بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

ما نیازی داریم به سوی یک الگوی انسانی‌تر و معقول‌تری از عشق چندوجهی حرکت کنیم؛ عشقی که کاستی‌ها و تضادها را مجاز بداند و بپذیرد که ما می‌توانیم علی‌رغم داشتن عیب و ایراد خودمان را دوست بداریم، و علی‌رغم دیدن عیب و ایراد در دیگران، عاشق‌شان باشیم.

با واقع‌بینی بپذیریم که هر فردی در عین حال هم خوب است و هم کمی حال‌به‌هم‌زن.

اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف.

نمی‌خواهیم تغییر کنیم، و تغییر برایمان دردناک است. بنابراین، علی‌رغم اینکه جذب نقطهٔ قوت فرد مقابل می‌شویم، لزوماً نمی‌پذیریم که باید ضعف وجودی خودمان را که منشاء آن کشش بوده بوده اصلاح کنیم. در واقع، از فرد مقابل‌مان می‌خواهیم به ما آموزش دهد اما این موضوع را در نظر نمی‌گیریم که شاید شاگرد علاقمندی نباشیم. از دور مجذوب آن آموزه‌ها می‌شویم، اما وقتی نزدیک‌تر می‌شویم در مقابل‌شان مقاومت می‌کنیم.

اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم. غرضْ ترکِ غریزه نیست؛ بلکه استفادهٔ بهتر از آن است.

چرا عاشق افراد بخصوصی می‌شویم برایمان وسوسه‌انگیز که گرایش غریزی‌مان به یک فرد بخصوص را برگرفته از احساسات نامعلوم و مبهم بدانیم. ما برای این حس از برچسبِ ـ بسیار گویایِ ـ ”رمانتیک“ استفاده می‌کنیم تا احساسات‌مان را تجزیه و تحلیل نکنیم و با بُهت و بی‌قیدی خود را تسلیم محض اوامر آنها کنیم.

باور ما به غریزه، احتمال خوشبختی‌مان را تضمین نمی‌کند.

یکی از نشانه‌های بلوغ صحیح تشخیص تفاوت بین خوب به نظر رسیدن و خوب بودن است. برای خوب بودن گاهی لازم است رفتارهایی در قبال معشوق‌مان بکنیم که برای مقطعی خشمگین یا حتا شوکه‌اش کند. کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است.

نباید زیاد خام حدس‌های دلربا و شانسی اولیه‌مان در مورد احساسات شریک‌مان شویم. حتا در یک رابطهٔ بسیار موفق هم از شخص انتظار چندانی نمی‌رود که حرف دل معشوق خود را بدون اینکه آن را به زبان بیاورد بفهمد. وقتی معشوق‌مان حدس اشتباهی درباره‌مان می‌زند نباید کفری شویم. به جای بستن دهان و اخم و قهر کردن، باید جرأت داشته باشیم که منظورمان را توضیح بدهیم؛ باید جرأ داشته باشیم که با آرامش به او درس بدهیم.

نیمی از جمعیت ثروتمند جهان مبتلا به چاقی و مرض چربی، قند، و فشار خون هستند. هیچ‌کدام از ما ذاتاً مجهز به قوهٔ تشخیص خوب از بد نیستیم. غریزه را نمی‌توانیم به‌راحتی نادیده بگیریم یا ریشه‌کن کنیم، اما می‌توانیم روی آن کار کنیم تا به بلوغ برسد. ما همواره بردهٔ غرایزمان هستیم، اما می‌توانیم یاد بگیریم شوق‌مان را مؤثرانه‌تر مدیریت کنیم. با این کار، شانس‌مان را برای یافتن کسی که بتوانیم برای مدت طولانی عاشقش باشیم فوق‌العاده افزایش می‌دهیم.

قهر در روانشناسی عشق پدیدهٔ بسیار مهمی است و اهمیت آن در این است که ما با هر کسی قهر نمی‌کنیم و قهرهایمان را برای کسی نگه می‌داریم که باور داریم باید ما را درک کنند اما در شرایط خاصی درک‌مان نمی‌کند.

این جور مسائل را نه در مدرسه، نه در دانشگاه، و نه در محیط کار به ما آموزش نمی‌دهند. بسیاری از ما درگیر زندگی می‌شویم بدون آنکه اصلاً بفهمیم در پسِ ذهن‌مان چه می‌گذرد.

عشقِ اساساً ناکامل اما خالصانه نسبت به یک فرد ایراددار دیگر و تشکیل یک زندگی مشترک که ناگزیر پر از گرفتاری اما ارزشمند خواهد بود.

هر رابطه‌ای همواره کاستی‌هایی دارد.

مدام به این فکر می‌کنیم که اگر دقت کرده بودیم و درست تصمیم گرفته بودیم، حال و روزمان بهتر از این می‌بود. اما کی‌یر کگارد قاطعانه با این باور خام مخالف است. ما باید با خوشحالی بپذیریم که در بدو امر نیز هیچ انتخاب مطلوبی مقابل خود نداشتیم. نه اینکه نفرین شده باشیم، این حقیقت تلخ در زندگی همه هست.

مهارت واقعی همیشه این نیست که سعی کنیم بهترین انتخاب‌ها را داشته باشیم، بلکه این است که با انتخاب‌های بد خود، که دست خودمان نبوده، کنار بیاییم.

هر انتخابی که بکنیم تا حدی اشتباه خواهد بود، پس نباید زیادی نگران انتخاب‌هایمان باشیم.

ازدواج کنی پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی باز هم پیشمان می‌شوی؛ ازدواج کنی یا نکنی، در هر حال پیشمان می‌شوی. به مسخره بودن دنیا بخندی، پیشمان می‌شوی؛ به حالش گریه کنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ به مسخره بودن دنیال بخندی یا به حالش گریه کنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. طالب زن بشوی، پیشمان می‌شوی؛ طالب زن نشوی، باز هم پیشمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا دار نزنی، در هر حال پیشمان می‌شوی؛ چه خودت را دار بزنی چه نزنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. بزرگوار، این است جان کلام فلسفه.

. ما پیوسته با گزینه‌های بد مواجه هستیم. این وضعیت در عین حال هم سوگناک است و هم به طرز زیبایی رهایی‌بخش. نیازی نیست در انتخاب کردن سخت‌گیر باشیم.

ما در وضعیت پرمخاطرهٔ انتخاب بین خوب محض و بد محض نیستیم، زیرا هر تصمیمی که بگیریم از جهاتی ناخوشایند و یأس‌آور خواهد بود، زیرا زندگی نه گاهی بلکه کلاً بیخود است.