بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

هنر روایی رمان عاشقانه سهواً با یک الگوی اهریمنی، انتظارات فرد از کیفیت یک رابطه را تعیین می‌کند ــ که غالباً زندگی عاشقانهٔ ما، در قیاس با این الگو، عمیقاً و شدیداً ناراضی‌کننده به نظر می‌رسد. ما تا حد زیادی به این علت از هم جدا می‌شویم یا احساس بیچارگی می‌کنیم که آثار ادبی نامناسبی را خوانده‌ایم.

آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم

این احساس که احتمالاً زندگی کردن با ما زیاد سخت نخواهد بود احساس خطرناکی است.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

قبل از ازدواج، به‌ندرت در فعالیت‌هایی مداخله می‌کنیم که اختلالات و شوریدگی‌های ما را درست و حسابی به خودمان نشان دهند. هرگاه خطر آن احساس می‌شود که روابط غیررسمی‌تر آن «روی سگ»‌ ما را نشان دهند، معمولاً طرف مقابل را سرزنش می‌کنیم و قال قضیه را می‌کنیم.

وقتی بزرگ می‌شویم، ممکن است برخی از نامزدهای مناسب ازدواج را که با آنها روبه‌رو می‌شویم رد کنیم، نه به خاطر اینکه عیب و ایرادی دارند، بلکه دقیقاً به خاطر اینکه زیادی متعادل هستند (زیادی بالغند، زیاد می‌فهمند، زیادی قابل اطمینانند)، و این خوب بودن برای ما ناآشنا و غریب است،

در حال حاضر، ما بدون هیچ دانش و اطلاعاتی ازدواج می‌کنیم. تقریباً هرگز هیچ کتابی که مخصوصاً به این موضوع پرداخته باشد نمی‌خوانیم، هرگز زمان زیادی را با بچه‌ها نمی‌گذرانیم، و با دقت زوج‌های متأهل دیگر را سین جیم نمی‌کنیم یا صادقانه با افرادی که طلاق گرفته‌اند صحبت نمی‌کنیم. ما بدون هیچ دلیل خردمندانه‌ای دربارهٔ علت شکست ازدواج اقدام به ازدواج می‌کنیم. فرض می‌کنیم علتش فقط حماقت یا بی‌تدبیری آن زوج است.

یکی از دلایلی که احساس می‌کنیم باید ازدواج کنیم این است که مانع تسلط بی‌امان عشق بر روح و روان‌مان شویم. نمایش‌های عاشقانه و هیجان‌هایی که به هیچ‌جا نمی‌رسند امان ما را می‌بُرند. برای چالش‌های دیگر بی‌قراریم. امیدواریم که ازدواج بتواند قاطعانه به تسلط دردناک عشق بر زندگی‌مان خاتمه دهد. ازدواج نمی‌تواند این کار را بکند و نخواهد کرد: در ازدواج هم همان‌قدر شک، امید، ترس، طرد شدن، و خیانت هست که در خارج از ازدواج پیدا می‌شود. ازدواج فقط از دید مجردها ممکن است آرام، بدون حادثه، و به طور رشک‌برانگیزی کسل‌کننده باشد.

هر کس که حشر و نشر داشته باشیم اساساً و به طور جدی نقص‌هایی خواهد داشت. این پنبه را از گوش‌تان بیرون بیاورید و فکرش را هم نکنید که در این دنیا یک موجود ایده‌آل برای شما پیدا شود. اگر خیلی هنر کنیم ازدواج‌مان «بدک» نخواهد بود.

کی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.» بنابراین نباید معشوق‌مان را سرزنش کنیم که چرا نتوانسته به وظیفه‌اش عمل کند و ذهن ما را بخواند. او نالایق و بی‌عرضه نیست. فقط نتوانسته بفهمد ما که هستیم و چه می‌خواهیم، که کاملاً هم عادی است. هیچ‌کس طرف مقابلش را کاملاً درک نمی‌کند و بنابراین نمی‌تواند کاملاً با او همدردی کند.

برای داشتن ازدواج موفق، باید به طور جدی از موقعیت کودک خارج شویم، و در جایگاه والد قرار بگیریم. باید آن آدمی باشیم که مشتاقانه نیازهای دیگران را به نیازهای خود ترجیح می‌دهد.

آدم رمانتیک به طور غیرارادی نگاهی احساسی به ازدواج دارد. اما آنچه عملاً زوجین در طول زندگی خود به آن می‌رسند بیشتر شبیه سازوکار یک کسب‌وکار کوچک است. باید سیاههٔ وظایف بنویسند، نظافت کنند، رانندگی کنند، آشپزی کنند، وسایل را تعمیر کنند یا دور بیندازند، استخدام کنند، اخراج کنند، اختلافات را برطرف کنند، و بودجه‌بندی کنند.

وقتی مجرد بودن تحمل‌ناپذیر باشد، آدم اصلاً چارچوب ذهنی خوبی برای انتخاب منطقی شریک زندگی‌اش ندارد

همهٔ ما یک جورهایی دیوانه‌ایم. مشخصاً عصبی، نامتعادل، و نابالغ هستیم، اما جزئیاتش را دقیق نمی‌دانیم، چون تا به حال هیچ‌کس زیاد ترغیب‌مان نکرده تا این جزئیات را کشف کنیم.

هیچ‌کس طرف مقابلش را کاملاً درک نمی‌کند و بنابراین نمی‌تواند کاملاً با او همدردی کند.

ایثارگرانه و فداکارانه عمل می‌کند، و اوضاع زندگی‌مان را بهتر می‌کند. طبیعتاً این یک فاجعه است. برای داشتن ازدواج موفق، باید به طور جدی از موقعیت کودک خارج شویم، و در جایگاه والد قرار بگیریم. باید آن آدمی باشیم که مشتاقانه نیازهای دیگران را به نیازهای خود ترجیح می‌دهد.

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم. در گوشهٔ پنهان ذهن‌مان کسی را تصور می‌کنیم که نیازهای ما را درک می‌کند، هر چه می‌خواهیم برایمان می‌آورد، صبر و دلسوزی بی‌اندازه‌ای نسبت به ما دارد،

یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

برای اینکه فرصت کافی داشته باشیم خودمان شخصاً در موقعیت‌های مختلف این حقیقت را کشف کنیم که همه (حتا کسی که اوایلش خیلی فوق‌العاده به نظر می‌رسد) از دور دل می‌برند و از نزدیک زهره.

این پنبه را از گوش‌تان بیرون بیاورید و فکرش را هم نکنید که در این دنیا یک موجود ایده‌آل برای شما پیدا شود.