرادی نداشته باشیم، و تنها زمانی می‌توانیم عاشق فرد دیگری شویم که او کاملاً بی‌نقص باشد. و این در حالی است که همهٔ ما سرشار از ایرادیم.

رای تخفیف خودبیزاری لازم نیست خودمان را بالا ببریم (به خودمان بگوییم که چقدر خوبیم). باید یاد بگیریم خودمان را تحمل کنیم، نه اینکه اعتقاد پیدا کنیم خیلی خاص هستیم، بلکه با واقع‌بینی بپذیریم که هر فردی در عین حال هم خوب است و هم کمی حال‌به‌هم‌زن.

مواجهه با افراد کژرفتار بهترین فرصت را در اختیار ما می‌گذارد تا از الگوی کودک وارد الگوی بالغ شویم. چیزی که ممکن است روابط ما را خراب کند، مثلاً این نیست که جذب فردی زودجوش، سردمزاج، یا فوق‌العاده پرمشغله شده‌ایم. بلکه مشکل این است که ما هنوز به این مسائل همان‌طوری واکنش می‌دهیم که در گذشته‌های دور و در اولین مواجههٔ کودکی‌مان با آنها برخورد می‌کردیم. همیشه یک واکنش بالغانهٔ صحیح ـ عاری از اضطراب و آسیب‌پذیری ـ وجود دارد که می‌توانیم از آن استفاده کنیم و نتیجه را به کل تغییر دهیم.

اساساً بخشی از فرایند بلوغ رسیدن به این باور است که اگر مسائل‌مان را از طریق ابزار پیچیده و درهم‌برهم کلام با دیگران در میان نگذاریم، نباید از آنها انتظار داشته باشیم ذهن ما را بخوانند. حتا از باهوش‌ترین و بااحساس‌ترین عاشق هم نمی‌توان انتظار داشت بدون شنیدن قرائن فراوانی از امیال و اهداف ما در قالب واژگان روشن و رسا متوجه منظورمان بشود