بریده‌هایی از کتاب زن تسخیرشده

پوچی خودش هم پوچ است.

«زندگی فانی ما چنان سرشار از ضعف است که وقتی به آن دقیق می‌شویم، هیچ‌چیز نمی‌تواند تسلی‌مان دهد. گفتهٔ پاسکال است.»

شک، شرط لازم هر فعالیتِ معنادار است. و در نهایت، ترس هم محرک اصلی است.

خوابیدن، کمترین جنبهٔ عجیب زندگی موقتی ما با یکدیگر است. ساده‌تر از این دیگر نمی‌شود.

نیچه می‌گفت آدم در نهایت فقط خودش را تجربه می‌کند. وقتی از دست رئیس‌جمهور عصبانی هستی چیزی که تجربه می‌کنی خودِ ــ عصبانی ــ از دستِ ــ رئیس‌جمهور تو است. و وقتی اوضاع بین‌تان روبه‌راه است چیزی که تجربه می‌کنی خودِ ــ هماهنگ ــ با ــ رئیس‌جمهور تو است.

شما در مقابل بیماری که جهان را رضایت‌بخش نمی‌یابد، چه می‌کنید؟ جهان واقعاً رضایت‌بخش نیست، و فقط یک احمق می‌تواند با این نظر مخالفت کند.

در این گیرودار مارتا هم عصبانی است، می‌گوید «روپرت، تو هیچی نیستی جز یه آدم بی‌خود! یک حیوون خونگی هم وقتی بخواد دل کسی رو به دست بیاره بیشتر از تو حس داره!» سعی می‌کنم برایش توضیح بدهم که این گناه من نیست، بلکه گناه سرمایه‌داری است.