بریده‌هایی از کتاب دید اقتصادی

کنترل انحصاری دولت بر خدمات و پروژه‌های عمومی تقریباً همیشه به ناکارایی، فساد، اختلاس و زوال ختم می‌شود.

اقتصاد نمی‌تواند رشد کند به دلیل این که مردم مصرف می‌کنند

تورم به طور ساده ابزاری است که ثروت را از کسی که در یک واحد پولی پس‌انداز دارد به کسی که در همان واحد پولی بدهی دارد منتقل می‌کند. با اَبَرتورم، ارزش پس‌انداز یکسره محو شده و بارِ بدهی برداشته می‌شود (وضع کسانی که دارایی فیزیکی دارند خوب باقی می‌ماند، چون‌که، برخلاف پس‌انداز در یک واحد پولی، ارزش اسمی دارایی‌ها با زبانه کشیدن تورم بالا می‌رود).

قیمت‌های رو به بالا فقط نتیجهٔ تورم است! تورم بسط عرضهٔ پول است. هر لغت‌نامهٔ چاپ قبل از ۱۹۹۰ تورم را فقط بسط عرضهٔ پول تعریف کرده است. نسخه‌های جدیدتر احتیاط کرده‌اند. اما اگر شما از تعریف درست مطلع باشید، می‌دانید ممکن است قیمت‌ها ثابت بمانند، یا حتی بریزند، ولی خود عرضه پول متورم شود.

اگر آزادیِ شکست را دریغ کنیم، آن وقت آزادیِ موفقیت را هم از بین برده‌ایم.

قطار زیرزمینیِ شهر نیویورک را به کل شرکت‌های خصوصی ساختند و تقریباً چهار دهه خارج از کنترل شهری اداره می‌کردند. علی‌رغم هزینه‌های سرسام‌آور ساخت، قطار شهری سودده بود. علاوه بر آن، کرایهٔ قطار طی چهل سال هیچ وقت گران نشد.

تمام مواهب اقتصادی از افزایش بهره‌وری نشئت می‌گیرد.

در کنفرانس پولی برِتون وودز در ۱۹۴۴، ایالات متحده ملل دنیا را متقاعد کرد به‌جای طلا، دلار را پشتوانهٔ واحد پولی‌شان قرار بدهند. از آنجا که آمریکا متعهد شده بود هر اونس طلا را با ۳۵ دلار معاوضه کند و ۸۰ درصد طلای دنیا را در اختیار داشت، همه این توافق را پذیرفتند. با این حال، ۴۰ سال تورم پولی نتیجهٔ کار مدیران پولی کینزینی در فدرال رزرو باعث شد بهای تثبیت شدهٔ طلا به‌شدت کمتر از ارزش واقعی بشود. این ناهماهنگی به چیزی منجر شد که به «قحطی طلا» معروف شد؛ یعنی حرکت جمعیِ دولت‌های خارجی با رهبری فرانسه در سال ۱۹۶۵ برای تسویهٔ اوراق فدرال رزرو ایالات متحده با طلا. دولت‌های خارجی که این فرصت را داشتند تا طلا را با قیمت‌های قدیمی ۱۹۳۲ بخرند، به سرعت ذخایر ایالات متحده را جارو کردند.

تقاضای بیشتر میل ذاتی همهٔ انسان‌هاست. صرف‌نظر از اینکه چقدر داشته باشیم، همیشه زیادتر می‌خواهیم. شاید اجناس بیشتری نخواهیم، اما بی‌تردید دنبال زمان، تفریح و انتخاب‌های بیشتری هستیم که سرمایهٔ بیشتری احتیاج دارند.

اگر سطحِ مهارتِ پیش‌بینی مهندسان ناسا در حد بهترین اقتصاددان‌هایمان بود، عملیات گالیله جور دیگری از آب در می‌آمد. نه تنها فضاپیما مدار زحل را گم می‌کرد، بلکه یحتمل موشک حین پرتاب به طرف پایین بر می‌گشت، راهی از میان پوستهٔ زمین پیدا می‌کرد و جایی در اعماق هستهٔ زمین منفجر می‌شد.

اگر آبل پیش از این، پس‌اندازش را در راه وام‌های غیرتولیدیِ مصرفی از دست داده بود نمی‌توانست وام ضروری بدهد. در واقع، پس‌انداز می‌تواند به‌منزلهٔ تفاوت بین مرگ و زندگی جامعه باشد.

بیشتر مردم عادی به درستی احساس می‌کنند که اقتصاددان‌ها خودشان نمی‌دانند از چه صحبت می‌کنند. اما بیش‌تر آنها فکر می‌کنند عقلشان قد نمی‌دهد چون‌که این حوزه خودش آن‌قدر وسیع، گنگ و نامعقول هست که قدرت واقعیِ پیش‌بینی، فراتر از بهترین و دانشمندترین متفکران است.

اقتصادی که کارگرانش در حرفه یا خدمات خاصی تخصص دارند همیشه بهتر از حالتی است که همه کار یکسانی می‌کنند. تخصصی شدن، تولید را افزایش می‌دهد، که به نوبهٔ خود استاندارد زندگی را بالا می‌برد.

اتریشی‌ها این‌طور استدلال می‌کردند که وقتی دوران رونق تمام می‌شود وجود رکود لازم است تا تصمیم‌های غیر عاقلانهٔ دوران رونق جبران شود. به نظر اتریشی‌ها رونق‌های ناگهانی در وهلهٔ اول وقتی به‌وجود می‌آیند که دولت‌ها اقتصادها را با نرخ بهرهٔ پایین «تحریک» می‌کنند و سینگال‌های غلط به کسب‌وکارها حواله می‌کنند. پس در حالی‌که کینزین‌ها به دنبال این هستند که ورشکستگی‌ها را تسکین بدهند، اتریشی‌ها می‌خواهند جلوی رونق‌های مصنوعی را بگیرند.

مکتب کینز انتخاب صد در صدِ سیاستمداران بود، چون‌که وعدهٔ راه‌حل‌های بدون درد می‌داد. سیاست‌هایی که کینز ترویج می‌کرد، با وعدهٔ افزایش اشتغال و تقویت رشد بدون اینکه مالیات‌ها بالا برود یا از خدمات دولتی کم بشود، معادل اقتصادی برنامه‌های کاهش وزنِ جادویی بود که هیچ رژیم و ورزشی نمی‌خواست. این امیدواری‌ها، با این که غیرمنطقی هستند، بهرحال آرامش بخشند و برای تبلیغات انتخاباتی خیلی جذابند.

مکتب کینز به دولت‌ها اجازه می‌دهد این‌طور وانمود کنند که قدرت این را دارند تا استانداردهای زندگی را با صدای پِر پِر ماشین چاپ بالا ببرند.

دولت‌ها با خرج کردن بیشتر از چیزی که دارند خودشان را به دردسر انداخته‌اند.

این برآوردها که، به‌جای علت، صرفاً به علائم تورّماهی می‌پرداخت، فقط اوضاع را خراب‌تر کرد. محدود کردن قیمت یک محصول بدون این که کاری شود تا ارزش رو به افول پول کنترل شود فقط به این معنی بود که تولیدکننده‌ها و خرده‌فروش‌ها نمی‌توانستند سود کنند. پس، آنها از فروش دست کشیدند و بازار سیاهی از کالاهای گران قیمت ممنوعه به‌وجود آمد.

ساده‌ترین تعریف اقتصاد عبارتست از تلاش برای حداکثر کردن دسترسی به منابع محدود

ساده‌ترین تعریف اقتصاد عبارتست از تلاش برای حداکثر کردن دسترسی به منابع محدود