بریده‌هایی از کتاب دید اقتصادی

هستهٔ این تمایلات این تصور است که برنامه‌ریزانِ دولت خوب و بد جامعه را بهتر از خود پس‌اندازکننده‌ها می‌دانند. اما هیچ گواهی در تایید آن نیست. در واقع، تاریخ پر است از برنامه‌های پرطمطراقی که از آستینِ هستهٔ مشاورانِ دولت سر در آورده ولی به سرانجام نرسیده است.

ساده‌ترین تعریف اقتصاد عبارتست از تلاش برای حداکثر کردن دسترسی به منابع محدود (که تقریباً همه منابع محدود هستند) به‌طوری‌که بیشترین تقاضای ممکن انسان تأمین شود. ابزارها، سرمایه و نوآوری جواب این معادله هستند. اگر این را به خاطر بسپاریم به‌سادگی می‌توان فهمید که چه چیزی باعث می‌شود اقتصاد رشد کند: پیدا کردن روش‌های بهتر برای تولید بیشتر چیزهایی که انسان می‌خواهد. این اصل تغییر نمی‌کند... مهم نیست اقتصاد دستِ آخر چقدر بزرگ شود.

بهترین نکتهٔ سرمایه‌داریِ خصوصی این است که آنهایی را که تنها با منافع فردی برانگیخته می‌شوند وادار می‌کند استاندارد زندگی دیگران را بالا ببرند.

پس‌انداز فقط وسیله‌ای برای افزایش توانایی مصرف نیست. ضربه‌گیرِ واجبی است که از نظام‌های اقتصادی در برابر حوادث غیرمنتظره محافظت می‌کند.

در واقع، پس‌انداز می‌تواند به‌منزلهٔ تفاوت بین مرگ و زندگی جامعه باشد.

علت این که بعضی‌ها ثروتمند می‌شوند (حداقل اول کار) این است که چیزِ باارزشی را به دیگران ارائه می‌کنند.

بیشتر مردم عادی به درستی احساس می‌کنند که اقتصاددان‌ها خودشان نمی‌دانند از چه صحبت می‌کنند. اما بیش‌تر آنها فکر می‌کنند عقلشان قد نمی‌دهد چون‌که این حوزه خودش آن‌قدر وسیع، گنگ و نامعقول هست که قدرت واقعیِ پیش‌بینی، فراتر از بهترین و دانشمندترین متفکران است.

اگر این را به خاطر بسپاریم به‌سادگی می‌توان فهمید که چه چیزی باعث می‌شود اقتصاد رشد کند: پیدا کردن روش‌های بهتر برای تولید بیشتر چیزهایی که انسان می‌خواهد. این اصل تغییر نمی‌کند... مهم نیست اقتصاد دستِ آخر چقدر بزرگ شود.

با مالیاتِ کمابیش بالا، مردم دست از کار می‌کشند. با مالیات بیشتر، حتی شاید دست به شورش بزنند.

به خاطر داشته باشید یک اقتصاد نمی‌تواند رشد کند به دلیل این که مردم مصرف می‌کنند؛ مردم مصرف می‌کنند چون که اقتصاد رشد می‌کند.

ثروتمندان معمولاً راحت وام می‌گرفتند، اما آنهایی که بدون پس‌انداز یا کم اعتبار بودند روزگار سختی داشتند. بعضی‌ها احساس می‌کردند فقیرها از دسترسی به رده‌های بالاتر ثروت منع شده‌اند.

تاریخ پر از داستان‌هایی است که حکومت‌های خاص، از سر ناچاریِ مالی، سرنوشت‌شان را به پول‌های بی‌ارزش گره زدند. پایان این تجربه‌ها همیشه فلاکت بود، به‌خصوص برای شهروندان کشورهای مشکل‌دار.

ایالات متحده در بیشتر سال‌های تاریخچه‌اش خیلی بیشتر از وارداتش صادر کرده، که به مازاد تجاری منجر شده است. بعضی سال‌ها، به‌خصوص اواسط قرن بیستم، این مازاد واقعاً چشمگیر بوده است. آنها از وجوه مازاد استفاده کردند تا سرمایهٔ بیشتری در کشور ایجاد کنند و در خارج سرمایه‌گذاری کنند. در جریان این کار آنها به ثروتمندترین کشور دنیا تبدیل شدند.

تاکنون برگ برندهٔ ایالات متحده موقعیت دلار آمریکا بوده است. دلار به عنوان ذخیرهٔ رسمی دنیا، به عنوان ارز مبادلاتی هر معاملهٔ بین‌المللی پذیرفته شده است. این یعنی نه فقط ایالات متحده و شرکای تجاری‌اش، بلکه همه برای انجام معامله به دلار نیاز دارند. پس حتی اگر هیچ‌کس واقعاً چیزهایی را که در این کشور تولید شده‌اند نخرد، دلار همیشه متقاضی دارد.

اشتیاق به از بین بردن درد ناشی از انقباض اقتصادی باعث شده فراموش کنیم که آزادی ریسک دارد. اگر دولت مجبور شود همهٔ ناملایمات را درمان کند، دیگر کسی به معنای واقعی آزاد نیست.

در روزهای ابتداییِ پس از جنگ انقلاب آمریکا، به‌جای تأسیس دولت ملی که بسیاری از آمریکایی‌ها از آن گریزان بودند، قانون اساسی طوری تدوین شد که با طراحی استادانه همچون قفسی از افسار گسیختگی دیوِ دولت جلوگیری می‌کرد. این قانون نه تنها از مردم در مقابل دولت حمایت می‌کرد، بلکه از اقلیت‌ها هم در برابر استبداد اکثریت حفاظت می‌کرد.

بی‌معنی است نیروی کارمان را صرف تهیهٔ چیزهایی کنیم که می‌توان در خارج با کارایی بیشتری تولید کرد.

مسلّم این است که کنترل انحصاری دولت بر خدمات و پروژه‌های عمومی تقریباً همیشه به ناکارایی، فساد، اختلاس و زوال ختم می‌شود.

وقتی که اجازه بدهند تجارت آزاد بدون قید و بند رشد کند به همه سود می‌رساند.

این نظریه فقط به درد ژست‌های اخلاقی می‌خورد و در واقعیت جایی ندارد. علت این که بعضی‌ها ثروتمند می‌شوند (حداقل اول کار) این است که چیزِ باارزشی را به دیگران ارائه می‌کنند.