بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

منشأ اصلی این کمبود اعتمادبه‌نفس در اغواگری تصور غلطی است که ما از میزان منزلت یک انسان عادی داریم. خیال می‌کنیم، از یک سن خاصی به بعد، می‌توانیم مورد تمسخر قرار نگیریم. دیگر اطمینان داریم که می‌توانیم بدون اینکه هر از گاهی مضحکهٔ این و آن شویم، عشق زندگی‌مان را پیدا کنیم و در کنار هم زندگی کنیم.

راه بالا بردن اعتمادبه‌نفس این نیست که مدام در پی حفظ آبرو و منزلت‌مان باشیم؛ راهش این است که با این حقیقت انکارناپذیر کنار بیاییم که بشر ذاتاً موجود مضحکی است.

ما در برابر کسی که دیگر عاشقش نیستیم اخلاقاً موظفیم که تمام امیدهایش را از بین ببریم و بگذاریم از ما متنفر شود، و مطمئن باشیم که تاب خشم او را خواهیم داشت. مهربانی واقعی همین است.

یکی از نشانه‌های بلوغ صحیح تشخیص تفاوت بین خوب به نظر رسیدن و خوب بودن است. برای خوب بودن گاهی لازم است رفتارهایی در قبال معشوق‌مان بکنیم که برای مقطعی خشمگین یا حتا شوکه‌اش کند. کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است.

فقط بدرفتاری نیست که به دیگران آسیب می‌زند. با مهربانی هم می‌توانیم خیلی راحت ـ و احتمالاً با شدت بیشتر ـ به دیگری لطمه بزنیم و عمر او را در وصلتی است که از ابتدا می‌دانستیم به آن تعهدی نداریم تلف کنیم.

حس می‌کنیم هیچ‌گاه به هیچ قیمتی نباید حامل خبر بدی باشیم و تلاش می‌کنیم تنها مایهٔ شادی باشیم. درحالی‌که در قلمرو عشق مخفی کردن اخبار بدِ مربوط به آینده موجب نابودی زندگی می‌شود.

طاقت ناراحت کردن کسی را نداریم. فکر رنجاندن دیگری، حتا با دلایل کاملاً منطقی، برایمان شدیداً عذاب‌آور است.

چرا برخی از ما تا این حد از رنجاندن کسی می‌ترسیم و این درجه از شکنندگی غیرمحتمل را برای طرف مقابل‌مان متصور شویم. البته که طبیعی است برای مدتی غمگین یا خشمگین شود، اما در نهایت، به احتمال خیلی زیاد، از این حالت درمی‌آید.

یکی از موانع بزرگِ خیلی از ما در داشتن یک رابطهٔ خوب ناتوانی در ترک فردی است که علی‌رغم نداشتن رضایت و خوشبختی با او عمیقاً به او متعهدیم. آرزوی فرار از این وضعیت را داریم اما دل‌مان نمی‌آید رابطه را قطع کنیم.

برای رفع دلبستگی راهش این نیست که به خودمان بگوییم این فرد را دوست ندارم یا سعی کنیم میزان علاقهٔ خود به او را فراموش کنیم. راهش این است که با جدیّت و دقت به دنبال منشأ این علاقه بگردیم، و سپس دریابیم که افراد دیگری نیز با همین ویژگی‌های موردستایش ما هستند که این موانع فعلی برای برقراری یک رابطهٔ رضایت‌بخش را هم ندارند. با ژرف‌کاوی در ویژگی‌های موردپسندمان در آن فرد خاص پی می‌بریم که می‌توانیم عاشق افراد دیگری هم بشویم؛ بله متناقض‌نماست، اما رهایی‌بخش است.

حالا دیگر بزرگ شده‌ایم و توانایی این را داریم که به‌خوبی از عهدهٔ مشکلات‌مان برآییم.

با واقع‌بینی بپذیریم که هر فردی در عین حال هم خوب است و هم کمی حال‌به‌هم‌زن.

او آنقدر قوی هست که اعتراف می‌کند آسیب‌پذیر است. اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف. باید دیدگاه‌مان نسبت به خود را اصلاح کنیم و خودمان را کم‌وبیش فردی قابل‌اتکا برای نیاز دیگران ببینیم.

ما هنوز کاملاً بالغ نشده‌ایم، برای همین کسی را که از ما چیزی طلب می‌کند پریشان‌خاطر می‌خوانیم و هدف مناسب برای تمسخر تصور می‌کنیم. به محض اینکه ببینیم کسی دارد به ما متکی می‌شود یکّه می‌خوریم. بدگمان می‌شویم که کسی که در این حدّ به ما محتاج است که برای یک خوش‌گذرانی آخر هفته یا یک غروب میان هفته وابسته به ماست حتماً بیمار است

اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف.

او می‌داند که ما دقیقاً همان کسی نیستیم که ادعا می‌کنیم، اما این را هم می‌داند که آدم بدی هم نیستیم. واقعیت هم همین است. بنابراین واقعیت این است که او ساده‌لوح نیست، این ماییم که او را ساده‌لوحی فرض می‌کنیم. او می‌داند که هر کسی جنبه‌های تاریک هم دارد. او با جنبه‌های تاریک خودش کنار آمده و از ما می‌خواهد که با جنبه‌های تاریک خودمان کنار بیاییم. او، پیش از ما، به این درک رسیده که خودش و ما هر دو لایق عشقیم.

برای اینکه شایستهٔ عشق باشیم، الزاماً ناچار به دروغ گفتن نیستیم.

باید یاد بگیریم با کاستن بدبینی نسبت به خودْ خود واقعی‌مان را به دیگران نشان دهیم.

تلاش مضاعفی می‌کنم تا خود واقعی‌ام را کمتر نشان بدهم و چون در هر شرایطی بخش بزرگی از وجودم دیده نمی‌شود، علی‌رغم وجود عشق، احساس تنهایی می‌کنم.

در عشق دوطرفه، معمولاً طرف مقابل‌مان را بابت دو چیز ملامت می‌کنیم. اول اینکه، او را به خاطر خارق‌العاده دانستن ما ساده‌لوح می‌شماریم و می‌گوییم تنها به این خاطر من را دوست دارد که آدم‌شناس نیست، زودباور است، و راحت خام می‌شود