کتاب چرا نمی شه؟

تحقیقات جدید در مورد فربهی ثابت کرده‌اند که افزایش وزن چیزی بیش از صرفاً زیاد غذا خوردن است. ممکن است دو نفر به یک اندازه کالری دریافت کنند و فعالیت‌های یکسانی نیز داشته باشند، ولی یکی چاق و دیگری لاغر باشد. در واقع حتی ممکن است فرد چاق غذای کمتری بخورد و بیشتر نیز ورزش کند. تفاوت عمده در ظرفیت فرد برای سوزاندن کالری دریافتی است. پشت هر بی‌نظمی در سوخت و ساز، ممکن است هم عوامل روان‌شناختی و هم عوامل فیزیولوژیک وجود داشته باشد.

نظر من این است که بانوان قرن بیستم قرن‌هاست که در یک فرهنگ مردانه زیسته‌اند که باعث شده نسبت به اصل زنانه خود ناخودآگاه باقی بمانند. اکنون آنها در تلاش برای یافتن جایگاه خود در یک دنیای مردانه بی‌خبر از همه جا، ارزش‌های مردانه، زندگی مبتنی بر هدف، انگیزش وسواس‌گونه مبتنی بر اضطرار و رزق ملموس را که رمز و راز زنانه آنها را تغذیه نمی‌کند، پذیرفته‌اند. زنانگی ناخودآگاه آنها به یک شکل جسمی طغیان کرده و نمود می‌یابد.

یک بانو صرفاً با کشف الهه گمشده در بدن طرد شده خود و عشق ورزیدن به اوست که می‌تواند صدای راستین خود را بشنود.

فربهی را باید بر حسب نماد درک کرد. درمان و احتمال شفا در این درک نهفته است.

یافته‌ها نشان می‌دهد که کاهش وزن در تمام بیماران فربه، صرف‌نظر از سن شروع فربهی یا میزان و مدت زمان آن، تنها با تغییر اندازه سلول امکان‌پذیر است. تعداد سلول‌ها حتی زمانی که کاهش وزن زیادی صورت می‌گیرد، ثابت باقی می‌ماند. افرادی که از کودکی فربه بوده‌اند سه برابر افراد با وزن معمولی، سلول‌های چربی دارند. این امر دلیل این حقیقت است که شاید فرد فربه وزن خود را کاهش دهد، اما تقریباً به ناچار دوباره آن را بدست خواهد آورد. سلول‌های ثابت چربی در انتظار لحظه‌ای هستند که قدرت اراده رنگ ببازد تا آنها دوباره پُر شوند. بعلاوه، این امکان وجود دارد که پر سلولی به هیپوتالاموس علامت می‌دهد تا خوردن غذای بیشتر را تحریک کند.

برخی افراد «برنامه‌ریزی» شده‌اند که چاق باشند؛ برخی نیز به دلایلی دیگر چاق می‌شوند. چاقی درون‌زاد یا درجه یک از درون آغاز می‌شود و نوع دوم یا برون‌زاد آن مستلزم پرخوری است، یعنی از بیرون اعمال می‌شود.

دو دوره زمانی در اوایل زندگی بالاترین احتمال ایجاد پر سلولی را دارند: در چند سال اول زندگی و کمی بعد در دوران بلوغ. بیشترین افزایش در تعداد سلول‌ها با اندازه طبیعی، در افرادی رخ می‌دهد که در کودکی فربه بوده‌اند، ولی در افرادی که در دوران بلوغ دچار اضافه وزن می‌شوند، میزان پُر سلولی کمتر و اندازه سلول‌های چربی بزرگ‌تر است. در دومین الگوی چاقی شاهد بزرگ شدن سلول‌های چربی و طبیعی ماندن تعداد آنها هستیم. این الگو در دوران بلوغ آغاز شده و شدت آن از کم تا متوسط است.

ذخیره بیش از حد چربی مانند بافت بزرگ چربی در کفل‌ها در برخی قبیله‌نشینان آفریقایی معروف به باسل هاتنتو نمونه‌ای از چاقی موضعی ژنتیکی است. این نمونه آشکار حاکی از این است که تعداد سلول‌های چربی تا حدودی تأثیر گرفته از ژنتیک است و نیز تعداد و محل تمرکز این سلول‌ها یا پیش ماده‌های آنها تا حدودی حجم و محل فربهی را تعیین خواهند کرد.

اگر او بتواند بهم‌ریختگی خود را دوست داشته باشد و خود را وقف رمز و راز آن کند، ممکن است روزی خودش را ببیند که از درون آینه به او لبخند می‌زند. حتی ممکن است به آن صدایی اعتماد کند که به آرامی می‌پرسد: «آیا نمی‌دانی که بدن تو معبد روح مقدسی است که در توست؛ که تو متعلق به خدایی و مال خودت نیستی؟»

هر بانویی که خود را جدی می‌گیرد باید مسئولیتِ شناختن و دوست داشتن بدن خود را بپذیرد. این سخت‌ترین کار برای بانوی فربه است، بویژه اگر بدن او در تمام عمر دشمنش بوده باشد. او در عمیق‌ترین سطح، احساس می‌کند یا او به بدنش خیانت کرده یا بدنش به او. آنچه در آینه می‌بیند تقلیدی تمسخرآمیز از خودش است. اگر تصمیم به نادیده گرفتن آن بگیرد، مادر اعظم انتقام سخت‌تری خواهد گرفت. اگر سعی کند با آن روبرو شود، ممکن است سرانجام سایه خود را ببیند، از آنچه در ناخودآگاه خودش وجود دارد آگاه شود و سپس از موضع یک ایگوی قدرتمند نسبت به واکنش روان‌شناختی به مشکلات موجود در محیط خود عمل کند. تنها زمانی که بتواند به گونه‌ای خودآگاه عواطف و هیجانات خود را تشخیص دهد و مستقیماً اقداماتی را درباره زندگی آغاز کند ظهور واکنش‌های جسمی به صورت علامت بیماری، متوقف خواهد شد.