بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

نقاط اوج زندگی معمولاً کوتاهند. خوشبختی در بازه‌های زمانی سالانه وجود ندارد.

د؟ یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

ازدواج را باید فرآیند تعلیم و تربیت دوطرفه دانست.

در دوران ازدواج روانشناسانه، به مجموعهٔ جدیدی از معیارها نیاز داریم. باید به این مسائل فکر کنیم: -      چطور عصبانی می‌شود؟ -      چطور می‌توانیم بچه‌ها را با او بزرگ کنیم؟ -      چطور می‌توانیم در کنار یکدیگر رشد کنیم؟ -      چطور می‌توانیم دوست بمانیم؟ -      چطور می‌توانیم نیازهای متضادِ داشتنِ روابطِ خارج از ازدواج از یکسو و وفاداری از سوی دیگر را با یکدیگر تطبیق دهیم؟

ما با آدم‌های عوضی ازدواج می‌کنیم چون آدم‌حسابی‌ها ناجور به نظر می‌رسند،‌ انگار لیاقتش را ندارند. ازدواج‌مان نادرست است، چون هیچ تجربه‌ای از سلامت نداریم و چون نهایتاً دوست داشته شدن را با احساس رضایت داشتن مربوط نمی‌دانیم، چه قبول داشته باشیم چه قبول نداشته باشیم

باید عملکرد کامل روانِ کسی را که قرار است با او ازدواج کنیم بشناسیم. باید دیدگاه‌ها و عقایدش را دربارهٔ اقتدار، تحقیر، درون‌نگری، صمیمیت جنسی، پول، فرزند، پا به سن گذاشتن، وفاداری، و صدها مسألهٔ جانبی دیگر بدانیم.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

در دیدگاه رمانتیک نسبت به ازدواج تأکید می‌شود که آدم «مناسب» کسی است که سلیقه‌اش، علائقش، و دیدگاه‌های کلی‌اش نسبت به زندگی مثل خود ماست. شاید این موضوع در کوتاه‌مدت صدق کند، اما در طولانی‌مدت صحت این امر به شدت رنگ می‌بازد، زیرا ناگزیر اختلافاتی پیدا می‌شود. شخصی که واقعاً برای ما مناسب‌ترین است کسی نیست که هم‌سلیقهٔ ما باشد، بلکه کسی است که بتواند دربارهٔ این اختلاف سلیقه‌ها هوشمندانه و عاقلانه گفتگو کند. به جای تصور موهوم فردی که ما را تکمیل کند، ظرفیت تحمل تفاوت‌ها نشانهٔ واقعی یک شخص «مناسب» است.

کسی کاملاً آمادهٔ ازدواج است که بتواند وقتی به او خیانت می‌شود یا خودش خیانت می‌کند رفتار سنجیده و معقولانه‌ای داشته باشد.

آدم رمانتیک به طور غیرارادی نگاهی احساسی به ازدواج دارد. اما آنچه عملاً زوجین در طول زندگی خود به آن می‌رسند بیشتر شبیه سازوکار یک کسب‌وکار کوچک است. باید سیاههٔ وظایف بنویسند، نظافت کنند، رانندگی کنند، آشپزی کنند، وسایل را تعمیر کنند یا دور بیندازند، استخدام کنند، اخراج کنند، اختلافات را برطرف کنند، و بودجه‌بندی کنند.

اگر مرتباً و عمیقاً از خودمان خجالت نمی‌کشیم، به خاطر این است که هنوز خودمان را خوب نشناخته‌ایم.

آن عناصر خوشبختی‌ای که ما را به سوی ازدواج سوق می‌دهد تحت فرمان ازدواج نیستند.

غالباً بیشتر علاقه داریم ازدواج زیبایی داشته باشیم تا یک ازدواج قابل تحمل.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است.

امپرسیونیسم به این موضوع علاقه‌مند است که چیزهایی که بیش از همه به آنها علاقه داریم تغییر می‌کنند، فقط مدت بسیار کوتاهی در دسترس ما هستند و سپس ناپدید می‌شوند. امپرسیونیسم آن نوع خوشبختی را می‌ستاید که چند دقیقه طول می‌کشد، نه سالیان سال

باید عملکرد کامل روانِ کسی را که قرار است با او ازدواج کنیم بشناسیم. باید دیدگاه‌ها و عقایدش را دربارهٔ اقتدار، تحقیر، درون‌نگری، صمیمیت جنسی، پول، فرزند، پا به سن گذاشتن، وفاداری، و صدها مسألهٔ جانبی دیگر بدانیم.

سازگاری محصول عشق است، نه پیش‌شرط آن.

ما فقط بر اساس شواهد اندکْ مجموعه‌ای از کمالات را به معشوق‌مان نسبت می‌دهیم. ما با جزئیات معدود ولی عمیقاً تجسم‌بخش برای شخصیت درونی طرف مقابل یک شخصیت کامل می‌سازیم، همان کاری که معمولاً چشم ما با نقاشی یک صورت انجام می‌دهد.

باید وقتی ازدواج کنیم که آمادهٔ مهرورزی هستیم و از دلبستگی غیرطبیعی و ناپختهٔ خود به مهرطلبی آگاهیم.

آدم بالغ کسی است که خودش به حماقت خودش کاملاً واقف باشد. یکی همیشهٔ خدا عنان از کف می‌دهد؛ یکی دیگر نتوانسته با گذشته‌اش کنار بیاید؛ یکی احساساتش را با بی‌مهری بیان می‌کند؛ آن یکی همیشه مضطرب است؛ و دیگری، اگر بخواهیم با ملایمت بگوییم، ابله است. اگر مرتباً و عمیقاً از خودمان خجالت نمی‌کشیم، به خاطر این است که هنوز خودمان را خوب نشناخته‌ایم.